 |  |  |
Ξεκινάς την ενήλικη εργασιακή σου ζωή σαν ένα χαριτωμένο αγνό κουταβάκι. Η ιδέα, κι αυτό που σου λένε όλοι, είναι πως πρέπει να μεγαλώσεις και να σκληρύνεις, να είσαι απόλυτα έτοιμος να παλέψεις στον βωμό της επιβίωσης.
Αυτό που δεν σου λέει κανείς είναι πως στην «κανονική ζωή» θα πρέπει να πασχίσεις και να δουλέψεις για το ακριβώς αντίθετο. Η μέση ηλικία, λίγο πριν, λίγο μετά τα σαράντα, είναι αμείλικτη.
Την ώρα που οι προσδοκίες διαψεύδονται, οι σχέσεις διαλύονται, οι γονείς μεγαλώνουν και πλέον είσαι ένας κανονικός, συνηθισμένος ενήλικας με (ή χωρίς) παιδιά και υποχρεώσεις το πιο εύκολο είναι να γίνεις σκληρός ή φθονερός.
Αυτό που δεν σου λέει κανείς για τη μέση ηλικία είναι πως θέλει προσπάθεια να παραμένεις ανθρώπινος και γενναιόδωρος με τους άλλους όταν τρως τη μια φάπα μετά την άλλη.
Κάπως έτσι βλέπεις με έκπληξη κόσμο που ξέρεις χρόνια να μεταλλάσσεται κάτω από το βάρος των απανωτών διαψεύσεων σε κάτι πικρόχολο, εριστικό ή απεγνωσμένο για το παραμικρό ψίχουλο αναγνώρισης. «Ποιος είσαι;» αναρωτιέσαι την ώρα που ο άλλος ανοιγοκλείνει το στόμα του.
Εναλλακτικά, επίσης εύκολο είναι να πέσεις στη λουπα της μίρλας και της αυτολύπησης (ή, όπως το λέει μισοκοροϊδευτικά κι ένας φίλος με έναν στίχο του Νότη Σφακιανάκη, το «Για την πουτάνα τη ζωή που μου χρεώσανε», στο τραγούδι -ύμνο της αυτολύπησης «Γενέθλια», που περιλαμβάνει επίσης τον στίχο «Θεέ μου, κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω»), στην οποία η γενιά μας σκίζει.
Το γενικότερο πνεύμα είναι το «γιατί σε μένα», μια νοοτροπία αιώνιου «παιδήλικα» που θεωρεί πως του χρωστάνε όλοι. Σε αντίθεση με τους σημερινούς 25άρηδες, εμείς μεγαλώσαμε νομίζοντας πως θα δουλέψουμε σκληρά, αλλά η ζωή θα μας ανταμείψει, περίπου όπως αντάμειψε και τη γενιά των γονιών μας. Και μετά ήρθε η κρίση και γελάσαμε όλοι μαζί.
Δεν φταίμε μόνο εμείς βέβαια. Υπάρχει πάντα αυτή η καταπληκτική θεωρία ότι όλα στη ζωή είναι ένα «μάθημα», ότι μετά από κάθε δυσκολία ή απώλεια όλοι μας θα αναγεννηθούμε σαν φοίνικες από τις στάχτες μας, σαν μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Τι μπούρδες, Θεέ μου!
Όσο μεγαλώνω πιστεύω ακράδαντα πως οι δυσκολίες, οι απώλειες, οι προδοσίες, δεν μας κάνουν καλύτερους· στην καλύτερη μας σημαδεύουν, στη χειρότερη μας κάνουν λιγότερο ανοιχτούς, αισιόδοξους ή γενναιόδωρους. Αυτό που δεν σου λέει κανείς για τη μέση ηλικία είναι πως θέλει προσπάθεια να παραμένεις ανθρώπινος και γενναιόδωρος με τους άλλους όταν τρως τη μια φάπα μετά την άλλη.
Και η κρίση μέσης ηλικίας, βέβαια, περνάει. Χρειάζεται λίγος αυτοσαρκασμός, δουλειά και λίγη ποίηση για να μας θυμίζει πώς να μη γινόμαστε σκληροί ή πικρόχολοι. Όπως έγραψε ο Ανδρέας Εμπειρίκος στο ποίημά του «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο»: «Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτή την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας».
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
