 |  |  |
Στην αρχή ήρθε μία τυποποιημένη, ευγενική όμως, «ενημέρωση» από τη κοινότητα. Και λίγες μέρες μετά, χτύπησε το τηλέφωνο. Η φωνή του υπαλλήλου με ενημέρωνε με μεγάλη ευγένεια ότι θα έπρεπε να βρεθούμε εκεί, στο νεκροταφείο του χωριού για να προχωρήσουμε με τις διαδικασίες εκταφής της μητέρας μου, Αννας.
Είναι ότι, αν δεν γίνεται αλλιώς, (λόγω «συμφόρησης στο Κοιμητήριο», όπως μου εξήγησε ο υπάλληλος) πρέπει να είσαι εκεί. Να το δεις. Να περάσει κάθε σου κύτταρο, κάθε παλλόμενο όργανο, να «στεγνώσει» τα μάτια σου, για να «γραφτεί» ως εικόνα που δεν θα φύγει ποτέ, να πονέσεις, όσο δεν παίρνει και να έχεις φυσικά και τον άνθρωπο που εργάζεται εκείνη την ώρα πάνω στον τάφο, να σου εξηγεί τις αληθινά μακάβριες λεπτομέρειες.
Τι θα τα κάνεις τα οστά, αν τα κρατήσεις, πόσο κοστίζει το οστεοφυλάκιο, πόσο κοστίζει η «πλύση», αν θα είναι τσίγκινο κουτί ή κάτι πιο «πρέπον», πόσο κοστίζει, αν κοστίζει, ο χώρος που θα τοποθετηθεί, τρισάγια, καθαρισμοί, διάφορες λεπτομέρειες και κουβέντες χωρίς όμως κανένα απολύτως νόημα. Φυσικά, υπάρχει και η εναλλακτική του «χωνευτηρίου», φθηνή και βολική.
Ξέρω ότι, μέχρι εδώ, με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, ανατραφήκαμε και βλέπαμε τους δικούς μας να φεύγουν, δεν είχαμε περιθώρια επιλογής, κάπως, να αποφύγουμε το πιο πικρό ποτήρι, που τελικά δεν το πίνουμε ούτε τη στιγμή που βλέπουμε το φέρετρο να «κατεβαίνει» ή και την ώρα που υποτίθεται «ανεβαίνει».
Αλλά, έχοντας ζήσει σήμερα κάτι τέτοιο (και δεν είναι θέμα υπερευαισθησίας), και έχοντας ακούσει αρκετές παρόμοιες ιστορίες φίλων και συγγενών, εύχομαι κάπως, κάποτε, σύντομα, να τελειώσει αυτή η ιστορία με τις εκταφές.
Δεν υπάρχει τώρα πια λόγος για συναισθηματισμούς. Ούτε για περιγραφές καταστάσεων, που όλες τους είναι βαθιά στενάχωρες και ισοπεδωτικές.
Όταν πρόκειται για δικό σου άνθρωπο – όσοι το έχουν ζήσει, ξέρουν – αυτό που νιώθεις και ιδιαίτερα για την μάνα σου, είναι αγάπη για τα «όλα της», αναμνήσεις, και βλέποντας το κεφαλάκι της, λες από μέσα σου: «Αυτός ο άνθρωπος με γέννησε, υπέφερε να με μεγαλώσει, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα, με αγάπησε όσο κανείς δεν μπορεί, με προστάτεψε, είχα την ευχή της, την μουρμούρα της (με την καλή έννοια), με έκανε σωστό άνθρωπο και πολλά ακόμη, περνούν μπροστά από τα μάτια σου σαν μια ταινία, και τώρα… είναι μέσα στο τσίγκινο κασελάκι της, και θα είναι για πάντα, εις τους αιώνες των αιώνων.»
ΑΜΗΝ
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
