Νεάπολη Λασιθίου: Εκ γενετής καθηλωμένος στο κρεβάτι αλλά του ζητούν να πάει στο στρατό

Το δικό της “Γολγοθά” ανεβαίνει μια οικογένεια από την Νεάπολη που περιθάλπτει στο σπίτι της το παιδί τους που πάσχει από τετραπληγία και βαριά νοητική υστέρηση εκ γενετής και παράλληλα είναι τυφλό ενώ υποστηρίζεται από μηχανήματα.

Η οικογένεια αυτή που έχει αφιερώσει τη ζωή της στον 18χρονο σήμερα γιο τους που είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι, καλείται τώρα να διαχειριστεί και την… στράτευσή του που η πολιτεία με την αναλγησία που τη διακρίνει δεν φρόντισε να απαλλάξει εξαιτίας της ασυνεννοησίας των υπηρεσιών και τη μη διασύνδεσής τους με ηλεκτρονικό τρόπο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ekriti.gr

Μάλιστα την περασμένη Παρασκευή έκπληκτη η μητέρα του παιδιού είδε το περιπολικό της ΕΛΑΣ να φτάνει στο σπίτι και να της επιδίδει το σημείωμα κατάταξης στο… πεζικό!!

Η κ. Κυριακή Παπουτσάκη μητέρα του μικρού Γιώργου, που μίλησε στο Ράδιο Κρήτη και τον Μανόλη Αργυράκη, περιέγραψε το σοκ που υπέστη και αναρωτήθηκε πως στην εποχή μας που υπάρχει το διαδίκτυο δεν μπορεί να γίνει διασταύρωση των στοιχείων ώστε χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες που ταλαιπωρούν και αγχώνουν τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους να απαλλάσσονται από την στράτευση.

Το παιδί είπε είναι εκ γενετής με βαριά αναπηρία δηλ τετραπληγία λόγω αγεννεσίας καθώς έχει έλλειψη μεσολοβίου στον εγκέφαλο,είναι τυφλό,βαριά νοητική υστέρηση και είναι καθηλωμένο στο κρεβάτι ενώ υποστηρίζεται από μηχανήματα λόγω τραχειοστομίας (μόνιμο αναπνευστήρα οξυγόνου), σιτίζεται από το στομάχι κ.α. Το ποσοστό αναπηρίας από τις αρμόδιες υπηρεσίες του έχει καθοριστεί στο 100%.

Τώρα πρέπει να ακολουθηθεί μια ολόκληρη γραφειοκρατική διαδικασία για να αποδειχτούν τα αυτονόητα ενώ αυτόματα αυτή θα έπρεπε να υπάρχει η απαλλαγή.

“Πόσες φορές πρέπει να εξεταστεί ένα άτομο με πιστοποιημένη εκ γενετής αναπηρία, για να κριθεί ακατάλληλο για στράτευση;” αναρωτήθηκε η μητέρα του παιδιού και οι οικογένειες να απαλλαγούν απ’ αυτήν την ψυχοφθόρα διαδικασία.

Θα πρέπει η πολιτεία να πράξει το αυτονόητο και να διασυνδεθούν οι στρατολογικές υπηρεσίες με τα κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας, ώστε να μη χρειάζεται η φυσική παρουσία των βαριά αναπήρων που υποχρεώνει τους ίδιους και τις οικογένειές τους να υφίστανται όλο το ψυχολογικό βάρος των διαδικασιών αυτών.

Τώρα θα πρέπει εάν στον τόπο κατοικίας δεν υπάρχει στρατιωτική υπηρεσία να απαιτείται ιατρική υποβολή εγγράφων σε επιτροπή του τοπικού δήμου που πιστοποιεί την πάθηση, ή να μεταβεί στο ναυτικό νοσοκομείο στη Σούδα, προκειμένου να σχηματισθεί τελική κρίση σχετικά με την ικανότητα στράτευσης την ώρα που η οικογένεια είναι εφοδιασμένη με πιστοποιητικό αναπηρίας από τα αρμόδια Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας, το οποίο πιστοποιεί και αποτελεί πλήρη απόδειξη για την κατάσταση υγείας του καλούμενου προς κατάταξη βαριά αναπήρου.

Παρά το γεγονός όμως αυτό, οι άρρενες με βαριά πιστοποιημένη μόνιμη αναπηρία καλούνται να πιστοποιηθεί η ήδη πιστοποιημένη σοβαρή πάθησή τους.

“Τέτοιες πρακτικές καταδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης στη διασύνδεση των υπηρεσιών της, υποδαυλίζουν τη γραφειοκρατία, αποδεκατίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους Δημόσιους φορείς και στα συστήματά τους και καταδεικνύουν ένα κράτος τυπολατρικό που ακόμα και για σοβαρά θέματα αναπηρίας χάνει την ουσία” αναφέρουν κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει στο παρελθόν χωρίς το πρόβλημα να έχει επιλυθεί.