Η Ακροδεξιά σαρώνει την Ευρώπη

Τα τελευταία χρόνια οι Ευρωπαίοι πολίτες, αφού επιβίωσαν από μια θανατηφόρα πανδημία, αντιπαλεύουν σήμερα την επιστροφή του πληθωρισμού, το αυξανόμενο κόστος ζωής και μια επίμονη ενεργειακή κρίση εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία.

Από κοντά, οι μεταναστευτικές ροές επιδεινώνονται, ενώ η πολιτική ανταπόκριση στη διαχείριση του ζητήματος παραμένει ατελέσφορη. Σχεδόν αναμενόμενα μια σημαντική μερίδα τους, νιώθοντας απειλούμενη, εκφράζει δυσαρέσκεια προς το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, αποσύρει την εμπιστοσύνη της στα κόμματα εξουσίας, εγκαλεί για αναποτελεσματικότητα την πολιτική ευρωπαϊκή ελίτ και την πολυδάπανη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Με δυο λόγια, θυμώνει αντί να προσεύχεται για καλύτερες μέρες, πράγμα που προκαλεί συσπειρώσεις σε αντισυστημικά σχήματα και λαϊκιστικά μορφώματα με ακροδεξιές καταβολές, εθνικιστικές ρητορικές και ρατσιστικά αφηγήματα. Κυρίως, όμως, ρέπει προς την αναζωπύρωση ιδεολογημάτων που κάποτε έμοιαζαν πλήρως αντιφατικά με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη.

Η ολλανδική έκπληξη

Μην πάμε μακριά. Το ακροδεξιό ξενοφοβικό Κόμμα Ελευθερίας (PVV) του εθνικολαϊκιστή Γκέερτ Βίλντερς αναδείχτηκε πρώτο κόμμα στις ολλανδικές εκλογές. Κέρδισε 37 έδρες σε σύνολο 150 της Βουλής, υπερδιπλασιάζοντας τις 17 που κατείχε από τις εκλογές του 2021. Επί της ουσίας, οι ψηφοφόροι περιέβαλαν με εμπιστοσύνη τον εμπρηστικό λόγο ενός πανύψηλου καλοντυμένου 60άρη που χλεύαζε για χρόνια την κυρίαρχη πολιτική σκηνή ως το προνόμιο μιας αυτοεξυπηρετούμενης ελίτ. Στην πραγματικότητα η ρητορική του με μπόλικες σάλτσες και υπερβολές εξέφραζε τον σκεπτικισμό, τη δυσανεξία και τους φόβους ενός ισχυρού τμήματος της κοινής γνώμης για το σήμερα. Πόσο μάλλον την ανησυχία της για το αύριο.

Ο Βίλντερς, με πλατινέ βαμμένο μαλλί, κόμμωση πομπαντούρ, με χωρίστρα κάτι ανάμεσα σε Μότσαρτ και ροκαμπιλά, υπερασπίζει αισθητικά τον λαϊκισμό που αντιπροσωπεύει η καροτί κόμη του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, καθώς και το πομπέ αναμάλλιασμα του τριχωτού της κεφαλής του νεοεκλεγέντος πρόεδρου της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι. Ταυτόχρονα, αυτός ο γιος μιας Ινδονήσιας από τις πρώην Ολλανδικές Αντίλλες, που φορά γαλάζιους φακούς επαφής στα καστανά μάτια του, ή τέλος πάντων διορθώνει στις φωτογραφίες την απόχρωσή τους με φωτοσοπιές, έχει κάνει καριέρα με την υποκίνηση μίσους για τα τζαμιά, τα ισλαμικά σχολεία και το Κοράνι, το οποίο συγκρίνει με το βιβλίο «Ο Αγών μου» του Χίτλερ.

Αυτόν τον προκλητικό αμύντορα του εθνικού εδάφους της χώρας του από το «τσουνάμι ασύλου» που πλήττει την Ολλανδία ως χώρα υποδοχής των μεταναστών, τον θυμούνται όσοι Ελληνες δεν συμμερίστηκαν ποτέ τις ακραίες απόψεις του και δεν γοητεύτηκαν από το παθολογικά εγωπαθές προφίλ του. Το 2011, όταν η Ελλάδα μαστιζόταν από την κρίση, ο ίδιος πόζαρε έξω από την ελληνική πρεσβεία στη Χάγη με ένα πλακάτ που απεικόνιζε ένα χιλιόδραχμο χαρτονόμισμα.

