 |  |  |
Κατάκοιτος ένας παράλυτος στην Καπερναούμ υποφέρει σωματικά και ψυχικά: και για την αναπηρία του, αλλά και για την τότε αντίληψη ότι έτσι τον κατάντησε ο Θεός για τα σφάλματά του. Άνθρωποι με θάρρος και εμπιστοσύνη τον πηγαίνουν με φορείο στον Ιησού. Εκεί γίνεται μια πνευματική μάχη με πολλές συνέπειες.
Μκ 2,1 “Ύστερα από λίγες μέρες πήγε και πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και έγινε γνωστό, ότι βρισκόταν σε κάποιο σπίτι. Αμέσως μαζεύτηκαν εκεί πολλοί, τόσοι πού δεν υπήρχε χώρος ούτε και έξω από την πόρτα· και Αύτός τους δίδασκε το λόγο του Θεού. Και έρχονται κάποιοι πού έφερναν έναν παράλυτο, πού τον μετέφεραν τέσσερις. Και μη μπορώντας από τον πολύ κόσμο να πλησιάσουν τον Ιησού, ξεσκέπασαν τη στέγη πάνω από το σημείο πού βρισκόταν ο Ιησούς και έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν από εκεί το κρεβάτι, επάνω στο οποίοήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. Ο Ιησούς είδε την πίστη τους και είπε στον παράλυτο: “Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου!”.
Έκεϊ ήταν και μερικοί γραμματείς, πού άκούγοντάς το άρχισαν να σκέπτονται: “Πώς μιλάει αύτός έτσι βλασφημώντας; Ποιός μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες εκτός από το Θεό;”. Ο Ιησούς με το πνεύμα του κατάλαβε αμέσως όσα αυτοί είχαν κατά νου και τους είπε: “Τί είναι αύτά πού σκέφτεστε; Ποιό είναι ευκολότερο; Να πώ στον παράλυτο: Σου συγχωρούνται οι άμαρτίες σου; “Ή να του πώ: Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα; Αλλά για νακαταλάβετε ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί εδώ στη γη αμαρτίες” (γύρισε και είπε στον παράλυτο): “Εγώ σε διατάζω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου στον ώμο σου και πήγαινε στο σπίτι σου!”. Και εκείνος σηκώθηκε άμέσως. Και άφού πήρε το κρεβάτι του στον ώμο του μπροστά στα μάτια όλων, βγήκε και έφυγε για το σπίτι του! Όλοι έμειναν κατάπληκτοι και δόξαζαν το Θεό λέγοντας: “Ποτέ μέχρι τώρα δεν είδαμε κάτι τέτοιο!”
Ο Ιησούς μετά από τις περιοδείες για τις οποίες γίνεται λόγος στο κεφ. 1 του «Κατά Μάρκον» ευαγγελίου βρίσκεται και πάλι στην Καπερναούμ, όπου συρρέει ο κόσμος στο σπίτι που μένει- δεν προσδιορίζεται αν αυτό ανήκει στον ίδιο τον Πέτρο ή σε κάποιον άλλο- για ν’ ακούσουν τον «λόγο». Ο «λόγος» είναι τεχνικός όρος της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας προς δήλωση του κηρύγματος του Ευαγγελίου, λέγεται επίσης και «λόγος Κυρίου». Με πολύ παραστατικό τρόπο αφηγείται ο ευαγγελιστής στους στίχους 3-4 την προσπάθεια των τεσσάρων ανθρώπων να φέρουν στον Ιησού έναν παράλυτο: μη μπορώντας να Τον πλησιάσουν εξαιτίας του πλήθους που είχε συγκεντρωθεί στο σπίτι, ακόμη και έξω από την πόρτα του σπιτιού, ανέρχονται στη στέγη (προφανώς από την πίσω σκάλα που υπήρχε στα σπίτια της Παλαιστίνης), ανοίγουν ένα πέρασμα (πράγμα εύκολο αν λάβει κανείς υπόψη τα πολύ απλούστερα των σημερινών οικοδομικά υλικά της εποχής) και κατεβάζουν μπροστά στον Ιησού τον «κράββατον», επάνω στον οποίο βρισκόταν ο ασθενής.
Τα σπίτια στην επαρχία ήταν μονώροφα με μεγάλους χώρους και μικρά παράθυρα. Η σκεπή στηριζόταν πάνω σε σταυρωτά ξύλινα δικάρια, που πάνω τους έβαζαν κλαδιά και καλαμιές σκεπασμένα με παχύ στρώμα λάσπης. Υπήρχε σκάλα στο πίσω μέρος για την άνοδο στην ταράτσα. Ορισμένοι σύγχρονοι υπομνηματιστές θεωρώντας μη πραγματοποιήσιμη τη σκηνή της διάνοιξης της στέγης, γιατι αυτή η πράξη θα είχε συνέπειες γι’ αυτούς που βρίσκονται κάτω από τη στέγη, υποστηρίζουν ότι οι τέσσερις συνοδοί αφού ανέβασαν τον ασθενή από την πίσω σκάλα στην σκεπή τον οδήγησαν στον Ιησού που βρισκόταν στην πόρτα του σπιτιού και δίδασκε στον συγκεντρωμενο κόσμο μπροστά από το σπίτι.
