Για την αλλαγή του πολιτεύματος της Ελλάδας απαιτήθηκε ένα δημοψήφισμα (8.12.1974) που αναθεώρησε στην ουσία το άρθρο 108 του προσώρας ισχύοντος Συντάγματος (1952). Η κάλπη στο δίλημμα «βασιλευόμενη ή προεδρευόμενη δημοκρατία» απεφάνθη «προεδρευόμενη» κατά 69,2%. Το δίλημμα της 5ης Ιουλίου είναι απλό, αλλά υπερβαίνει τις ιδεολογίες και κυρίως ενσωματώνει αξίες, που ενώνουν το λαό, διότι αυτή την Κυβέρνηση την έχουν ενώσει αξίες και όχι κάποια αριστερά ή δεξιά ιδεολογία. Κατά το δημοψήφισμα, βάσει του άρθρου 44§2 του ισχύοντος Συντάγματος (2008), στο δίλημμα «ευτέλεια ή αξιοπρέπεια» η απόκριση εξαρτάται μόνον από το «ποιος απαντάει».
Στο πανευρωπαϊκό bullying, που ασκούν οι Γερμανοί και το οποίο ασπάζονται και τα εγχώρια τσογλάνια τους, οι Έλληνες καλούνται να αποφανθούν όχι απλώς πολιτικά, αλλά και ηθικά: όσοι εγκρίνουν (ΝΑΙ) την πρόταση των θεσμών συμφωνούν ότι έτσι διασφαλίζεται η ευρωπαϊκή αξιοπρέπειά μας (το ιταλικό προσούτο μας, το γαλλικό καμαμπέρ, τα εγγλέζικα μπέρμπερι) και αποφεύγουμε την εθνική ξεφτίλα της έξωσης από το καθεστώς μιας τέτοιας ευμάρειας και ευδαιμονίας. Όσοι πολίτες απορρίπτουν (ΟΧΙ) την πρόταση των τριών θεσμών συμφωνούν ότι έτσι ομοίως εξασφαλίζεται η εθνική αξιοπρέπειά μας (όταν δεν μας κουνάνε το δάκτυλο σαν να είμαστε τα κωλόπαιδα της ΕΕ) και αποφεύγουμε την ευρωπαϊκή ξεφτίλα της παραμονής μας σε μια υπόδουλη σχέση, για να έχουμε περιττά είδη στα ψυγεία μας και ντουλάπες με αφόρετα παπούτσια και ρούχα.
Συνεπώς, η οπτική του καθένα στην ηθική (αξιακή) διάκριση ανάμεσα στο εθνικό-πατριωτικό και στο ευρωπαϊκό-κοσμοπολίτικο προφίλ μας προσφέρεται για μια μικροπολιτική και ευκαιριακή αντιμετώπιση του δημοψηφίσματος, το οποίο συνιστά θεμελιώδη θεσμό της άμεσης δημοκρατίας, που συμβάλλει δυνητικά στην ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας και τονώνει τα σάμπως γερασμένα αντανακλαστικά της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ζωντανεύοντας τώρα τη συγκεκριμένη συμμετοχική διαδικασία.
Ο χρόνος την άλλη Κυριακή επαρκεί για να προετοιμασθεί και να διεξαχθεί σωστά ένα δημοψήφισμα τόσο σημαντικό, εφόσον έχουν πολύ συχνά ακουστεί όλες οι απόψεις και ο κόσμος μπούχτισε τις υπεκφυγές και τις παχύρρευστες ανοησίες. Ο ελληνικός κόσμος θαρρώ πως είναι έτοιμος από καιρό και θαρραλέος, διότι έτσι ταιριάζει σε μας που αξιωθήκαμε μια τέτοια πόλη, να πλησιάσουμε σταθερά προς την απόφαση της ψυχής μας και να την ακούσουμε με συγκίνηση, παραβλέποντας τους ανέραστους δειλούς και τους γενίτσαρους που χορεύουν άρρυθμα στο ταμπούρλο του αρκουδιάρη τους.
Η κυβέρνηση λέγεται ότι είναι πλέον αναγκασμένη να λάβει θέση, που θα συνδυασθεί με τη θέση της για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και συνεπώς το δημοψήφισμα θα ενέχει εκ των πραγμάτων και τη ρομαντική επιλογή της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Είναι, λοιπόν, πολιτικά σημαντική η διατύπωση του ερωτήματος που πρέπει να είναι σαφές, σύντομο και καθορισμένο όπως προβλέπεται (άρθρο 3§2 Ν.4023/2011), έτσι ώστε να μην εντοπίζεται κάποιο περιθώριο παραπλάνησης ή φαλκίδευσης της ψήφου των εκλογέων.
Η Συμφωνία αποτελεί κρίσιμο εθνικό θέμα που τίθεται εκ των προτέρων για έγκριση και δεν ισχύει κανένας περιορισμός ως προς τα δημοσιονομικά, όπως διάφοροι παρλαπίπες δημοσιογράφοι και νομικοί σπεύδουν να υποστηρίξουν σε βεβιασμένες ή υποβολιμαίες ερμηνείες τους. Η γραώδης λογική τους ότι τάχα η λαϊκή κυριαρχία εξαντλείται στην ανάδειξη των βουλευτών και ότι ο «ανειδίκευτος» λαός δεν μπορεί να εκφράζει άποψη για ζωτικής σημασίας εθνικά και κοινωνικά ζητήματα, είναι μπολιασμένη με μια ολιγαρχική πολιτική αντίληψη. Από την σκοπιά της λαϊκής κυριαρχίας είναι θεμιτό να τεθεί προς έγκριση από το λαό το τελεσίγραφο των Ευρωπαίων, το ultimatum ή «ένα μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό πραξικόπημα», όπως προσφυώς το αποκάλεσε ο Κώστας Δουζίνας (Εποχή, 28.6.2015).
Οι πολίτες θα κληθούν να αποφανθούν με βάση τις ηθικές αξίες, που νιώθουν πως οφείλουν να υπερασπισθούν με μια πολιτική απόφανση, υπερβαίνοντας περήφανα την κομματική τοποθέτησή τους. Η αποδοχή της πρότασης των θεσμών (ΝΑΙ) διασφαλίζει τον ραγιαδισμό ενός φιλοευρωπαϊκού σουσουδισμού και η απόρριψή της (ΟΧΙ) θέτει όριο στην διαιώνιση του εθνικού ευτελισμού μας από λιμοκοντόρους τεχνοκράτες. Κοντολογίς, η απάντηση στο δίλημμα του δημοψηφίσματος δεν πρέπει να αποδώσει ένα ποσοστό διχαστικό, αλλά μια συμπαγή και ισχυρή συναίνεση πρωτίστως υπέρ της εθνικής αξιοπρέπειάς μας και όχι υπέρ μιας ευρωλιγούρικης υποτέλειας.
Ίσως είναι η πρώτη φορά στα 54 χρόνια μου, που μπορώ να εκφραστώ θεσμικά υπέρ μιας αξιοπρεπούς ζωής της αναλφάβητης εργάτριας μάνας μου και υπέρ της επιστροφής των παιδιών μας στην πατρίδα. Ναι, θέλω να κρύψω το θυμό μου με έναν νόστο, πειράζει;