Προφανώς διακινούσε την επιθυμία του να επιστρέψει η Ελλάδα στη δραχμή. Δείγμα, ανάμεσα στα άλλα ελαττώματά του, της αυταρέσκειας, της υπεροψίας και της αυταρχικής του αποικιοκρατικής «υπεροχής» με την εκδήλωση των διακρίσεών του απέναντι σε όσους θεωρεί παρακατιανούς. Οπως και να ’χει, πάντως, θα χρειαστεί να αναζητήσει εταίρους και άλλες 39 έδρες για να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού. Θα χρειαστεί σίγουρα αρκετός χρόνος μέχρι να αποσαφηνιστεί αν μια τέτοια σύμπραξη είναι εφικτή, καθώς μια τέτοια κυβέρνηση είναι έργο μηνών στην Ολλανδία.

Τίποτε, πάντως, δεν εμπόδισε τους πολιτικούς συγγενείς και ακροδεξιούς ο ομοϊδεάτες του ανά την Ευρώπη να τον συγχαρούν για τη νίκη του και να τον χαιρετίσουν ως πρωθυπουργό εν αναμονή. Πρώτος απ’ όλους ο αυταρχικός Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν. Ηδη ο αρχηγός του υπερσυντηρητικού κόμματος Fidesz κλείνει φέτος 13 χρόνια στην εξουσία. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του έχει δεχτεί πληθώρα κατηγοριών για παραβίαση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, έλεγχο των ΜΜΕ και κατάφωρες διακρίσεις εις βάρος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Παρότι οι Βρυξέλλες ασκούν οικονομική πίεση και η παράταξή του έχει αποπεμφθεί από το κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αυτός δεν παίρνει χαμπάρι από διεθνή ρεζιλίκια, επίσημες προειδοποιήσεις και χρηματοδοτικούς αποκλεισμούς.

Σκληραίνει διαρκώς τη ρητορική του, ενώ με παζάρια και εκβιασμούς αποσπά κάθε τόσο οφέλη από την Ε.Ε. Αμέριμνος από εξαναγκασμούς, φρόντισε αμέσως να εκθειάσει τη θεαματική εκλογική επίδοση του αντι-ισλαμιστή και αντιευρωπαίου Βίλντερς σχολιάζοντας ότι «οι άνεμοι της αλλαγής είναι εδώ». Και η ανατριχίλα από το φύσημά τους διαπέρασε τις μουντές Βρυξέλλες.

Ταυτόχρονα, ο μουσάτος επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος Vox της Ισπανίας Σαντιάγο Αμπασκάλ, υπέρμαχος της απέλασης όλων των λαθρομεταναστών και της ανέγερσης «αδιάβατων τειχών» στα ισπανικά σύνορα, πανηγύρισε τη νίκη του Ολλανδού συνοδοιπόρου του. Παρότι το κόμμα του είχε μειωμένη απήχηση στις πρόσφατες εκλογές στη χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου, διακήρυξε με πάθος ότι «όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι απαιτούν στους δρόμους και στις κάλπες τα έθνη τους να υπερασπίσουν τα σύνορά τους». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο επίσης μουσάτος επικεφαλής του αντιμεταναστευτικού κόμματος της Λέγκας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Ιταλίας Ματέο Σαλβίνι, αποκάλεσε τον Βίλντερς «φίλο και σύμμαχο» διαμηνύοντας ότι «μια νέα Ευρώπη είναι δυνατή», με τον τρόπο φυσικά που αμφότεροι φαντασιώνονται τη σύστασή της.

Κυριαρχία Λεπέν

Σε αυτό το ενθουσιώδες κλίμα ανταπόκρισης, από τη λίστα με τις ισχυρές ακροδεξιές ευρωπαϊκές φιγούρες δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η Μαρίν Λεπέν, η οποία έστειλε συγχαρητήρια στον Βίλντερς, του οποίου η νίκη εκτιμά ότι επιβεβαιώνει την «αυξανόμενη προσήλωση στην υπεράσπιση των εθνικών ταυτοτήτων». Η επικεφαλής της γαλλικής εθνικιστικής ακροδεξιάς παράταξης Εθνικός Συναγερμός, που εκμεταλλεύεται τη λαϊκή αγανάκτηση μεγάλης μερίδας των Γάλλων, έχει κιόλας παγιωθεί στην πρώτη θέση των δημοσκοπικών προτιμήσεων.

