Ενεργός Εμπορικός Συνδικαλισμός

Η λέξη “συνδικαλισμός” στο μυαλό κάθε εμπόρου φέρνει δυσάρεστους συνειρμούς, από τα συνδικάτα εργαζομένων, μέχρι την μισαλλόδοξη και αντιεπιχειρηματική στάση κάποιων υποκινουμένων από κομματικά και ιδεοληπτικά κέντρα, οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να τους παρουσιάζουν ως βαμπίρ που ρουφούν το αίμα της εργατιάς.

Είναι όμως έτσι; Συνδικαλισμός σημαίνει “βγαίνω στο δρόμο και τα σπάω” ή πιο γενικά “ενεργώ συλλογικά για την προάσπιση των συμφερόντων της επαγγελματικής μου τάξεως”;

Πάρα πολλοί επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες, για ευνόητους λόγους, αντιδρούν στην λέξη συνδικαλισμός με αρνητική διάθεση. Απαξιώνουν ουσιαστικά την ύπαρξη και δράση των φορέων που εκπροσωπούν τον επιχειρηματικό κόσμο και δεν είναι λίγες οι φορές που εκφράζουν συγκεκριμένες επιφυλάξεις ως προς την δράση και την αποτελεσματικότητά τους. Και εγώ ο ίδιος ανήκα κάποτε σ’ αυτήν την κατηγορία επαγγελματιών, μέχρι που, θεωρώντας ότι κάποια προβλήματα μόνον συλλογικά μπορούν να λυθούν.

Διαπίστωσα λοιπόν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, όπως τα φανταζόμουν, όντας στην «απ’ έξω». Ανακάλυψα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των εμπορικών σωματείων στην Ελλάδα δεν είναι η αδράνεια των διοικήσεών τους ή η διαφθορά ή το αλισβερίσι με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως αρκετοί συνάδελφοί μου κι εγώ ο ίδιος πίστευα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, ενώ τα σωματεία έχουν μέλη και οι διοικήσεις τους είναι αιρετές από αυτά, ο ρόλος των μελών εξαντλείται σε αυτές τις αρχαιρεσίες.

Δεν είναι όμως ο ρόλος του μέλους μόνον αυτός. Ο ρόλος του μέλους ενός τέτοιου φορέα πρέπει να είναι πολύ πιο ενεργός απ’ όσο συμβαίνει σήμερα. Το μέλος πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή επαφή και συνεννόηση με την ηγεσία του συλλόγου. Πρέπει να συμμετέχει στις δραστηριότητές του και να παρεμβαίνει όποτε του δίδεται η ευκαιρία, όπως π.χ. στις Γενικές Συνελεύσεις που πρέπει να πραγματοποιούνται τακτικά ετησίως. Αντί αυτού όμως, συναντάμε το θλιβερό φαινόμενο σε κάθε Γενική Συνέλευση, από τις εκατοντάδες των μελών για παράδειγμα ενός Συλλόγου, να παρευρίσκονται μόνον μερικές δεκάδες.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν κάποιος δεν θέτει τα ζητήματα που τον απασχολούν επί τάπητος στο βήμα που του διατίθεται, πώς μπορεί να κατηγορεί τις ηγεσίες και να μέμφεται την αξιοπιστία τους; Πώς μπορείς να κατηγορείς με τέτοια ευκολία κάποιους ότι δεν σ’ ακούν, όταν δεν τους μιλάς; Πώς μπορείς να θεωρείς κάποιους μη φερέγγυους και αναποτελεσματικούς όταν δεν τους έχεις ποτέ ελέγξει ή ακούσει;

Κακά τα ψέμματα, οι Έλληνες έμποροι είναι μέρος της ελληνικής πραγματικότητας, η οποία θέλει τον ελληνικό λαό να γκρινιάζει καθημερινά για τους άρχοντες αυτής της χώρας, τους οποίους εκλέγει όμως ο ίδιος με χαρακτηριστική ευκολία και αποφασιστικότητα τα τελευταία 30 χρόνια.

Κάπως έτσι είμαστε, με μία όμως ειδοποιό διαφορά. Οι περισσότεροι διαδηλωτές είναι διορισμένοι και μέρος ενός πελατειακού συστήματος αλληλοκαλύψεως, αλληλοεξαρτήσεως και σκοτεινού παρασκηνίου, ενώ οι έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες είναι κυρίως εξαρτημένοι από τον ίδιο μτους τον εαυτό. Αυτό το τελευταίο είναι το κλειδί που αναλόγως ως προς το πού θα στραφεί θα μας οδηγήσει ως επαγγελματική τάξη είτε στην εσωστρέφεια των εταιρικών μας προβλημάτων είτε στην συλλογική κινητοποίηση και διεκδίκηση του ρόλου που εκ δεδομένου δικαιούμαστε στην κοινωνία.

Και για να μην στεκόμαστε σε διαπιστώσεις, απ’ όλα αυτά προκύπτει το εξής συμπέρασμα. Εάν οι έμποροι, δεν συνειδητοποιήσουν την ανάγκη της συλλογικής δράσεως, δεν πρόκειται να βγουν από το τέλμα, στο οποίο έχουν βυθισθεί. Αυτό βέβαια είναι μέρος ενός ευρύτερου σκεπτικού που λέει ότι η δημοκρατική κοινωνία, για να είναι υγιής πρέπει να βασίζεται σε ενεργούς πολίτες. Ειδάλλως μπορεί να γίνει μία πολύ επικίνδυνη κοινωνία.

Όταν λοιπόν βλέπουμε ότι υπάρχουν κάποιοι που καλούνται επισήμως να διαπραγματευθούν τα δικά μας συμφέροντα είναι παράλογο να τους κατηγορούμε ότι δεν το πράττουν σωστά, από την στιγμή που δεν φροντίσαμε για το στοιχειώδες: Να τους επικοινωνήσουμε τις απόψεις μας, τις ανάγκες μας, τις απαιτήσεις μας από αυτούς. Ως εκ τούτου, και πιο συγκεκριμένα για τους ελευθέρους επαγγελματίες του Αγίου Νικολάου είναι απαραίτητο όλοι οι επιχειρηματίες να εγγραφούν στα συλλογικά όργανα του επαγγέλματός τους ή, εφόσον δεν ικανοποιούνται από αυτά να κινηθούν προς την δημιουργία ακόμη και νέων φορέων.

Ειδικότερα, οι έμποροι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες μπορούν να εκπροσωπηθούν από τον πιο σημαντικό και έναν εκ των παλαιοτέρων εμπορικών συλλόγων, τον Εμπορικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου, που τα τελευταία χρόνια υπολειτουργεί, αλλά με υποκειμενική ευθύνη (θα τα πούμε σε άλλο άρθρο μου).

Πριν λοιπόν γκρινιάξουν ξανά, ας εγγραφούν ή ας ανανεώσουν την συνδρομή τους και ας παρευρεθούν στην επόμενη Γενική Συνέλευση του Εμπορικού Συλλόγου για να εκφράσουν αυτά που τους προβληματίζουν και ας εγκαταλείψουν την μηδενιστική τάση που τους διακατέχει, χωρίς να έχουν ποτέ επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο.

Ας αποδείξουμε ότι η συλλογική προσπάθεια φέρνει καρπούς ακόμη και σε νηπιακό επίπεδο, χωρίς τραπέζια και καρέκλες, χωρίς οφίτσια και υποκλίσεις…