Αβάντι πόπολο ή, μάλλον, αβάντι μαέστρο (του Κώστα Θεολόγου)
Κατεβαίνω την Αραχώβης και ακούω από μεγάλα ηχεία την «κόκκινη σημαία», το Μπαντιέρα Ρόσα, το «Αβάντι Πόπολο» που λέμε, να δονεί σοσιαλιστικά την οιονεί ακινησία της πλατείας Εξαρχείων. Στρίβω από την Βόρεια Πλευρά στην Σπυρίδωνος Τρικούπη και με παίρνουν τα ντουμάνια από το «μαύρο», το άγιο κατά Ηλία Πετρόπουλο χασισάκι.
Πόσο αντιστικτικά μπλέκεται ο ρέμπελος στίχος του Κάρλο Τούτσι από τα 1908 με το γηγενές μάλλον χασίσι και υφαίνουν μιαν αθηναϊκή βιωματική μπαλάντα αισθήσεων και παραισθήσεων του 21ου αιώνα! Α, και τα χαράματα δύο, τρείς και τέσσερις η ώρα, μερικές νύχτες από ελεύθερο κοινωνικό χώρο ακούγονται μουσικές από «τέκνο» μέχρι κάτι απίθανα ελληνικά, σαν ένα αισθητικο-ιδεολογικό συμπίλημα επιστημονικής φαντασίας και πολιτισμικού συγκρητισμού….
Ώπα! Απέναντι πρόσφυγες στο ξενοδοχείο αποζητούν wi-fi για τα i-phone και τα i-pad και τα λογής-λογής τεχνολογικά γκάτζετ που τους κρατάνε συντροφιά… Τα πρωινά περνάει πάντα ο παλιατζής που διαλαλεί ότι μαζεύει τα πάντα, αδειάζει υπόγεια, ταράτσες, παίρνει και «παλιές λαμπτήρες»… Στο άδειο από φοιτητές, λόγω πασχαλινών διακοπών, προαύλιο της Σχολής των Αρχιτεκτόνων στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο παίζουν μπάλα οι φιλοξενούμενοι πρόσφυγες, κάποιος λεπτός νέος άντρας τρέχει με σκαρπίνια και τζιν σπρώχνοντας καρότσι σούπερ-μάρκετ μέσα στο οποίο βρίσκεται χυμένος σαν μικρό παιδί άλλος νεαρός που χαίρεται… Και στο βάθος απλωμένες πρόχειρα οι μπουγάδες, στα σκαλιά ήσυχα συζητούν ζευγάρια…
Απ’ έξω πωλούνται λαθραία τσιγάρα. Και ένας μόνιμος ψηφιακός βόμβος από κάποια παράνομη λειτουργία μηχανήματος που εκτυπώνει ή κάνει κάποια δουλειά κοντά στη Θεμιστοκλέους… Δεν μπαίνουν «έγχρωμοι» στα Εξάρχεια… Μπαίνουν ασπρόμαυροι άραγε; Η αστική ασυδοσία στα καλύτερά της… Κάνει ο καθένας ό,τι θέλει… Πρέπει να εντοπίσεις μόνος σου την πηγή της όχλησης σου και να κινηθείς νομικά… Η αστυνομία to serve and protect είναι για άλλες κοινωνίες… Εκτός κι αν είναι σκέτο … to protect.