Πολλοί αναλυτές, δε, προβλέπουν ότι το κόμμα της θα έρθει πρώτο στις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Ετσι κι αλλιώς η ίδια έχει επιχειρήσει την αποδαιμονοποίηση του Εθνικού Μετώπου, για να αμβλύνει την αιχμηρά ακροδεξιά εικόνα του, με περιορισμένη εκδίωξη μελών του που κατηγορούνται για ρατσισμό. Εν τω μεταξύ, η ίδια και άλλα 23 μέλη του κόμματος παραπέμπονται σε δίκη με την κατηγορία της κατάχρησης κεφαλαίων της Ε.Ε. ύστερα από την κλιμάκωση ως το αποκορύφωμα μιας έρευνας που διήρκεσε επτά χρόνια. Παρ’ όλα αυτά ελπίζει διακαώς να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας της έπειτα από τρεις αποτυχημένες εκλογικές αναμετρήσεις.

Είναι φανερό ότι οι δύο γύροι των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία της στερούν την υλοποίηση αυτής της φιλοδοξίας, δεδομένου ότι η δημοκρατική πλειονότητα των ψηφοφόρων αντιλαμβάνεται ότι το επίχρισμα κανονικότητας που πλασάρει δεν κουκουλώνει την πρωτόγονη ρατσιστική ιδεολογία που διακινεί το κόμμα της.

Οι βαθιές πεποιθήσεις του παραμένουν ανέπαφες από εξωραϊσμούς, θίγοντας και παραβιάζοντας το τρίπτυχο της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης που αξιακά συμμερίζονται όλοι οι Γάλλοι. Ωστόσο η ίδια επιμένει και αναμένει υπομονετικά να εισέλθει στο προεδρικό μέγαρο Ελιζέ, αγνοώντας ίσως το γνωμικό του Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ότι  «όποιος περιμένει πολύ δεν πρέπει να περιμένει πολλά».

Αλλά κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία και ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά της. Ειδικότερα, όταν κάθε τόσο ένας εξτρεμιστής μουσουλμάνος, κραυγάζοντας «Αλλαχού ακμπάρ», γίνεται δράστης αιματηρής επίθεσης κατά ανυποψίαστων πολιτών στους γαλλικούς δρόμους.

Αντίθετα με τη Λεπέν, η Τζόρτζια Μελόνι δεν πέταξε τη σκούφια της για τη νίκη του Ολλανδού ιδεολογικού, κατά κάποιον τρόπο, ταυτογνώμονά της. Υπάρχουν άλλωστε αντιζηλίες για τον ρόλο του καθενός ως πρωταγωνιστή της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Και επιπλέον διακρίνονται ανταγωνιστικοί, συμφεροντολογικοί προσανατολισμοί. Ο Ολλανδός είναι κάθετα αντίθετος στη βοήθεια στην Ουκρανία, ενώ η Ιταλίδα, σχεδόν ζωσμένη με ευρωατλαντικές παλάσκες, μοιάζει περίπου ετοιμοπόλεμη να επιτεθεί στη Ρωσία. Ο Βίλντερς τάσσεται υπέρ ενός σφιχτότερου Σύμφωνου Σταθερότητας, η Μελόνι ξορκίζει σαν βρικόλακα μια τέτοια ανεπιθύμητη εξέλιξη.

Βαρύ πεπόνι

Οπότε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας, στο πρόσωπο της οποίας η σύγχρονη ευρωπαϊκή Ακροδεξιά απέκτησε σάρκα και οστά σε θεσμικό επίπεδο, μάλλον το έπαιξε βαρύ πεπόνι. Παρότι η επικεφαλής του εθνικο-υπερσυντηρητικού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας ηγείται της πιο σκληρής και δεξιότερης κυβέρνησης συνασπισμού στην ιστορία της χώρας, εξαιτίας του αξιώματος και των δεσμεύσεων της εξουσίας έχει τροποποιήσει τη ρητορική της σε πιο καμουφλαρισμένους από την παράφορη οξύτητά τους τόνους που προσεγγίζουν τη μετριοπαθή Δεξιά. Ωστόσο οι θέσεις της παραμένουν σχεδόν αμετάβλητες από τότε που ήταν μέλος της Νεολαίας του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος που αντλούσε το καταγώγιο ίχνος του από τον δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι.

