Μαρσέλο: Το καλύτερο «12άρι» και η ιστορία του

Μερικές ημέρες πριν από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2018 και ενώ το ποδοσφαιρικό σύμπαν ήταν προσηλωμένο στην αναμονή του γκραν φινάλε, ο Χόρχε Βαλντάνο αποφάσισε να ρίξει τον Μαρσέλο στην πυρά: «Πιστεύω ότι ο Μαρσέλο θα πρέπει να αγοράσει μια αφίσα του Μοχάμεντ Σαλάχ, να την κρεμάσει στον τοίχο του δωματίου του και να προσεύχεται κοιτάζοντάς την κάθε βράδυ», είπε σε συνέντευξή του ο Αργεντινός πρώην παγκόσμιος αστέρας της μπάλας, ένας από τους συμπαίκτες και φίλους του Ντιέγκο Μαραντόνα που είχαν σηκώσει μαζί του το χρυσό τρόπαιο στο Μουντιάλ του 1986.

Ο Βαλντάνο, ως παλιός ποδοσφαιριστής και κατόπιν γενικός διευθυντής της Ρεάλ Μαδρίτης, προσπαθούσε να προειδοποιήσει τους παίκτες της παλιάς του ομάδας να μην εφησυχάζουν. Το 2018 η Ρεάλ επεδίωκε την τρίτη κατά σειρά νίκη της στο Τσάμπιονς Λιγκ και επρόκειτο να αντιμετωπίσει τη Λίβερπουλ στον τελικό του Κιέβου. Kατά την άποψη του πολύπειρου Βαλντάνο, η άμυνα των Ισπανών και ιδιαίτερα η αριστερή της πλευρά, δηλαδή ο τομέας άμεσης ευθύνης του Μαρσέλο, είχε αρχίσει να παραπατά. Εξάλλου η Ρεάλ εκείνες τις ημέρες είχε φέρει ισοπαλία στο Clasico με σκορ 2-2, στην αναμέτρηση με την αιώνια αντίπαλό της, την Μπαρτσελόνα.

Και ο Μαρσέλο είχε μεν καταφέρει να πρωταγωνιστήσει σε εκείνο το ντέρμπι, αλλά όχι ως μπακ, εξουδετερώνοντας τους σούπερ σταρ των γηπεδούχων, Λιονέλ Μέσι και Λουίς Σουάρες, αλλά με μία από τις χαρακτηριστικές, απρόβλεπτες επιθετικές ενέργειές του μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Η οποία αναχαιτίστηκε αντικανονικά και με ένα πέναλτι που ουδέποτε σφύριξε ο διαιτητής, όπως πίστεψε τότε ο Μαρσέλο και μαζί του κάθε οπαδός της Ρεάλ Μαδρίτης.

Οταν βρισκόταν πια στα αποδυτήρια, λίγο πριν η Βασίλισσα βγει στον αγωνιστικό χώρο για να διεκδικήσει το τρίτο διαδοχικό Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μαρσέλο άκουγε νοερά, ξανά και ξανά, το καυστικό σχόλιο του Βαλντάνο. «Μετά από 12 χρόνια στη Ρεάλ και τόσες επιτυχίες, γιατί να με ξεφτιλίζει έτσι;» αναρωτιόταν ο Βραζιλιάνος, όπως θα εξομολογούνταν ο ίδιος αργότερα. Και βάσει της ίδιας εξομολόγησης για τα προεόρτια εκείνου του τελικού, ο Μαρσέλο Βιέιρα ντα Σίλβα Τζούνιορ υπέστη τη χειρότερη κρίση πανικού στην καριέρα του: «Δεν μπορούσα να ανασάνω», ανέφερε εκ των υστέρων.

Προσθέτοντας ότι «προς στιγμήν σκέφτηκα να ζητήσω βοήθεια από τοn γιατρό της Ρεάλ, αλλά φοβήθηκα μήπως δεν με αφήσει να παίξω. Κι εγώ έπρεπε να παίξω, πάση θυσία. Επρεπε να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ο Βαλντάνο είχε άδικο. Υποτίθεται ότι το σχόλιο του Βαλντάνο θα με έριχνε στα Τάρταρα, αλλά συνέβη το αντίθετο, με έκανε να πωρωθώ, να βρω μέσα μου απίστευτη θέληση να τα δώσω όλα». Μόλις πάτησε στο χορτάρι, το μυαλό του καθάρισε ως διά μαγείας. Και η Ρεάλ Μαδρίτης, εν μέρει και με τη δική του συμβολή, αναδείχθηκε κυρίαρχη και τροπαιούχος, με 3-1 επί της Λίβερπουλ.

