«Ράψ’ το» – Το δυνατό εξώφυλλο του περιοδικού TIME

O Dan Lyons περιγράφει στο περιοδικό Time τον κόσμο που ζούμε. Ένα κόσμο που ενθαρρύνει και πρακτικά απαιτεί την υπερβολική ομιλία.

«Όπου η επιτυχία μετριέται από το πόση προσοχή μπορούμε να προσελκύσουμε: να αποκτήσουμε ένα εκατομμύριο οπαδούς στο Twitter, να γίνουμε influencer στο Instagram, να φτιάξουμε ένα viral βίντεο, να δώσουμε μια ομιλία σε TED.

Κατακλυζόμαστε από το YouTube, τα social media, τις εφαρμογές για συνομιλία, την καλωδιακή τηλεόραση. Γνωρίζατε ότι υπάρχουν περισσότερα από 2 εκατομμύρια podcasts, τα οποία έχουν παράγει 48 εκατομμύρια επεισόδια;

Τουιτάρουμε για να τουιτάρουμε, μιλάμε για να μιλήσουμε», αναφέρει η ανάρτηση του περιοδικού TIME.

Ωστόσο, όπως υπενθυμίζει το περιοδικό «πολλοί από τους πιο ισχυρούς και επιτυχημένους ανθρώπους κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Αντί να επιδιώκουν την προσοχή, συγκρατούνται. Όταν μιλούν, είναι προσεκτικοί με το τι λένε».

Παραδείγματα αποτελούν ο διευθύνων σύμβουλος της Apple, Τιμ Κουκ, που κάνει άβολες παύσεις κατά τη διάρκεια των συνομιλιών του, ενώ ο Άλμπερτ Άινστάιν ήταν εσωστρεφής και αγαπούσε τη μοναξιά. Από την άλλη η αείμνηστη Ρουθ Μπάντερ Γκίνσμπεργκ επέλεγε τα λόγια της τόσο προσεκτικά και έκανε μεγάλες παύσεις που οι υπάλληλοί της ανέπτυξαν μια συνήθεια που ονόμασαν “the Two-Mississippi Rule” ολοκληρώστε αυτό που λέτε και στη συνέχεια μετρήστε “ένα Μισισίπι… δύο Μισισίπι” πριν ξαναμιλήσετε».

Talkaholism: Ο εθισμός στην ομιλία

Σύμφωνα με το περιοδικό TIME, οι talkaholism είναι εθισμένοι στην ομιλία. Δεν αφορά κάποιον που απλά μιλά λίγο περισσότερο από τους άλλους, αλλά πολύ περισσότερο, και το κάνουν συνέχεια σε κάθε πλαίσιο ή περιβάλλον, ακόμη και όταν γνωρίζουν ότι και οι γύρω τους πιστεύουν ότι μιλάνε πολύ.

«Είναι βιολογία», είπε ο Michael Beatty, καθηγητής που εργάστηκε με τους Virginia P. Richmond και James C. McCroskey, ερευνητές του Πανεπιστημίου της Δυτικής Βιρτζίνια που ανέπτυξαν τεστ σχετικά το talkaholism, το 1993. «Η υπερομιλία αρχίζει να αναπτύσσεται προγεννητικά».

Ο καθηγητής συνεργάστηκε σε μία μελέτη με νευροεπιστήμονες, δίνοντας στους συμμετέχοντες της μελέτης ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα για να μετρήσει τα εγκεφαλικά τους κύματα και βάζοντάς τους σε μηχανές fMRI για να παρακολουθήσουν τον εγκέφαλό τους να φωτίζεται όταν κοιτούσαν φωτογραφίες ή άκουγαν ηχογραφήσεις.

Το 2010, ο Beatty και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν ότι η ομιλία συνδέεται με ανισορροπίες των εγκεφαλικών κυμάτων. Συγκεκριμένα, πρόκειται για την ισορροπία μεταξύ της δραστηριότητας των νευρώνων του αριστερού και δεξιού λοβού στην πρόσθια περιοχή του προμετωπιαίου φλοιού.

Ιδανικά, ο αριστερός και ο δεξιός λοβός θα πρέπει να έχουν περίπου την ίδια νευρωνική δραστηριότητα όταν το άτομο βρίσκεται σε ηρεμία. Εάν υπάρχει ασυμμετρία – εάν η αριστερή πλευρά είναι πιο ενεργή από τη δεξιά – είναι πιθανό το άτομο να είναι ντροπαλό. Αν η δεξιά πλευρά είναι πιο ενεργή, είναι πιθανό το άτομο να είναι ομιλητικό. Όσο μεγαλύτερη είναι η ανισορροπία, τόσο πιο έξω από το φάσμα που σχετίζεται με την ομιλία θα τείνει να βρίσκεται το άτομο. Ο δεξιός λοβός ενός talkaholic θα πυροδοτήσει έναν τόνο, ενώ η αριστερή πλευρά ίσα που θα τρεμοπαίζει.

«Όλα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο των παρορμήσεων», είπε ο Beatty. Οι εγκεφαλικές ανισορροπίες που μελετά έχει επίσης αποδειχθεί ότι αντιστοιχούν στην επιθετικότητα και «στην ικανότητά σας να εκτιμάτε πώς μπορεί να εξελιχθεί ένα σχέδιο και ποιες θα είναι οι συνέπειες».

Η έλλειψη ελέγχου των παρορμήσεων που κυριαρχεί στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου, ο ίδιος παράγοντας που μπορεί να κάνει τόσο δύσκολο το να κλείσετε το στόμα σας, εμφανίζεται συχνά στον εργασιακό χώρο. «Αν είμαι κυρίαρχος της δεξιάς πλευράς και είμαι διευθύνων σύμβουλος και βρίσκομαι σε μια συνάντηση όπου κάποιος υπάλληλος αρχίζει να λέει χαζά πράγματα, δεν θα είμαι ευγενικός. Θα θυμώσω και θα του πω να το βουλώσει», δήλωσε ο Beatty.

Δυστυχώς, οι Beatty, Richmond και McCroskey κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα στην έρευνά τους: ένας φλύαρος δεν μπορεί απλά να σταματήσει. Εξάλλου, υποστηρίζει, όπως ο Beatty, δεν μπορείς απλά να επαναφέρεις τους νευρώνες σου σε ισορροπία. «Δεν είναι εντελώς ντετερμινιστικό, αλλά υπάρχει πολύ μικρό περιθώριο να αλλάξεις αυτό που είσαι», τόνισε.