Παραμένει πολέμια του δικαιώματος στην άμβλωση, στον γάμο των ομοφυλοφίλων, της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιοποίησης, εφαρμόζει σκληρή γραμμή για την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού, ενώ ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται τον «Θεό, την πατρίδα και την οικογένεια», με τους θορυβώδεις και παθιασμένους Ιταλούς να την ακούν ταπεινόφρονες να αντιγράφει τις πιο μαύρες σελίδες της πρόσφατης πολιτικής τους ιστορίας.

Οι παρωχημένες και προκατειλημμένες απόψεις που πρεσβεύει και κομίζει, όμως, διαπερνώνται από το κοινό νήμα που συνδέει όλες τις εκδοχές της αυταρχικής, ριζοσπαστικοποιημένης Ακροδεξιάς. Συγκλίνουν στην περιφρόνηση της φιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης πολυπολιτισμικότητας και της πολιτικής ορθότητας, συνδέονται με τα ρατσιστικά αντιμεταναστευτικά δόγματα και περιπλέκονται με τον σκοταδισμό και τη συνωμοσιολογία. Και εν τέλει, παρά τις αντιφάσεις, τις προσποιήσεις και τις παλινωδίες τους, «πουλάνε» δελεαστικά σε ένα έντρομο τμήμα της κοινής γνώμης που δεν ξέρει τι του ξημερώνει.

Αυτά τα ρεύματα δεν είναι προνόμιο κανενός «λυσσασμένου» αγορητή που στα διαλείμματα των ιδεοληπτικών συγκρούσεών του με Εβραίους, μασόνους, τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ κ.λπ. ξιφουλκεί υστερικά κατά υπαρκτών ή φαντασιακών εχθρών. Το κυρίαρχο και πλέον διαδομένο ρεπερτόριο της Ακροδεξιάς εδράζεται στην υπεράσπιση της «λευκής χριστιανικής ταυτότητας» και στην αντίσταση «στη φυλετική υπονόμευση και την εθνολογική αλλοίωση». Με αυτή την ατζέντα, που προμηθεύει ψευδαισθήσεις, συναντά οργισμένους και φανατικούς οπαδούς που ταυτίζονται μαζί της παντού.

Συσπειρώνει σκληροπυρηνικούς νεοναζιστές, αρνητές του Ολοκαυτώματος, νεοφασίστες, τυχοδιώκτες, ευρωσκεπτικιστές, αναρχοκαπιταλιστές, πάσης φύσεως λαϊκιστές κριτικούς της διαφορετικότητας, ακτιβιστές αρνητές της κλιματικής αλλαγής, αντιεμβολιαστές, εξεγερμένους ευαγγελιστές, αντισημίτες, νεοσταυροφόρους κατά των μουσουλμάνων «εισβολέων». Κι ακόμη συγκεντρώνει στο ίδιο πακέτο εξτρεμιστές Ρεπουμπλικανούς, θρησκόληπτους μαχητές κατά των αμβλώσεων, ψεκασμένους, αποκρυφιστές, ανώνυμους συνομιλητές σκοτεινών διαδικτυακών alt right φόρουμ, φιλοπουτινικούς, εχθρούς του Χόλιγουντ, τουρκομεταναστευτοφάγους, ορκισμένους αντίπαλους της κάθε ανατολίτικης εγκληματικής μαφίας που διακινεί ναρκωτικά και εμπορεύεται λεύκη σάρκα και πάει λέγοντας…

Οι ψεκασμένοι

Ολος αυτός ο αχταρμάς νευρωσικών και έντιμων, άλλα όχι πάντα νουνεχών ανθρώπων προσβλέπει στην εξουσία ώστε με τη μεσολάβηση της δημαγωγικής Ακροδεξιάς να απαλλαγούν, υποτίθεται, από την ανεκτικότητα, την ανομία, τη διαφθορά και τη μεροληπτική εύνοια υπέρ των «άλλων». Κοινώς, των ανεπιθύμητων «μιασμάτων».