Οσο για τον Μοχάμεντ Σαλάχ, περιέργως, αναγκάστηκε να αποχωρήσει πρόωρα, τραυματισμένος – μολονότι ο Μαρσέλο ουδέποτε προσευχήθηκε μπροστά σε οποιαδήποτε αφίσα του. Ούτως ή άλλως, όπως έχει επανειλημμένα δηλώσει ο ίδιος, «όταν αρχίζει το παιχνίδι, τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Υπάρχει μόνο η μπάλα – και έτσι ήταν πάντα για μένα».

Ενας ταπεινός Σκαραβαίος

Τον Μάιο του 2018 ο Μαρσέλο χρειάστηκε να παλέψει με τον Μαρσέλο, με έναν εαυτό άγνωστο έως τότε, ενώ ήταν ήδη ένας καταξιωμένος, περιζήτητος και αδρά αμειβόμενος παίκτης. Αιφνιδιάστηκε από τα ίδια τα συναισθήματά του και κλήθηκε να διαχειριστεί μια κρίση πανικού που απειλούσε να τον θέσει εκτός μάχης πριν καν πάρει τη θέση του στον αγωνιστικό χώρο.

«Δεν θυμάμαι πολλά από αυτό τον αγώνα», αποκαλύπτει ο Μαρσέλο, «εκτός από το ότι μπήκα στο γήπεδο εντελώς αποφασισμένος. Ελεγα μέσα μου “αν είναι να πεθάνω σήμερα, ας γίνει ό,τι είναι να γίνει, ας πεθάνω παίζοντας μπάλα”. Ξαφνικά, ενώ απέμεναν 10 λεπτά πριν από τη λήξη του ματς και το σκορ ήταν πια 3-1 υπέρ της Ρεάλ, κάτι σαν κεραυνός άστραψε μέσα στο κεφάλι μου. Συνειδητοποίησα ότι θα κερδίζαμε και πάλι το Τσάμπιονς Λιγκ. Η μπάλα βγήκε πλάγια και για μια στιγμή αφαιρέθηκα στις σκέψεις μου. Και άρχισα να κλαίω με λυγμούς, κάτι που δεν μου είχε συμβεί ποτέ πριν μέσα στο γήπεδο εν ώρα αγώνα. Το πλάγιο εκτελέστηκε και, απότομα, προσγειώθηκα ξανά στην πραγματικότητα. “Γαμώτο, πρέπει να μαρκάρω τον παίκτη μου” σκέφτηκα και άρχισα να παίζω ξανά σαν παιδί».

Σαν το παιδί που, προκειμένου να συμμετέχει στις προπονήσεις της Φλουμινένσε, της πρώτης ομάδας του στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο παππούς και πλέον φανατικός οπαδός του, είχε αναγκαστεί να πουλήσει το αυτοκίνητό του. Οι δυο τους ταξίδευαν επί δύο ώρες με το λεωφορείο για να φτάσουν στο προπονητικό κέντρο, κάθε μέρα και για αρκετό καιρό. Κάποτε, όμως, ο μικρός Μαρσέλο κουράστηκε και απογοητεύτηκε.

Ανακοίνωσε στον παππού του ότι εγκατέλειπε το όνειρο να γίνει ποδοσφαιριστής, ότι δεν ήταν αρκετά καλός, ότι τόση προσπάθεια και ταλαιπωρία δεν είχε νόημα. Αλλά ο παππούς του έγινε έξαλλος. Ούρλιαξε στ’ αυτιά του πιτσιρικά: «Ούτε να το σκέφτεσαι πως θα τα παρατήσεις. Εσύ, που είσαι ένας ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης, ο καλύτερος στον πλανήτη. Eσύ, που σε λίγο καιρό θα παίζεις στο Μαρακανά κι εγώ θα πανηγυρίζω για σένα από την κερκίδα» κ.λπ. Ο «σέου Πέδρο» ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι ο εγγονός του είχε απεριόριστες δυνατότητες. Πίστευε σε αυτόν περισσότερο και από τον ίδιον, κάτι που αποδείχθηκε καθοριστικό για τη μετέπειτα ψυχολογία του Μαρσέλο.

