Tι σημαίνει «βγάζω τα ράσα»; (του Γ. Παπανικολάου)

Το τελευταίο διάστημα η Εκκλησία συγκλονίζεται από το θέμα του π. Ανδρέα Κονάνου.

Ήδη λέχθηκαν και ακούστηκαν πολλά.

Πέρα από αυτούς που εξέφρασαν την λύπη και την στενοχώρια τους, αρκετοί ήταν ακόμη και εκείνοι που επήνεσαν την απόφασή του, θεωρώντας την απόδειξη ειλικρίνειας και εντιμότητας έναντι του εαυτού του.

Δεν θα είχαμε ασχοληθεί με το θέμα, εάν ήταν απλά μία προσωπική επιλογή.

Το κάνουμε όμως, εξαιτίας της σύγχυσης που έχει δημιουργηθεί στην Εκκλησία.

Το κάνουμε επειδή δεν θέλουμε να ευτελίζονται πράγματα που είναι δεν πρέπει να ευτελιστούν.

Με την επιλογή του ο π. Ανδρέας, όπως τουλάχιστον προκύπτει από την ανάρτησή του, αρνείται δύο πράγματα που είναι τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο.

Όταν γράφει ότι παραιτείται από τις τάξεις του κλήρου, παραιτείται:

α) Από την ιερωσύνη. Γιατί η ιερωσύνη είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο;

Γιατί ο ιερέας προσφέρει στον λαό τον Χριστό.

β) Από την κουρά. Ο π. Ανδρέας είχε δώσει στον Χριστό υπόσχεση αφιέρωσης, ότι θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του αφιερωμένος σε Αυτόν.

Και τα δύο αυτά δώρα του Θεού, η ιερωσύνη και η κουρά, είναι ανεξίτηλα, γιατί τα χαρίσματα του Θεού είναι αμεταμέλητα.

Η ιερωσύνη δεν λαμβάνεται πίσω. Απλά κάποιος, εάν, όντας ιερεύς, αποκτήσει κώλυμα ιερωσύνης, σταματά να λειτουργεί, χωρίς να βγάει τα ράσα.

Η υπόσχεση της κουράς επίσης δεν μπορεί να ληφθεί πίσω.

Το μοναχικό σχήμα είναι ανεξάλειπτο, ακόμη και εάν ο μοναχός που το αρνείται (ενώ το έχει φορέσει εκούσια) πάει και στον ίδιο τον Πατριάρχη, και ο Πατριάρχης του δώσει ευλογία να το βγάλει.

Στην Μονή Γρηγορίου υπήρχε μοναχός που «τα πέταξε», βγήκε στον κόσμο, παντρεύτηκε, έκανε μάλιστα και παιδί.

Κάποτε ο πρώην μοναχός έπαιζε με το μικρό παιδάκι του, φορώντας μόνο μία άσπρη φανέλα.

Το παιδί τον ρώτησε: μπαμπά, τί είναι αυτό το κόκκινο που φοράς επάνω σου;

Ο μοναχός κατάλαβε. Το παιδί, με τα αθώα μάτια του, έβλεπε επάνω του αυτό που είχε αρνηθεί, αλλά παρέμενε ανεξίτηλο για τον Θεό: το κόκκινο σχήμα των μοναχών.

Την άλλη μέρα παράτησε την οικογένειά του και επέστρεψε πίσω στην Μονή Γρηγορίου, ξαναφόρεσε το σχήμα, έζησε εκεί πολλά χρόνια και πέθανε σε βαθιά μετάνοια και συντριβή.

Στην Εκκλησία μας γνωρίζουμε όμως και περιπτώσεις ανθρώπων, που δεν είχαν καν μοναχική κουρά, απλά είχαν υποσχεθεί προσωπικά στον Χριστό να αφιερωθούν σε Αυτόν.

Ποιες ήταν οι συνέπειες στην πνευματική τους ζωή;

Ας αφήσουμε τον μεγάλο σύγχρονο άγιο Λουκά Κριμαίας να μας το διηγηθεί:

«Στήν πόλη Τσιτά νυμφεύθηκα μία νοσοκόμα, ἡ ὁποία ἐργαζόταν στό στρατιωτικό νοσοκομεῖο τοῦ Κιέβου, ὅπου τήν ἀποκαλοῦσαν ἁγία νοσοκόμα. Μέ εἶχε καταπλήξει ὄχι τόσο ἡ ὀμορφιά της, ὅσο ἡ ἐξαιρετική καλοσύνη καί πραότητα τοῦ χαρακτῆρα της. Πρίν ἀπό μένα ἄλλοι δύο γιατροί τῆς εἶχαν ζητήσει τό χέρι, ἀλλά αὐτή εἶχε δώσει τήν ὑπόσχεση τῆς παρθενίας. Ὅταν παντρευτήκαμε, παραβίασε τήν ὑπόσχεση αὐτή καί μία νύκτα πρίν στεφανωθοῦμε, τήν ὥρα πού προσευχόταν στήν ἐκκλησία, μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς φάνηκε ὅτι ὁ Χριστός ἀπέστρεψε τό πρόσωπό Του ἀπ᾽ αὐτήν καί ὅτι ἡ μορφή Του ἐγκατέλειψε τό ἱερό. Τό συμβάν αὐτό τό ἑρμήνευσε ὡς ἐνθύμηση γιά τήν παραβιασμένη ὑπόσχεση πού εἶχε δώσει. Κατά παραχώρηση Θεοῦ, ἀπό τότε ἀπέκτησε μία ἀβάσταχτη, σχεδόν παθολογική ζήλια»

(Μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος Αντωνόπουλος, «Αρχιεπίσκοπος Λουκάς Βόινο-Γιασενέτσκι. Ένας άγιος Ποιμένας και γιατρός χειρουργός (1877-1961)», εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, 2008, σσ. 42-43).

Εάν αυτές είναι οι συνέπειες, για μία γυναίκα που είναι ακόμη στο άνθος της ηλικίας της, είναι περιζήτητη νύφη και δεν έχει δώσει δημόσια υπόσχεση παρθενίας στον Χριστό με την κουρά της, ποιες θα ήταν οι συνέπειες για ανθρώπους που έχουν ήδη είκοσι χρόνια διακονίας στην Εκκλησία ως ιερείς και μοναχοί, πνευματικοί και διδάσκαλοι;

Ας μην παίρνουμε τα πράγματα αψήφιστα και με κοσμικά μέτρα.

Τα χαρίσματα του Θεού είναι αμεταμέλητα και ο άνθρωπος που τα δέχεται πρέπει να κάνει μεγάλο αγώνα για να φανεί αντάξιός τους.