Δυστυχώς η ελεεινή και κακοφορμισμένη αυτή παράσταση με τις ολέθριες συνέπειες κόβει ακόμη εισιτήρια σήμερα. Ηδη στη  μελαγχολικά εσωστρεφή αλλά ισορροπημένη πολιτικά και αναβαθμισμένη εκπαιδευτικά Φινλανδία το υπερεθνικιστικό ακροδεξιό αντιμεταναστευτικό κόμμα των Αληθινών Φινλανδών συγκέντρωσε το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό στις εκλογές.

Αυτομάτως σύναψε συμμαχία με τον σημερινό πρωθυπουργό, τον άχρωμο, ανιαρό διοπτροφόρο συντηρητικό Πέτερι Ορπο που αντικατέστησε τη Σάνα Μάριν τον περασμένο Απρίλιο. Προς θριαμβευτική ευφροσύνη του επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος Τίμο Σόινι, ενός εντελώς λαϊκιστή πολιτικού που σε παλιότερη συμμετοχή του σε φινλανδική κυβέρνηση απειλούσε να αποχωρήσει αν αυτή ενέκρινε ένα νέο πρόγραμμα οικονομικής στήριξης της Ε.Ε. για την Ελλάδα. Αν εμφανίστηκε τόσο αδίστακτα ιδιοτελής στα ζόρια και τα δεινά των -έστω μακρινών- εταίρων του στην Ε.Ε., μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο αμείλικτος θα προκύψει για τους κατατρεγμένους και αλλόθρησκους αλλοδαπούς που ζουν στην πατρίδα του.

Ανορθόδοξη συμμαχία

Στη γειτονική Σουηδία, θεματοφύλακα επί δεκαετίες του φιλελευθερισμού, της ανεκτικότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας ο ανορθόδοξος κυβερνητικός συνασπισμός που προέκυψε έπειτα από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ’22 στηρίζεται στους ακροδεξιούς Σουηδούς Δημοκράτες. Ενα κόμμα που προήλθε από τη νεοναζί σκηνή της Στοκχόλμης στη δεκαετία του ’90, αποτελούμενο από βάναυσα μέλη με ξυρισμένα κρανία, σβάστικα στο μπράτσο και χιτλερικούς χαιρετισμούς. Μετριάζοντας βαθμιαία τις εξτρεμιστικές δημόσιες τοποθετήσεις τους, οι Σουηδοί Δημοκράτες κατάφεραν να κερδίσουν λίγο πάνω από το 20% στις τελευταίες εκλογές και τη δεύτερη θέση στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος.

Αρχηγός του κόμματος είναι από το 2005 ο Τζίμι Ακεσον που υποστηρίζει ότι «το ειρηνικό κοινωνικό κράτος της Σουηδίας έχει καταστραφεί από τη μουσουλμανική μετανάστευση». Πώς να μη βρει θετική ανταπόκριση από τη μερίδα των αμήχανων και φοβισμένων ψηφοφόρων μιας χώρας 10,3 εκατομμυρίων κατοίκων που έχει υποδεχτεί πάνω από μισό εκατομμύριο αιτούντες άσυλο την τελευταία δεκαετία; Οταν, π.χ., στο Μάλμε το 50% των νεογέννητων παίρνει το όνομα Μωάμεθ.

Οταν οι ειρηνικές, πολιτισμένες, ήσυχες πόλεις της σκανδιναβικής χώρας έχουν μετατραπεί σε χαοτικές εμπόλεμες ζώνες συμμοριών από νεαρούς μουσουλμάνους κάθε εθνικότητας. Στο ακαλλιέργητο κενό έδαφος που αφήνει η αναποτελεσματική διαχείριση του ζητήματος από την οργανωμένη Πολιτεία φυτρώνουν τα ζιζάνια του ακροδεξιού μίσους.

Παρομοίως στην Αυστρία, όπου λειτουργούν περισσότερα τζαμιά απ’ ό,τι στη Σουηδία, το ακροδεξιό εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων σαρώνει στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Στα ευρήματά τους συγκεντρώνει σταθερά ποσοστό που σχεδόν αγγίζει το 30%. Αναπόδραστα εκτιμάται ότι η νίκη του στις εκλογές του 2024 φαντάζει εγγυημένη. Ο επικεφαλής του κόμματος Νόρμπερτ Χόφερ, αφού απέτυχε να κερδίσει το ύπατο αξίωμα της χώρας στις προεδρικές εκλογές του 2022, όπου επικράτησε ξεκάθαρα ο πρώην αρχηγός των Πρασίνων, ο 72χρονος οικολόγος Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν, βάζει πλώρη για την κατάληψη της κυβέρνησης.

