Μπάσκετ στις φυλακές του Αλκατράζ

Μπάσκετ στο τσιμέντο δεν είναι μόνο το παιχνίδι στο Rucker Park ή τα ανοιχτά γήπεδα και οι ιστορίες που αυτά γεννούν πίσω από τα συρματοπλέγματα που γραπώνουν οι περαστικοί για να δουν μια φάση. Ο Σέρχιο Ντε λα Φουέντε μιλάει στο gazzetta.gr για τον ήχο της μπάλας που χτυπά στον «Βράχο».

Το streetball στην εποχή των social media εξακολουθεί να κουβαλά περίπλοκες σχέσεις αλλά λογίζεται ακόμα ως αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης του μπάσκετ. Ρολόι, μονό, άσφαλτος, νίκη στα 11 ή στα 21. Μια κουλτούρα που βάζει στην εξίσωση τον σεβασμό που πρέπει να κερδίσεις στο τσιμέντο και τις ιστορίες που το συνοδεύουν.

Ιστορίες όπως αυτές στο Χάρλεμ που θα ακολουθούν εις το διηνεκές τον Ερλ «The Goat» Μάνιγκολτ, για τον οποίο θρυλείται ότι μπορούσε να καρφώσει, να πιάσει την μπάλα μέσα από τη στεφάνη με το αριστερό, να τη δώσει στο δεξί και να ξανακαρφώσει. Λένε, λοιπόν πως ο Παράδεισος είναι μια Παιδική Χαρά. Ένας χώρος όπου δεν αποκτάς παρατσούκλι αν δεν το κερδίσεις. Ένα ανοιχτό γήπεδο που ασκεί μια αφάνταστη γοητεία ανάμεσα στις τσιμεντένιες μπασκέτες του όπου χωρούν τα πάντα. Ο κόσμος, η ζωή, το σύμπαν ολάκερο σε ένα playground όπου το άθλημα παίζεται στην αρχέγονη μορφή του. Τι γίνεται όμως όταν το σκηνικό μεταφέρεται στον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο;

Στο νησί όπου λειτούργησαν οι διασημότερες φυλακές υψίστης ασφαλείας στον πλανήτη; Όπου το κελί με αριθμό 181 υποδέχτηκε τον Αλ Καπόνε, τον πιο διάσημο μαφιόζο στον κόσμο που έμαθε να ζει πάνω από τον νόμο; Το τουρνουά «King of the Rock» παραμένει το μοναδικό αθλητικό event που έχει διεξαχθεί στο Αλκατράζ και ο Ισπανός φόργουορντ Σέρχιο Ντε λα Φουέντε μοιράζεται στο gazzetta.gr την εμπειρία του να παίζεις μπάσκετ στον «Βράχο».

Πώς βρέθηκε στο Αλκατράζ

Ο 31χρονος Σέρχιο Ντε λα Φουέντε μετράει περισσότερες από 200 συμμετοχές στη LEB Oro, την αντίστοιχη Α2 κατηγορία στην Ισπανία, αγωνιζόμενος κυρίως με τη Βαγιαδολίδ και αποτελώντας παράλληλα έναν από τους πρωτοπόρους του 3×3 στη χώρα της Ιβηρικής.

«Το μπάσκετ στους δρόμους είναι κάτι διαφορετικό σε σχέση με το… κανονικό στο παρκέ. Εκεί εμφανίζεται ατόφια η παλιά απόλαυση! Ο κόσμος βλέπει το αυθεντικό μπάσκετ. Το ένας εναντίον ενός στον αέρα, τη βροχή και τον ήλιο, ακούει καθαρά τον ήχο καθώς το σουτ πάει μέσα. Για μένα είναι κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Πλέον δεν μου αρέσει να παίζω στα κλειστά γήπεδα! Θέλω να αλλάζω, να προσαρμόζομαι στους κανόνες που επικρατούν σε κάθε γειτονιά. Για παράδειγμα, στην επαρχία του Βαγιαδολίδ κάθε playground έχει διαφορετικούς κανονισμούς, συνήθειες και νόρμες. Τις Κυριακές το μπάσκετ παίζεται στα ανοιχτά κοντά στις γραμμές του τρένου.

