Πώς θα συνεργαστούν με τον Σύριζα;

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα κερδίσει ο Συ.Ριζ.Α., αλλά χωρίς αυτοδυναμία. Η Νέα Δημοκρατία θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση.  Η Χ.Α. μπορεί να είναι τρίτο κόμμα ξανά, αλλά θα μπουν και αρκετοί μεταρρυθμιστές και φιλελεύθεροι βουλευτές απ’ το ΠΟΤΑΜΙ. Το ΚΚΕ και το Πα.Σο.Κ. θα μπουν επίσης, άλλα πιθανόν και οι ΑνΕλ.

Ας δούμε την επόμενη μέρα τώρα. Με τη χρηματοδότηση να λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, δεν αντέχουμε –ως χώρα– να  περάσουμε το μήνα σε διερευνητικές εντολές, ψηφοφορίες για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, και σε νέα προεκλογική αντιπαράθεση. Μετά τις εκλογές πρέπει να φανούν όλοι εξαιρετικά υπεύθυνοι. Και το ξέρουν.

Ο κ.Α.Σαμαράς πρέπει να αποδεχθεί την ήττα του και να αποσυρθεί από την ηγεσία της ΝΔ. Μάλλον δεν θα το κάνει, όμως, κι ας είναι το μόνο έντιμο από μέρους του. Για τους κκ.Γ.Παπανδρέου, Π.Καμμένο, Γ.Καρατζαφέρη, Φ.Κουβέλη, κ.α., αν τα κόμματά τους δεν μπουν στη βουλή, υπεύθυνη στάση θα ήταν ν’ αποσυρθούν κι εκείνοι.

Ο κ.Α.Τσίπρας, ως εντολοδόχος πρωθυπουργός, θα πρέπει να συνομιλήσει με όλα –πλην ΧΑ– τα κόμματα. Είναι πολύ πιθανό να δοθεί ψήφος ανοχής σε μια κυβέρνηση του κ.Τσίπρα με αμφίσημες και αντιφατικές προγραμματικές δηλώσεις. Την ψήφο εμπιστοσύνης δε θα την αξίζει. Την ανοχή, όμως, θα πρέπει να την έχει.

Υποψήφιοι συνομιλητές του κ.Τσίπρα θα είναι οι κκ. Θεοδωράκης, Κουτσούμπας και Βενιζέλος, ίσως κι ο κ.Καμμένος. Προσέξτε πως η διαφορά μεταξύ συνομιλίας, συνεννόησης, σύμπλευσης και συνεργασίας είναι μεγάλη. Ίσως βολέψει και τον κ.Τσίπρα να πει ότι «δεν συνεργάστηκαν, αλλά συνεννοήθηκαν».

Θα ήταν καλύτερο να βάλουν όλοι πλάτη και να στηρίξουν με την ανοχή τους την κυβέρνηση του κ.Τσίπρα, παρά να συρθούμε σε νέες εκλογές. Ίσως ζητήσουν κάποιους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς σε καίριες θέσεις, αλλά δε νομίζω να θελήσουν να συμμετάσχουν με πολιτικά πρόσωπα από τα κόμματά τους.

Είναι βέβαιο πως δε θα προκύψει κάποια ιδανική κυβέρνηση, όπως δεν είχαμε δα και ποτέ ιδανική κυβέρνηση. Θα έχουμε, ως συνήθως, πολλές μεσοβέζικες λύσεις. Με δυσάρεστες εκπλήξεις, αλλά και ευχάριστες. Θα έχουμε όμως μια κυβέρνηση να κρατήσει τη χώρα σε πρόγραμμα μετά τις 28 Φεβρουαρίου.

Αυτό το «πρόγραμμα» δεν θα είναι κάτι διαφορετικό από το λεγόμενο «μνημόνιο». Αλλά θα αλλάξει όνομα, για λόγους ψυχολογικούς και μόνον. Για να δοθεί η εντύπωση πως κάτι άλλαξε. Το πιθανότερο είναι πως η κυβέρνηση θα γυρίσει από τις διαπραγματεύσεις προσποιούμενη πως θριάμβευσε.

Προφανώς, αν επιστρέψει με προτάσεις που υπονομεύουν την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, το πιθανότερο είναι πως θα καταψηφιστούν στη Βουλή. Θα περνάνε μόνον αυτά που θα έχουν εγκριθεί σε εξοντωτικές διαπραγματεύσεις. Τόσο εκτός όσο και εντός της χώρας. Κι αυτό θα είναι ένα από τα λίγα ουσιαστικά βήματα προόδου για τη χώρα.

Για παράδειγμα, η αύξηση του κατώτατου μισθού πιθανόν να περάσει, καθώς δεν έχει εύκολα μετρήσιμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Η ίδρυση νέας Ολυμπιακής, δε θα περάσει. Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, ίσως, αν υπάρξει κοστολογημένο ισοδύναμο μέτρο. Όλα θα περνάνε από μικροσκόπιο.

Σε αυτό το σημείο, ακριβώς, είναι που θα πρέπει να στοχεύσουν οι μεταρρυθμιστές: στην επιτακτική ανάγκη της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την αμείλικτη πραγματικότητα των αριθμών. Πίσω από κλειστές πόρτες, μακριά από λεονταρισμούς στις κάμερες.

Όσο διαρκούν όλες αυτές οι διαπραγματεύσεις, κι όσο διαρκεί το νέο «πρόγραμμα», θα λαμβάνουμε ρευστότητα με το σταγονόμετρο και η οικονομία θα προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Θα πορευθούμε αναγκαστικά με την ετυμηγορία του λαού και την αδυσώπητη πραγματικότητα. Μέχρι να βρούμε πάλι μπροστά μας το δημοσιονομικό κενό.

Μέχρι πότε; Τουλάχιστον μέχρι το Νοέμβριο, ελπίζω.