Λόγω όμως έλλειψης θάλασσας στην πατρίδα του, μάλλον θα την κυριεύσει από αέρος με το αλεξίπτωτο πλαγίας που λατρεύει και σε πτήση του κάποτε γκρεμοτσακίστηκε. Φυσικά δεν κρύβει την παλιά δήλωσή του ότι «το Κοράνι είναι πιο επικίνδυνο από τον κορωνοϊό», αλλά καμουφλάρει επιμελημένα την πρόθεσή του να μιμηθεί το παράδειγμα της Βρετανίας και να διοργανώσει δημοψήφισμα για την αποχώρηση της Αυστρίας από την Ε.Ε. Παρότι αρκετά ΜΜΕ της χώρας του τον αποκαλούν νεοφασίστα, είναι ευέλικτος και λιγότερο σκληροπυρηνικός από τον κομματικό προκάτοχό του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε. Και ως εραστής της ελεύθερης κατοχής όπλων, επιδιώκει να βρει με μία βολή στόχο.

Παρεμφερή στόχο έχει και η εθνικιστική υπερσυντηρητική Εναλλακτική για τη Γερμανία στην πατρίδα των εμμονών, των νευρώσεων και των παλιών τραυμάτων… Παρότι χαρακτηρίστηκε ως «αποδεδειγμένα ακροδεξιά» από την Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος και σε πέντε ομόσπονδα κρατίδια παρακολουθείται ως «ύποπτο ακροδεξιού εξτρεμισμού», το κόμμα συνεχίζει ακάθεκτο το βιολί του. Υποστηρίζει την αφαίρεση της γερμανικής υπηκοότητας από τους μετανάστες που έχουν ποινικές καταδίκες και την κήρυξη του Ισλάμ ως ασύμβατου με τη γερμανική κουλτούρα. Επιμένει ότι το ευρώ είναι ένα αποτυχημένο νόμισμα και εμμέσως αξιώνει τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ζητά ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις αντί κυρώσεων στη Ρωσία και παραδόσεις όπλων στην εμπόλεμη Ουκρανία, ενώ σε εθνικιστικό παραλήρημα θέτει θέμα διεκδίκησης εδαφών που ανήκουν στην Πολωνία. Παρ’ όλα αυτά, εκμεταλλευόμενο τις μύριες όσες ενδοκυβερνητικές έριδες στον δικομματικό κυβερνητικό συνασπισμό μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Ελεύθερων Δημοκρατών, εμφανίζει ισχυρή δημοκοπική ενίσχυση. Οι εκλογολόγοι θεωρούν ότι με αυτή η δυναμική δεν αποκλείεται να φτάσει το 20% σε ομοσπονδιακό επίπεδο.

Γερμανική αντίφαση

Ωστόσο αυτός ο ακροδεξιός πυλώνας της γερμανικής πολιτικής σκηνής, που διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή στις εξελίξεις, κρίνεται ότι πρέπει πρώτα να λύσει τις εσωτερικές αντιφάσεις του. Για παράδειγμα, η επικεφαλής του Αλίς Βάιντελ είναι μια ομοφυλόφιλη γυναίκα που ηγείται κόμματος το οποίο αντιτίθεται στους γάμους των ομοφυλόφιλων. Οπως επίσης ένας μετανάστης, ο ελληνικής καταγωγής Ρόμπερτ Λάμπρου, εκπροσωπεί το αντιμεταναστευτικό AfD στο Κοινοβούλιο της Εσσης. Από την άλλη, η γερμανική οικονομία ταλαντεύεται γέρνοντας στην ύφεση. Οι παράτυποι μετανάστες απολαμβάνουν ακόμη επιδόματα και προπληρωμένες κάρτες, ενώ οι απελάσεις και οι συνοριακοί έλεγχοι είναι ελάχιστοι.