Κι έτσι, χάρη στην επιμονή του παππού του, εκείνος συνέχισε να προπονείται, ενώ στο μεταξύ ο Πέδρο κέρδισε σε κάποιο τυχερό παιχνίδι έναν σαραβαλιασμένο πορτοκαλί Σκαραβαίο, ένα τετράτροχο ερείπιο. Μετά το συνωστισμό στα υπεραστικά λεωφορεία, το δίδυμο παππού και εγγονού έκαναν και πάλι το μικρό καθημερινό ταξίδι με το δικό τους μέσον. Ο Μαρσέλο θυμάται πως το ραδιόφωνο του υπέργηρου Volkswagen πηδούσε σε διαφορετικό σταθμό κάθε φορά που ο παππούς Πέδρο έστριβε το τιμόνι ως το τέρμα.

Το 2014, όταν παππούς Πέδρο απεβίωσε, ο Μαρσέλο ζήτησε να εξαιρεθεί, προσωρινά έστω, από την αποστολή της Εθνικής Βραζιλίας στο τότε Παγκόσμιο Κύπελλο, συντετριμμένος από το πένθος για τον λατρευτό πρόγονό του.

Επιχείρηση «ποδόσφαιρο»

Εντέλει ο ίδιος ο Μαρσέλο επέλεξε να συνεχίσει επειδή αυτό θα ήθελε ο παππούς του, ως διαρκής πηγή πίστης και ενθάρρυνσης – αναμφίβολα ένα σταθερό πρότυπο για τον Μαρσέλο. Ο οποίος, βέβαια, το 2014 δεν έμοιαζε σε τίποτα με το πάμπτωχο βραζιλιανάκι από το Ρίο ντε Τζανέιρο, που κοιμόταν αγκαλιά με την μπάλα και μεγάλωνε ζωγραφίζοντας στα πεζοδρόμια και τους τοίχους τις μορφές των ηρώων της Σελεσάο (της Εθνικής Βραζιλίας), δηλαδή πολύχρωμα γκραφίτι με τοn Ρονάλντο, τον Ρομάριο κ.λπ.

Ειδικά για τον τελευταίο, ο Μαρσέλο αφηγείται: «Στο μυαλό μου είχε καρφωθεί μια φωτογραφία του Ρομάριο, που ανεμίζει μια τεράστια σημαία της Βραζιλίας ενώ ο ίδιος κρέμεται έξω από το παράθυρο του πιλοτηρίου, στο αεροπλάνο της επιστροφής. Ηταν 1994, η Εθνική μας είχε κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και ο Ρομάριο έμοιαζε σαν να έχει κατακτήσει τον κόσμο για μας, τους Βραζιλιάνους. Ημουν 6 χρόνων τότε και, αντικρίζοντας αυτή την εικόνα, ένιωθα ότι η καρδιά μου θα έσκαγε από καμάρι. Σκεφτόμουν “Θεέ μου, κάποια μέρα πρέπει κι εγώ να κάνω ό,τι έκανε ο Ρομάριο”».

Σήμερα ο Μαρσέλο είναι ένας πολυεκατομμυριούχος, κάποιος που, παράλληλα με την καριέρα του ως εν ενεργεία ποδοσφαιριστή, προσεγγίζει το αγαπημένο του άθλημα και ως επιχειρηματίας. Μέσω της DOZE, της νεοσύστατης εταιρείας του (όπου doze σημαίνει 12 στα πορτογαλικά, το αγαπημένο νούμερο συμμετοχής του Μαρσέλο) είναι ιδιοκτήτης δύο μικρών ποδοσφαιρικών ομάδων, της Mafra στην Πορτογαλία και της Azuriz στη Βραζιλία. Καθόλου τυχαία, αμφότερες εδρεύουν εκτός μεγάλων αστικών κέντρων. Η DOZE επενδύει στους συγκεκριμένους συλλόγους με στόχο να τους μετατρέψει σε πρότυπα φυτώρια και εφαλτήρια ταλέντων.

Η Mafra και η Azuriz συνδέονται μεταξύ τους, βοηθώντας τα μελλοντικά αστέρια να τελειοποιήσουν τα φυσικά χαρίσματά τους, ώστε εντέλει να βρουν χωρίς περιττή χρονοτριβή και σπατάλη ενέργειας τον δρόμο τους στο ευρωπαϊκό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Επόπτης και καθοδηγητής για κάθε νέο, διψασμένο για διακρίσεις και δόξα παίκτη είναι ο Μαρσέλο αυτοπροσώπως, με την τεράστια πλέον εμπειρία και το εκτόπισμα της φήμης του.