Είπαν ακυρώθηκε το Κύπελλο Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, άκουσα θα παίξει η ΑΕΚ και ο αβρόχοις ποσίν φιναλίστ ΟΣΦΠ. Είπαν δεν θα κόψουν συντάξεις και μισθούς, αλλά η Ευρω-ομάδα δεν δέχεται κόκκινες γραμμές. Περιμέναμε εισπράξεις από μεγάλους φοροφυγάδες και εκείνοι κατέβαλαν ενδεικτικά μικροποσά από τα τεράστια χρέη και συνεχίζουν τις business as usual. Ο φίλος μου Γιώργος πήγε κάποιες σακούλες με τρόφιμα σε μια οικογένεια στα Λιόσια, σε ένα σπίτι ρημάδι, ετοιμόρροπο, πενηντάρης με γυναίκα και τρία παιδιά σε γκαρσονιέρα… «Μια δουλειά σας παρακαλώ», πού να βρεθεί;
Δεν υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα… Μονάχα σκέφτομαι πως η Ελλάδα είναι η καλύτερη αγκαλιά που θα έβρισκαν οι Μεσανατολίτες πρόσφυγες στην πολιτισμένη Ευρώπη… Με κινητοποίηση του κόσμου για δομές αλληλεγγύης, χωρίς μπάτσους που ρίχνουν πλαστικές σφαίρες σε γυναικόπαιδα, χωρίς κυβέρνηση που εκβιάζει εις βάρος τους, ναι… δεν πειράζει που είμαστε σε μαύρο χάλι… Δίνουμε χώρο και στους άλλους, συγχωρούμε, χωράμε στον ίδιο χώρο με τους άλλους, αυτός είναι ο πολιτισμός ο δικός μας… Συναμφότερον λέει ο σαλός της Βουλής και των Γραμμάτων, γνώρισμα των Ελλήνων, τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι… Είμαστε έτσι και συνάμα είμαστε κι αλλιώς… To τρίφυλλο ταιριάζει στην Μπαντιέρα Ρόσα, όπως «το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», κάνουμε πάρτι για να ενοχλήσουμε τους μικροαστούς γείτονες, ε, παίρνει η μπάλα και τους άλλους, τους προοδευτικούς μα φιλήσυχους, τα περιπολικά δεν πρόκειται να έρθουν…. Κλείνουμε τους δρόμους όποτε μας καπνίσει…
Περνάει κι ο γύφτος παλιατζής, γραφική φωνή μέσα στη καθημερινή ρουτίνα… «Πάω σπίτι μου» λέω κάθε φορά στον ένστολο μπροστά στις ερυθρόλευκες κορδέλες της απαγόρευσης και της ρεύσης της εξουσίας του, μου υποδεικνύει δρόμους από γύρω-γύρω, έτσι επειδή έχω χρόνο να κάνω διαδρομές, έχω σωματική αντοχή στη σέλα του δίκυκλου και λεφτά να καίω βενζίνες… Η οδός Ηρώδου του Αττικού μονίμως κλειστή, ούτε επί Αντωνίου Σαμαρά τέτοια μυστικοπάθεια…
Τώρα, ενώ εμείς βιώνουμε αυτό το μπαχαλώδες συνονθύλευμα, που δεν το λες και κανονικότητα στην καθημερινή ζωή στην πόλη, τέλη Απρίλη, στην πλατεία της Δημοκρατίας στο Παρίσι οι συγκρούσεις εργαζομένων Γάλλων και αστυνομίας μαίνονται για το νομοσχέδιο που αφορά στις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά, ο Καύκασος φλέγεται στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στην Ουκρανία Ρώσοι και ΝΑΤΟϊκοί έχουν τη δική τους μολότοφ, οι Τούρκοι θέλουν αδιακρίτως βίζα για την ΕΕ, το Χαλέπι ισοπεδώνεται… τα ΜΜΕ δεν περιλαμβάνουν στη θεματολογία τους αυτές τις ειδήσεις… θα μας χαλάσουν την ευδαίμονα πασχαλιάτικη προοπτική μας για λαιμαργίες και εμφράγματα.
Μα γιατί δεν ομολογούν την σκληρή πραγματικότητα που χαράσσεται για τους ατίθασους Έλληνες από παίκτες της Ευρω-ομάδας και της …τετραμερούς τριανδρίας; Το 4ο μνημόνιο είναι σαν τον Αννίβα, προ των πυλών και θα περιλαμβάνει πρόσθετα ασήκωτα μέτρα …. Έχει νόημα να ξαναπάρουμε θέση; Ναι είμαστε μαζί με τους σταυρωμένους της κυβέρνησης μας, κι ας μην είναι πλέον, χωρίς παρεξήγηση, αριστεροί. Σίγουρα δεν είμαστε με τον ανερμάτιστο αλλαξοχωρίστρα που προαλείφεται, ούτε και με τα ερπετά που ζώνονται αντρίλα και είναι έτοιμα να ματώσουν την κοινωνία….
Αλλά ας υψώσουν λίγο ανάστημα οι σταυρωμένοι της κυβέρνησης! Αλλά πως; Ακούγεται σαν ανέκδοτο! Θα πληρώσουν επιτέλους οι έχοντες; Πρέπει να στείψουν τους μικρομεσαίους …ξανά; Χρειάζονται καινούργιο μαρκαδόρο για την κόκκινη γραμμή ή πάσχουν και τούτοι οι καημένοι, που μπήκαν ξυπόλητοι και άδολοι κομπορρήμονες στα αγκάθια, από πάθηση όρασης και προσανατολισμού –ξέρετε αυτή την πάθηση στην οποία μπλέκεται αδιακρίτως το πράσινο με το κόκκινο και γίνεται κάτι σαν Δαλτωνισμός της Υποταγής της Αριστεράς και της Προόδου…
«Αβάντι πόπολο» ή μάλλον «αβάντι μαέστρο», τα πιο δύσκολα έφτασαν και στην φετινή Σταύρωσή μας δεν προβλέπεται Ανάσταση…. Όποιος την υπόσχεται είναι έτοιμος για τον Άθω!