Η εκρηκτική αύξηση των αιτούντων άσυλο προκαλεί αναβρασμό στα ομόσπονδα κρατίδια, που ομολογούν ότι έχουν υπερβεί τα όρια αντοχής τους. Σε αυτές τις διαμορφούμενες συνθήκες αστάθειας ο πραγματισμός του μέσου Γερμανού πολίτη τρεκλίζει, αν δεν τραντάζεται συθέμελα. Εκεί ακριβώς ποντάρει για την πριμοδότησή της η Εναλλακτική για τη Γερμανία. Ανασύροντας τις εφιαλτικές μνήμες του ζοφερού ολοκληρωτισμού στη χώρα αποπειράται να θέσει σε αμφιβολία κάθε έννοια ασφάλειας των πολιτών. Την οποία υποτίθεται μόνο αυτή προσφέρει ως αντισκωριακό στη διάβρωση της αμόλυντης εθνικής γερμανικής ταυτότητας.

Κάπως έτσι, με επίκεντρο το Μεταναστευτικό, που δεν έχει ημερομηνία λήξης και ως πρόβλημα δεν επιδέχεται άμεση λύση, η Ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι. Πλανιέται σαν στοιχειωμένο φάντασμα πάνω από την Ευρώπη, αναμοχλεύοντας τη ζοφερή ιδεολογική κληρονομιά της και ενεργοποιώντας πολυεπίπεδο μοτίβο δράσης και προπαγάνδας. Από τον ανατριχιαστικό χορό της δεν λείπει η ελληνική εκδοχή της. Μόνο που εγχωρίως εμφανίζεται ανομοιογενής, κατακερματισμένη και κοινοβουλευτικά τριχοτομημένη, με ανταγωνισμούς ανάμεσά της για τη διεκδίκηση του ακροδεξιού χώρου, αλλά και εσωτερικές έριδες σε κάθε παραλλαγή της.
Kυριάκος Βελόπουλος, Δημήτρης Νατσιός και Βασίλης Στίγκας εκφράζουν ο καθένας και ένα διαφορετικό κομμάτι της ελληνικής Ακροδεξιάς

Σε αυτό το στρεβλό πολιτικό σκορποχώρι συγκεντρώνονται μέχρι πλήρους σύγχυσης υπερορθόδοξοι, υπερπατριώτες, υπερεθνικιστές, ελληναράδες, μακεδονομάχοι, τουρκοφάγοι, βασιλόφρονες, θαυμαστές της βυζαντινής παράδοσης. Και ακόμη, ταγμένοι πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, φονταμενταλιστές εχθροί της μετανάστευσης, συνωμοσιολόγοι αμφισβητίες των εμβολίων, ζηλωτικοί αρνητές της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, οπαδοί της θανατικής ποινής, μερικοί ειδωλολάτρες, αρκετοί παλαιοημερολογίτες, καμπόσοι Αγιορείτες μοναχοί, μπόλικες αντιθρησκευτικές αδελφότητες κ.λπ. Ετσι κι αλλιώς, άπαντες εξ αυτών αποτελούν ψηφίδες του ντόπιου, συχνά αλλοπρόσαλλου μωσαϊκού. Από αυτό το λαϊκιστικό δυναμικό του εκλογικού σώματος οι Σπαρτιάτες, η Ελληνική Λύση και η Νίκη συγκέντρωσαν αθροιστικά το 12,77% των ψήφων στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, καταλαμβάνοντας συνολικά 34 έδρες στην Ελληνική Βουλή.

Με τις αδρές πινελιές για τους προδότες του ξεπουλήματος του ονόματος της Μακεδονίας, την επίδειξη ισχύος στην Τουρκία, μέχρι την τοποθέτηση ναρκών στα σύνορα του Εβρου για τους λαθρομετανάστες, την απαγόρευση των αμβλώσεων και τον εκτοπισμό της σεξουαλικής αγωγής από τα σχολικά βιβλία. Και ακόμη, με τον συγκρατημένο ευρωσκεπτικισμό, την ανάπτυξη φιλικών σχέσεων με τη Ρωσία, την αίγλη της ορθοδοξίας, τον αντι-ισλαμισμό κ.λπ.