Από τη Δευτέρα ως την Πέμπτη, σε ένα playground στο κέντρο της πόλης όπου ανακατεύονται όλες οι κουλτούρες κα οι φυλές της πόλης: Φτωχοί και πλούσιοι, Ισπανοί και Δομινικανοί… Είναι πολύ όμορφο! Προσωπικά, μόνο τα καλοκαίρια μπορούσα να παίζω στους δρόμους. Ένας φίλος, λοιπόν δούλευε στην εταιρεία που διοργάνωνε το τουρνουά στο Αλκατράζ και μου πρότεινε να δηλώσω συμμετοχή. Προηγουμένως είχα παίξει σε ελάχιστα επίσημα τουρνουά στην Ισπανία. Έκανα, την εγγραφή για πλάκα, δίχως να πιστεύω ότι θα με καλέσουν. Μέχρι που μια μέρα με ενημέρωσαν να ετοιμαστώ για τους προκριματικούς αγώνες…».

Το τουρνουά και ο Κλιντ Ίστγουντ 

Οι εποχές που ο κατάδικος Φρανκ Μόρις σχεδίαζε την απόδρασή του από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Αλκατράζ μαζί με τα αδέλφια Κλάρενς και Τζον Άνγκλιν καταγράφοντας λεπτομερώς τις κινήσεις των δεσμοφυλάκων έχουν παρέλθει όμως τα κελιά και ο φάρος που βρίσκεται σε μια πλευρά των κτιρίων των φυλακών εξακολουθούν να αποπνέουν την ίδια ανατριχίλα που έβγαζαν στα 29 χρόνια λειτουργίας τους.

Σε αυτό, ακριβώς το σκηνικό στήθηκε ένα από τα πιο δημοφιλή τουρνουά 1×1 στον πλανήτη, το «King of the Rock» με τη συμμετοχή 32 παικτών από τις ΗΠΑ και 32 από τον υπόλοιπο κόσμο: Ρωσία, Ιταλία, Ρουμανία, Γαλλία, Μάλτα, Πορτογαλία, Παναμάς, Αργεντινή. «Για να ταξιδέψω στο Αλκατράζ έπρεπε προηγουμένως να κερδίσω δυο τουρνουά στην Ισπανία.

Ένα στην πόλη μου, το Βαγιαδολίδ και ένα στην Κόρδοβα που φιλοξένησε τον μεγάλο τελικό. Ενώ, λοιπόν πολλοί προσπάθησαν να βγουν από τη φυλακή, εμείς δώσαμε μάχη για να μπούμε! Για να παίξουμε μπάσκετ στο προαύλιο, μπροστά στα κελιά! Αρχικώς, μάς πήγαν στο Σαν Φρανσίσκο. Ήμουν πολύ ήρεμος και χαλαρός. Για μένα, όλο αυτό ήταν κάτι σαν διακοπές! Δεν σκεφτόμουν δηλαδή ότι θα βρεθώ σε τουρνουά μπάσκετ στον Βράχο όπου παίζονταν τόσα λεφτά σαν έπαθλο. Μάλιστα πριν από το ταξίδι είδα πολλά ντοκιμαντέρ. Το προηγούμενο βράδυ μάλιστα είδα ξανά την ταινία με τον Κλιντ Ίστγουντ, την “Απόδραση από το Αλκατράζ”! Σκεφτόμουν την ταινία μέχρι που μπήκαμε στο φέρι μποτ και περάσαμε απέναντι στο νησί…».

Ιστορίες για αποδράσεις στο φέρι μποτ

Η ιστορία των αδελφών Άνγκλιν και του Φρανκ Μόρις εξακολουθεί να συναρπάζει. Λέγεται πως είναι οι μόνοι που κατάφεραν να αποδράσουν από το Αλκατράζ αφού προηγουμένως δαπάνησαν πολλούς μήνες σκάβοντας με κουτάλια μια σήραγγα διαφυγής κάτω από τα κελιά τους.