Ο Ιησούς επαινεί την πίστη «αυτών», τόσο του ασθενή όσο και των τεσσάρων συνοδών του για την επιμονή και την εφευρετικότητά τους. Ο άνθρωπος που πιστεύει βαθιά δεν κάμπτεται από τα τυχόν εμπόδια που συναντά, αλλά βρίσκει τρόπους για να επιτύχει τον επιδιωκόμενο στόχο, όχι μόνο για τον ευατό του αλλά και για τους άλλους , όταν μάλιστα εκείνοι βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης. Προσφωνώντας ο Ιησούς τον παράλυτο «τέκνον» δηλώνει τη στενή οικογενειακή σχέση που δημιουργείται μέσα στη νέα ανθρωπότητα, στην εκκλησία, που ο Ίδιος ιδρύει και θεμελιώνει.
Κατά τις τότε αντιλήψεις των Ισραηλιτών κάθε αρρώστια και αναπηρία των ανθρώπων ήταν «δίκαιη» τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες δικές τους ή ακόμη και των γονιών τους. Έτσι οι άρρωστοι και οι ανάπηροι υπέφεραν διπλά: βασανίζονταν από την αναπηρία τους και ταυτόχρονα φοβούνταν το Θεό και πίστευαν ότι ο Θεός δεν νοιαζόταν γι’ αυτούς και δεν τους αγαπούσε. Η παραπάνω αντίληψη ήταν και είναι ανόητη.Διότι, σύμφωνα με αυτήν, όλοι οι αμαρτωλοί θα έπρεπε να είναι άρρωστοι και οι άγιοι άνθρωποι να μην αρρωσταίνουν ποτέ…Όμως, ούτε το ένα συμβαίνει , ούτε το άλλο…Οφείλουμε
ακόμα να παρατηρήσουμε ότι η Καινή Διαθήκη δεν ενδιαφέρεται να μας δώσει μια επιστημονική ερμηνεία της προέλευσης της ασθένειας μέσα στον κόσμο, αλλά θεωρώντας την ως δεδομένη κατασταση φθοράς προβάλλει την οδό της λύτρωσης απ’ αυτήν την κατάσταση φθοράς, οδό που κατέστησε βατή για τους ανθρώπους ως Ιησούς Χριστός. Το μήνυμα της Καινής Διαθήκης είναι λυτρωτικό που το έχουν ανάγκη τόσο οι ασθενείς όσο και οι υγιείς. Η επιστήμη αποτελεί δώρο Θεού στον άνθρωπο και δεν μπορεί κανείς παρά να καρπώνεται τις νεώτερες ιατρικές επιτεύξεις, έχοντας τη συναίσθηση παράλληλα ότι το μυστήριο της ζωής και του θανατού που τον περιβάλλει, όσο κι’ αν φωτίζεται σε ορισμένες πλευρές από τις επιστημονικές δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος ως δώρο Θεού, βρίσκει την τελική λύση στο Σταυρό και στην Ανάσταση του Χριστού.
Η αυθεντική φράση του Ιησού «αφιενταί σου αι αμαρτίαι» εκλαμβάνεται από τις παρισταμένους γραμματείς ως «βλασφημία» κατά του Θεού. Οι νομοδιδάσκαλοι του ΙουδαΪσμού νομίζουν ότι ο Ιησούς οικειοποιείται με τρόπο βλάσφημο, δηλ. προσβλητικό για το Θεό τρόπο, την εξουσίας που έχει μόνο ο Θεός: είναι , μάλιστα, γνωστό, ότι για τη βλασφημία κατά του Θεού προβλέπεται η ποινή του θανάτου. Ο Ιησούς αντιλαμβάνεται ( «επιγνούς….τω πνεύματι αυτού») τους λογισμούς των γραμματέων τους ελέγχει για τις σκέψεις που κάνουν «εν ταις καρδίαις αυτώ» ( «η καρδία» δηλώνει κατά τη βιβλική ανθρωπολογία όλη την εσωτερική δραστηριότητα του ανθρώπου, διανοητική, συναισθηματική και βουλητική») τους ρωτά ποιο θεωρούν ευκολότερο έργο, την άφεση των αμαρτιών ή της θεραπεία της σωματικής ασθένειας.
Ασφαλώς, οι άνθρωποι θεωρούν δυσκολότερη τη σωματική θεραπεία και ευκολότερη την άφεση των αμαρτιών που δε διαπιστώνεται. Ο Ιησούς ως Θεάνθρωπος έχει την «εξουσία» να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης. Η εντολή Tου προς τον παράλυτο «Σοι λέγω , έγειρε άρον τον κράβαττον σου και ύπαγε εις τον οίκον σου», εκτελείται αμέσως, ώστε όλοι να θαυμάζουν το Θεό για το θαύμα που βλέπουν.
ΠΗΓΗ: Καραβιδόπουλος. (2001) Το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, Θεσσαλονίκη: Πουρναράς.
*Ιωάννα Κρητσωτάκη – Δρακωνάκη, θεολόγος, πιστοποιημένη εκπαιδευτικός στη «Διαπολιτισμική και Συμπεριληπτική Εκπαίδευση» από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και στη “Διοίκηση και Οργάνωση Εκπαιδευτικών μονάδων” μεταπτυχιακή φοιτήτρια ΕΚΠΑ με ειδίκευση στη «Σχολική Θρησκευτική Αγωγή»
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
