Ανώγεια: Ξυλοκόπησαν 16χρονο γιατί…φορούσε σκουλαρίκι και βερμούδα

Με επιστολή της στο anogi.gr, μητέρα Ανωγειανής καταγωγής που βρίσκεται στα Ανώγεια για τις καλοκαιρινές του διακοπές μαζί με τον 16χρονο γιο της, κατήγγειλε ότι γιος της έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από μια παρέα δέκα περίπου νεαρών, τα ξημερώματα της Κυριακής, στην περιοχή της Καβαλαριάς με αφορμή το ότι φορούσε…βερμούδα και σκουλαρίκι!

Μάλιστα, το παιδί διακομίσθηκε από συγγενείς του στο Κέντρο Υγείας Ανωγείων και στη συνέχεια στο Βενιζέλειο όπου και κατεγράφη το γεγονός του ξυλοδαρμού ανηλίκου από τους εφημερεύοντες ιατρούς

Επίσης, όπως αναφέρει το anogi.gr, την τιμή των Ανωγείων προσπάθησαν να περισώσουν δυο νεαροί Ανωγειανοί που μπήκαν στη μέση για να γλιτώσουν τον άτυχο δεκαεξάχρονο, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν πολλά δυστυχώς όντας αντιμέτωποι με δέκα άτομα, που με τη συμπεριφορά τους γυρίζουν το χωριό πολλά χρόνια πίσω.

Αναλυτικά η επιστολή της Μαρίας Σκουλά του Αιμίλιου στην ΑΝΩΓΗ:

Ανώγεια 2024…πίσω ολοταχώς

Είμαι γέννημα θρέμμα των Ανωγείων και είμαι περήφανη για την καταγωγή μου.

Μεγάλωσα εδώ, σ’ αυτόν τον όμορφο και συνάμα κακοτράχαλο τόπο του Ψηλορείτη. Γαλουχήθηκα από την οικογένειά μου με αξίες και υψηλά ιδανικά που μέχρι σήμερα διαφυλάττω. Έμαθα να είμαι δίπλα στον ανήμπορο, τον φτωχό, τον φίλο, τον συγγενή, τον ξένο, τον διαφορετικό, χωρίς προκαταλήψεις.

Έφυγα από τούτο το χωριό όταν ήρθε η ώρα να σπουδάσω. Γνώρισα άλλους ανθρώπους, έζησα διαφορετικά, είδα καινούργια ήθη και έθιμα, τα σεβάστηκα, με σεβάστηκαν. Πάντα όμως είχα στο μυαλό και την ψυχή μου τ ’ Ανώγεια της φιλοξενίας, του πολιτισμού, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και προσπαθούσα ήσυχα και αθόρυβα να κάνω γνωστό αυτόν τον πολιτισμό σε όλους αυτούς που δεν τον ήξεραν.

Για μένα το χωριό μου έχει ιδιαίτερη σημασία και συμβολισμό. Έρχομαι και ξανάρχομαι με την ίδια χαρά όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Το ίδιο και η οικογένεια μου, τα παιδιά μου και ο άντρας μου. Ήξερα πάντα ότι στον τόπο μου, τον ξένο, τον επισκέπτη και τον μουσαφίρη τον υποδέχονταν με χαρά και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Τον καλωσόριζαν εγκάρδια χωρίς να τους νοιάζει ποιος είναι, αν είναι πλούσιος ή φτωχός, άσχημος ή όμορφος, διάσημος ή όχι. Το μόνο κριτήριο να είναι αληθινός και γνήσιος.

Σήμερα όμως; Τι συμβαίνει στο χωριό μας; όλοι καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει αλλάξει.

Διαπιστώνουμε πλέον ότι οι αξίες, τα ιδανικά, ο πολιτισμός και η ανθρωπιά αρχίζουν σιγά σιγά και εξανεμίζονται. Οι παλιοί φεύγουν, οι συνήθειες αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι. Μέχρι ενός σημείου λογικό. Και δεν συμβαίνει μόνο στην Ανωγειανή κοινωνία, όχι. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Αν είσαι λίγο ρομαντικός κι ευαίσθητος δεν το δέχεσαι με τόση ευκολία. Ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, αντάξιο των προσδοκιών σου, αντάξιο της ιστορίας και της βαρύτητας αυτού του τόπου.

Απευθύνομαι στους γονείς που έχουν απομακρυνθεί από τα παιδιά τους, στα παιδιά που δεν συζητούν πια με τους γονείς τους, τους εκπαιδευτικούς, στην Ανωγειανή και τον Ανωγειανό που κοπιάζει και αγωνίζεται γιατί θέλει για το χωριό μας το καλύτερο, που θέλει τη νέα γενιά να ξεπεράσει τις προηγούμενες, την κοινωνία μας να πηγαίνει μπροστά και όχι πίσω, που δεν θέλει εκπτώσεις στις αξίες και την ηθική.

Απευθύνομαι σε όλους όσοι βλέπουν το πρόβλημα και δεν εθελοτυφλούν να ενεργοποιηθούν, να βοηθήσει ο καθένας από το μετερίζι του να ξαναγίνει ο τόπος μας αυτό που του αξίζει και ο κάθε Ανωγειανός και Ανωγειανή πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό με σεβασμό στον συνάνθρωπο.

Δυστυχώς, το δικό μου παιδί, μέσα στο ίδιο μου το χωριό, βίωσε με τον πιο άσχημο και αφιλόξενο τρόπο το νταϊλίκι και την ενορχηστρωμένη επίθεση άλλων παιδιών, γιατί απλά δεν τους άρεσε το γεγονός ότι κυκλοφορεί στ’ Ανώγεια με βερμούδα και σκουλαρίκι στο αυτί! Αυτά είναι σήμερα τα κριτήρια των δεκαπεντάχρονων παιδιών που ασφυκτιούν μέσα στα ίδια τους τα όρια και πλαίσια, που προφανώς άλλοι τους έχουν επιβάλλει.

Είσαι ξένος, δεν ντύνεσαι σαν κι εμάς, δεν είσαι σαν και μας…τότε όχι, δεν ανήκεις εδώ.

Και πώς το εξαργυρώνουμε αυτό; Σε στέλνουμε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο… τόσο απλά και με συνοπτικές διαδικασίες…..και καλή τύχη.

Δέκα εναντίον ενός…πόσο άνανδρο! Και η ντροπή κοκκίνησε.

Λυπάμαι πολύ για όσα έγιναν και εύχομαι το κακό να σταματήσει εδώ.

Δεν αρμόζουν σε τούτο τον τόπο τέτοιες συμπεριφορές.”