Το μικρό προσωποπαγές κόμμα Σπαρτιάτες του Βασίλη Στίγκα μπήκε στη Βουλή από το πουθενά μετά τη στήριξή του από τον τρόφιμο των Φυλακών Δομοκού Ηλία Κασιδιάρη, καταδικασμένο για συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Σύντομα στο συνονθύλευμα των διαφορετικών ακραίων απόψεων βουλευτών του προκλήθηκε εμφύλια σύρραξη και προέκυψαν διαγραφές. Συντομότερα, η οξύτητα με τις εσωτερικές καταγγελίες για Greek Mafia και Δον Κορλεόνε μετατράπηκε σε μέλι-γάλα αγαστή συνεργασία υπό τον κίνδυνο η Κοινοβουλευτική τους Ομάδα να απολέσει την κρατική επιχορήγηση. Ποια ιδεολογία, τα φράγκα μετράνε.

Από τη μεριά της η Νίκη του εκπαιδευτικού θεολόγου Δημήτρη Νατσιού, περιχαρακωμένη στον κοινωνικό συντηρητισμό που ευλογείται από το κοινότοπο τρίπτυχο «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», ποντάρει εμφατικά στις ορθόδοξες χριστιανικές παραδόσεις και την κληρονομιά του Βυζαντίου. Καλοπροαίρετο μεν στοίχημα προσεταιρισμού και λιβανίσματος ευσεβών πιστών, μαθητών κατηχητικών σχολείων και ασκητικών καλογέρων, αλλά δεν έχει συγκλονιστικές αποδόσεις, αφού δεν προτείνει λύσεις στα μεγάλα ζητήματα του τόπου. Τέλος, η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, πρώην μέλους του ΠΑΣΟΚ, βουλευτή του ΛΑΟΣ, παρατρίχα υποψήφιου με τη Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά, επιχειρεί να ηγεμονεύσει με το κόμμα που ίδρυσε στον ακροδεξιό χώρο. Ο ίδιος αρνείται ότι ανήκει στη Δεξιά και υποστηρίζει ότι το κόμμα δεν ανήκει στο κλασικό γνωστό πολιτικό φάσμα.

Σε αναζήτηση ταυτότητας

Θεμιτό άλλωστε να αναζητά την πολιτική ταυτότητά του εκεί έξω, στους γαλαξίες. Ωστόσο, κρίνεται από πολλούς επίγειους παρατηρητές πως με τη νοοτροπία διαχείρισης του προσωποπαγούς κόμματός του ως αφεντικού ιδιωτικού μικροκαταστήματος προσφορών βολεύεται να αντλεί πολιτική δημοφιλία μέσω της ιδιότητάς του ως τηλεπλασιέ μαντζουνιών, αγιασμένων κηραλοιφών, θεραπευτικών μαλακτικών κρεμών και επιστολών του Ιησού – Θε μου, συχώρα με!

Μέσες άκρες, αυτό είναι το προφίλ της Ακροδεξιάς αλά ελληνικά. Παλιότερα αντικομουνιστικής, σήμερα αντιμουσουλμανικής, η οποία παρά τη διόλου ευκαταφρόνητη, αλλά σπασμένη στα τρία εκλογική της απήχηση δεν μοιάζει ικανή να αναπτύξει δυναμική επέλασης προς την εξουσία αφότου υποτίθεται ότι προηγουμένως θα αποσταθεροποιήσει πλήρως το πολιτικό σύστημα. Κανείς από το τελευταίο δεν θεωρείται πως ιδρώνει με τους πολιτικάντηδες καταφερτζήδες που την εκπροσωπούν με μικρομάγαζα και δεν έχουν καν την επάρκεια να το παίξουν αντισυστημικοί.

Ασυντόνιστοι με τη διεθνή τάση, περιορισμένοι στην αντιγραφή της λαϊκιστικής φόρμουλας των απανταχού ομοϊδεατών τους και εγκλωβισμένοι σε φαντασιακά σενάρια, εκτιμάται πως δεν θα καταφέρουν ποτέ να ευδοκιμήσουν πολιτικά συγκροτώντας έναν ακροδεξιό πόλο στην Ελλάδα. Πάντως στην Ευρώπη, αλλά και πέραν του Ατλαντικού, το παιχνίδι είναι ανοιχτό. Και θα παραμένει σε εκκρεμότητα όσο οι δημοκρατικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου δεν λύνουν κατά προτεραιότητα, προτού στραβώσει εντελώς το κλίμα, τα επείγοντα προβλήματα των πολιτών. Των οποίων η πλειονότητα δεν τρελάθηκε ξαφνικά ώστε να στραφεί παροξυσμικά σε περιθωριακά και συγκαλυμμένα ολοκληρωτικά μορφώματα.