Το βράδυ της 11ης Ιουνίου 1962 τοποθέτησαν στα κρεβάτια τους ομοιώματα από χαρτί, σαπούνι και τρίχες και εγκατέλειψαν τη φυλακή, φεύγοντας με σχεδία στον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Μάλιστα, παραμένει άγνωστο αν τελικά κατάφεραν να σωθούν και να βγουν στην στεριά ή αν χάθηκαν στη θάλασσα. «Στο ταξίδι μας προς το Αλκατράζ οι οδηγοί μας είπαν ιστορίες που συνέβησαν στον Βράχο για όλους εκείνους που προσπάθησαν να αποδράσουν. Μας εξιστόρησαν, επίσης την ιστορία με τους τρεις δραπέτες.

Οι Αμερικανοί δεν το αναγνωρίζουν! Τους θεωρούν νεκρούς, πιστεύουν ότι τους έφαγαν καρχαρίες ή πνίγηκαν στη θάλασσα. Πιστεύουν πως ήταν αδύνατον να αποδράσει κανείς από εδώ! Κάποιοι πάντως λένε ότι τους μάζεψε ένα πειρατικό πλοίο και ότι τους πήγε στη Λατινική Αμερική, στη Βραζιλία ή την Αργεντινή. Θυμάμαι πως ήμουν πολύ νευρικός όταν ανεβήκαμε στο Αλκατράζ. Σκέφτηκα ότι στους ίδιους χώρους βρέθηκε κόσμος που υπέφερε! Γιατί  στο τέλος της ημέρας, το Αλκατράζ ήταν μια από τις χειρότερες φυλακές στον κόσμο. Όταν είσαι σε αυτή τη φυλακή, βλέπεις την ελευθερία σου τόσο κοντά αφού το Σαν Φρανσίσκο είναι… απέναντι. Ακόμα και έπειτα από τόσα χρόνια ένιωθες παντού τη μυρωδιά του φόβου και των κελιών».

Σουτάρεις και βλέπεις γύρω σου τα κελιά

Πλέον ο «Βράχος» αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής και δέχεται κάθε χρόνο πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες ενώ ο Σέρχιο Ντε λα Φουέντε έφτασε ως το τέλος της διαδρομής, παίζοντας στον τελικό του τουρνουά τον Οκτώβριο του 2013 όπου ηττήθηκε από τον Αμερικανό Ταρόν Ουίλιαμς, ο οποίος κέρδισε το έπαθλο των 20.000 δολαρίων και παρέλαβε το τρόπαιο από τον Μπλέικ Γκρίφιν που βρέθηκε στο Αλκατράζ ως γκεστ καλεσμένος! «Ήταν σαν μάχη επιβίωσης! Ο καθένας έπαιζε για τον εαυτό του! Όσο νικούσες, συνέχιζες. Υπήρχε συνεχώς επαφή.

Οι διαιτητές ήταν εκεί μόνο για να σφυρίζουν τα πολύ σκληρά φάουλ. Γενικώς, μας άφηναν να παίζουμε! Ήταν το μπάσκετ των φυλακών στα καλύτερά του! Όλη η ατμόσφαιρα… Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις το Αλκατράζ! Ξέρεις ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής και αυτό, ακριβώς είναι που το κάνει ξεχωριστό! Την επόμενη χρονιά, μάλιστα με κάλεσε η ισπανική ομοσπονδία για να παίξω στην εθνική ομάδα 3on3. Συνολικά, μείναμε πέντε μέρες στον Βράχο. Όλα τα παιχνίδια γίνονταν νύχτα. Θυμάμαι μάλιστα πως είχε δυνατό αέρα! Όταν σούταρες η μπάλα… έφευγε! Είναι μια εμπειρία που θα θυμάμαι σε όλη τη ζωή μου»!