Η ιστορία του μπικίνι

Το αγαπημένο ένδυμα παραλίας για εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο «γεννήθηκε» στο Παρίσι, ωστόσο δεν έγινε αποδεκτό με ενθουσιασμό εξαρχής. Για την ακρίβεια, ο δημιουργός του Louis Réard δε μπορούσε να βρει καν μοντέλο πρόθυμο να φορέσει το… «ελάχιστο αυτό ένδυμα».

Όλα αυτά πίσω στο μακρινό 1946.

Εκείνη την εποχή, όπως αναφέρει δημοσίευμα του Business Insider, οι γυναίκες φορούσαν μεν μαγιό δύο τεμαχίων, αλλά τέτοιων διαστάσεων που επέτρεπαν να φανεί μόνο μια λεπτή γραμμή δέρματος στην περιοχή του στομαχιού.

Ο Γάλλος σχεδιαστής Louis Réard, πρώην μηχανικός αυτοκινήτων, του οποίου η οικογένεια είχε ένα κατάστημα εσωρούχων, παρατήρησε ότι οι γυναίκες στις γαλλικές, μεσογειακές ακτές συνήθιζαν να τραβούν τα μαγιό τους για να εκθέσουν μεγαλύτερο μέρος της κοιλιάς τους στο «χάδι» του ήλιου.

Έτσι, εμπνεύστηκε την ιδέα του μπικίνι, το οποίο πήρε το όνομά του από το μέρος (Bikini Atoll) όπου κατά το ίδιο χρονικό διάστημα οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τις δοκιμές των πυρηνικών βομβών.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Smithsonian, ο Réard επέλεξε αυτό το όνομα, γιατί περίμενε ότι το μικρότερο μαγιό του κόσμου –αποτελούμενο από μόλις 76 εκατοστά υφάσματος- θα δημιουργούσε τέτοιο σοκ στον κόσμο, ανάλογο με τις αντιδράσεις για τη χρήση πυρηνικών βομβών.

Η έμπνευση του Réard έφτασε την κατάλληλη εποχή, καθώς πολλοί Ευρωπαίοι κατέκλυσαν τις παραλίες για να απολαύσουν τον ήλιο για πρώτη φορά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου η ναζιστική κατοχή δεν επέτρεπε την ηλιοθεραπεία.

«Θυμηθείτε ότι κανείς δεν είχε πάει σε κάποια παραλία επί πολλά χρόνια» ανέφερε η συντάκτρια μόδας Jamie Samet στο American Heritage. «Οι άνθρωποι λαχταρούσαν τις απλές απολαύσεις της θάλασσας και του ήλιου. Για τις γυναίκες το μπικίνι σήμανε ακόμη ένα είδους δεύτερης απελευθέρωσης. Δεν υπήρχε τίποτε σεξουαλικό. Αντίθετα, αποτέλεσε κάτι σαν γιορτή της ελευθερίας και της επιστροφής στις χαρές της ζωής».

Ωστόσο, προκειμένου να καταστεί επιτυχής η επαναστατική ιδέα του Réard, έπρεπε να ξεπεραστούν τα συντηρητικά κοινωνικά ήθη, που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο.

Ο ίδιος προσπάθησε να εισάγει το μπικίνι για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης μόδας στην πισίνα Piscine Molitor Paris στο Παρίσι, όμως κανένα μοντέλο δεν ήταν πρόθυμο να το φορέσει.

Τότε ο Réard στράφηκε στη 19χρονη Γαλλίδα στρίπερ, Micheline Bernardini.

Η ίδια εργαζόταν ως «εξωτική χορεύτρια» στο δημοφιλές καζίνο Casino de Paris. Η φωτογραφία της, φορώντας το μπικίνι του Réard, τυπώθηκε σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, σύμφωνα με το History Channel.

Η Bernardini φωτογραφήθηκε κρατώντας ένα κουτάκι σπίρτα στα χέρια, καθώς ο Réard ήθελε να δείξει ότι το μπικίνι ήταν τόσο μικρό, που μπορούσε να χωρέσει μέσα σε αυτό.

Η Bernardini έλαβε 50.000 γράμματα από θαυμαστές, που της έδιναν συγχαρητήρια που ήταν η πρώτη γυναίκα που φόρεσε το κατά τ’ άλλα «σκανδαλώδες» ένδυμα παραλίας.

Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, οι Αρχές αρχικά απαγόρευσαν τη χρήση του μπικίνι και απομάκρυναν από τις παραλίες όσους τολμούσαν να το φορέσουν, σημειώνει ακόμη το American Heritage. Ακόμη και στα τέλη του 1950 το μπικίνι δεν είχε γίνει αποδεκτό από τη μέση Αμερικανίδα.

Όλα όμως άλλαξαν τη δεκαετία του 1960, όταν το μπικίνι «πέρασε» στην αμερικανική κουλτούρα, όπως άλλωστε λέει και το γνωστό τραγούδι «Itsy Bitsy Teeny Weeny Yellow Polka Dot Bikini» του Brian Hyland.

Καλές βουτιές!