Υπεραξία στο Λιμάνι

Ο Μαρσέλο έχει προ πολλού αποκλείσει το ενδεχόμενο να συνεχίσει την καριέρα του στα γήπεδα ως προπονητής, αφού ολοκληρώσει την πορεία του ως παίκτης. «Θα ήταν μάταιο, γιατί εγώ ποτέ δεν κατάλαβα πολλά από συστήματα, τι είναι το 4-3-3 ή το 5-3-2. Ως ποδοσφαιριστής εγώ είμαι διαφορετικός κι αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος». Δεν θα μπορούσε παρά να είναι διαφορετικός ένας Βραζιλιάνος οπισθοφύλακας που ντριμπλάρει καλύτερα, με μεγαλύτερη φαντασία και ταχύτερα από πολλούς πρωτοκλασάτους κυνηγούς που έχει σκοράρει 38 φορές με τη Ρεάλ, που έχει μοιράσει δεκάδες ασίστ στους συμπαίκτες του, που κατάφερε να δημιουργήσει τον δικό του θρύλο – παρόλο που κλήθηκε να αποδείξει την αξία του ως άμεσος διάδοχος ενός άλλου θρυλικού Βραζιλιάνου, επίσης αμυντικού με απαράμιλλες αρετές ως επιθετικού, του Ρομπέρτο Κάρλος.

Από τους πρώην συμπαίκτες αν μη τι άλλο, π.χ., από τον Ισπανό Σέρχιο Ράμος και τον Γερμανό Τόνι Κρόος, ο Μαρσέλο χαρακτηρίζεται χωρίς δεύτερη σκέψη ως «ο καλύτερος αριστερός οπισθοφύλακας του κόσμου». Στα 34 χρόνια του έρχεται στον Ολυμπιακό, απευθείας από τη Ρεάλ, με τον επίζηλο τίτλο και τη μοναδική αίγλη του πιο επιτυχημένου παίκτη στην ιστορία του συλλόγου. Με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης -και συχνά με το περιβραχιόνιο του αρχηγού από το 2010 και εξής- ο Μαρσέλο έχει πανηγυρίσει τη νίκη σε συνολικά 25 κορυφαίες διοργανώσεις, σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Σε 16 σεζόν, από τον Ιανουάριο του 2007, όταν έκανε το ντεμπούτο του με τη Ρεάλ έως την αποχώρησή του το φετινό καλοκαίρι, ο Μαρσέλο έχει πανηγυρίσει 5 Τσάμπιονς Λιγκ, 4 UEFA Super Cup, 6 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και 5 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 4 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων. Με την Εθνική Βραζιλίας και σε 58 συμμετοχές κατέκτησε 1 Κύπελλο Συνομοσπονδιών, 1 αργυρό και ένα χάλκινο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο Μαρσέλο ήδη δηλώνει ευτυχής για τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό, μόλις τη δεύτερη στην τόσο σπουδαία καριέρα του. Πιθανώς εξίσου ικανοποιημένη με την προοπτική της μετεγκατάστασης στην Ελλάδα είναι και η σύζυγός του, η καλλονή, επίσης Βραζιλιάνα ηθοποιός Κλαρίς Αλβες μαζί με τους δύο γιους του ζεύγους, τον 13χρονο Εντσο και τον κατά 6 χρόνια μικρότερο Λίαμ – οι οποίοι αμφότεροι προαλείφονται για μια καριέρα στο ποδόσφαιρο, ιδανικά αντίστοιχη εκείνης του διάσημου πατέρα τους. Οσο για τον ίδιο τον Μαρσέλο, διαθέτει όλα τα προσόντα να καταλάβει περίοπτη θέση στο βραζιλιάνικο πάνθεον του Ολυμπιακού, δίπλα σε μορφές όπως ο Ριβάλντο, ο Ζιοβάνι, ο Ντουντού, ο Ζε Ελίας, ο Ντιόγκο. Στον Μαρσέλο επαφίεται μόνο η τελική εκτέλεση μιας συνταγής επιτυχίας που, όπως έχει αποδείξει, γνωρίζει υπερβολικά καλά.