Ζωή… με το κουπόνι και με το επίδομα!

Υπήρξαν κάποιες εποχές στην ιστορία που οι άνθρωποι δεν ζούσαν, αλλά έτρεμαν και θρηνούσαν, περιμένοντας πάντα κάποιο Μεγάλο Γεγονός.

Κάποτε ήταν η Δευτέρα Παρουσία, άλλες φορές το Τέλος του Κόσμου, ήταν ο Κομήτης του Χάλεϋ που θα αφάνιζε τη Γη κλπ. Οι παλαιότεροι, μας έλεγαν ότι πήραν τα βουνά το 1910 με τον φόβο του κομήτη, παρόλο που οι αστρονόμοι τον ήξεραν, αυτός αιώνες τώρα ακόμη περνάει από τη Γη κάθε εβδομήντα χρόνια.

Μετά ήταν οι στρογγυλές και μαγικές ημερομηνίες. Το 1000 μ.Χ., το 2000 και τώρα στις 12.12.12, που είπανε οι Μάγιας. Περίοδοι πανικού, όπου ο κόσμος ξεχνούσε τα προβλήματά του και βυθιζόταν στο άγχος.

Εμείς στην Ελλάδα ζούμε εδώ και πέντε περίπου χρόνια μια τέτοια κατάσταση, με διαδοχικούς συνεχόμενους πανικούς.

Θα έρθει η δόση, δεν θα έρθει, πέφτουμε στον γκρεμό, χανόμαστε, βουλιάζουμε, χρεοκοπούμε. Τόσο, που πια συνηθίσαμε και δεν μας κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση.

Ζούμε την καθημερινότητά μας, παλεύουμε ο καθένας με τα προβλήματά του, εργαζόμαστε (όσοι έχουν δουλειά), ερωτευόμαστε, αρρωσταίνουμε, αλλά μέσα σε όλα αυτά έχουμε τη μόνιμη αίσθηση ότι περπατάμε επάνω σε λεπτό πάγο που κάθε στιγμή μπορεί να σπάσει και να χαθούμε στο βυθό.

Ζωή υπό προθεσμία. Ζωή με δόσεις. Κανένας μας δεν έχει μέλλον. Κανείς δεν κάνει σχέδια μακροπρόθεσμα. Αυτό είναι ίσως η χειρότερη απώλεια. Ιδιαίτερα για τους νέους.

Εμείς οι μεγαλύτεροι, σωστά ή λάθος, το ζήσαμε το μέλλον μας. Το κάναμε παρελθόν. Αλλά οι νέοι; Κι αναρωτιέμαι πώς θα έρθουν η ανάπτυξη και η  ανάκαμψη όταν κανείς δεν πιστεύει στο μέλλον;

Όταν κάποιος δεν σπέρνει πώς θα θερίσει; Νομίζω ότι απ’ όλα τα πράγματα που χάσαμε η προοπτική του μέλλοντος είναι το σημαντικότερο. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που σχεδιάζει και προγραμματίζει. Όλα τα άλλα ζωντανά πλάσματα ζούνε στο παρόν. Η έννοια του μελλοντικού χρόνου μοιάζει να τους είναι άγνωστη.

Αλλά το ίδιο πια συμβαίνει και σ’ εμάς.

Τρομαγμένα ζώα είμαστε, σε μικρούς πανικούς περνάμε τις μέρες μας, ζώντας καταστροφές και τρέμοντας τη μεγαλύτερη.

Ημασταν που ήμασταν ανασφαλείς ως λαός, μας ήρθαν όλα αυτά και μας ισοπέδωσαν.

Ζητείται μέλλον.

Αυτό, χάθηκε ανάμεσα στο «λεφτά υπάρχουν» και στο «δεν υπάρχει σάλιο».-