Η ανωνυμία στο διαδίκτυο, στα blogs και στα ενημερωτικά sites

Η ψευδωνυμία και η ανωνυμία είναι ένα μέσο για να πεις και να κάνεις κάτι το οποίο δε θες, φοβάσαι ή δε μπορείς να κάνεις με το πραγματικό σου όνομα. Σ’ ένα ιδανικό περιβάλλον κανείς δε θα είχε ανάγκη να κρύψει την ταυτότητά του, όπως κι αν ονομαζόταν. Στις παρούσες συνθήκες όμως χρειαζόμαστε σε μόνιμη βάση τα ονόματα και σε εξαιρετικές περιπτώσεις την ανωνυμία και την κρυπτωνυμία.Η συζήτηση περί ανωνυμίας στο Διαδίκτυο, πρέπει αρχικά αν εστιάσει στα δημοσιογραφικά μπλογκ (και ιστοσελίδες) και εκεί να αξιώσει διαφάνεια, εγκυρότητα, αξιοπιστία.

Στα διάφορα μη-ενημερωτικά μπλογκ δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλάμε για υποχρέωση επωνυμίας.

Καθένας μπορεί να λέει ό,τι επιθυμεί, όποτε θέλει, αλλά δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να τον πάρει και στα σοβαρά.

Απ’ την άλλη, στα δημοσιογραφικά μπλογκ, μόνο η επώνυμη δημοσίευση μπορεί να μας εξασφαλίσει υγιείς συνθήκες αξιοπιστίας.

Το περιεχόμενο είναι όντως βασιλιάς, τα λεγόμενα πρέπει να έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ αυτόν που τα «λέει», αλλά χρειαζόμαστε και πολίτες που αναλαμβάνουν την ευθύνη όσων λέγονται.

Εντιμότητα, εμπιστοσύνη, παρρησία, είναι λέξεις που πρέπει να επανέλθουν στο λεξιλόγιό μας, όχι με το θολό μανδύα προσωπείων, αλλά με την καθαρή όψη των προσώπων μας.

Οι ποιητές θα εξακολουθήσουν να μιλούν με το όνομα της προτίμησής τους, το ίδιο και οι συγγραφείς, οι κάθε λογής ερασιτέχνες και οι αγωνιστές. Ο διάλογος θα εμπλουτίζεται απ’ τις παρεμβάσεις των ανώνυμων και πότε πότε θα καταστρέφεται. Κανένας ανώνυμος δε θα μπορεί να λάβει βραβείο ως δημοσιογράφος, ούτε και να επαίρεται, αλλά θα μπορεί δίκαια να διεκδικεί θέση συγγραφέα ή καλλιτέχνη…

Την ίδια ώρα, οι γενναίοι πολίτες, οι έντιμοι και ευαίσθητοι άνθρωποι, επίσης θα εξακολουθούν να καινοτομούν και να γίνονται ο εαυτός τους, βοηθώντας όλους εμάς να γίνουμε καλύτεροι, και να «χορέψουμε» ικανοποιημένοι.

Τώρα, αναφορικά με την πολιτική και κοινωνική διάσταση του προβλήματος τα πράγματα είναι πιο καθαρά.

Καμία σοβαρή κοινωνική υπόθεση δεν προχώρησε στην ιστορία με ανώνυμες καταγγελίες -εκτός απ’ τη λογοτεχνία.

Η μυθολογία των μασκοφόρων αγωνιστών ανέκαθεν ασκούσε γοητεία, αλλά έχει πολλές πλευρές.

Κανείς δε μπορεί να ξέρει τί επωάζεται κάτω απ’ την κουκούλα. Αυτό θέλουμε; Μια κοινωνία όπου κανείς δε μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν; Αν θέλουμε πολίτες που συμμετέχουν και διαμορφώνουν την κοινωνική μας ζωή, κι όχι όχλους ανώνυμων που κάνουν θόρυβο, διαπομπεύουν ή εκβιάζουν, πρέπει να υποστηρίξουμε την επώνυμη δημοσίευση.

Έτσι, σταδιακά θα δούμε και το περιεχόμενο να βελτιώνεται. Εκτός κι αν έχουμε στο μυαλό μας κάποιο σχέδιο μαζικής παραγωγής συγγραφέων και ποιητών… κάτι που θα πρέπει να το συμφωνήσουμε και να το αναδείξουμε.

Τέλος, σκεφτείτε ποιοί οφελούνται απ’ το ανώνυμο Διαδίκτυο, αν όχι κάποιοι ελάχιστοι εκδότες που διεκδικούν για τα δικά τους Μέσα την εγκυρότητα και την αξιοπιστία της μετάδοσης ειδήσεων και απόψεων.

Οι πολίτες και οι δημοσιογράφοι που επιθυμούν να παρέμβουν δραστικά στην κοινωνική πραγματικότητα και να εξασφαλίσουν ουσιαστικά οφέλη για την κοινωνία (και γιατί όχι, για τους ίδιους), κατά τη γνώμη μου, θα δημοσιεύουν πάντα επώνυμα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν αυτό κάποιοι τόσο το καλύτερο για όλους μας.