«Σωτήρες των Λαών, Αμερικάνοι» (της Αννας Διαμαντοπούλου)

Η εμμονή του πρωθυπουργικού επιτελείου με την επικοινωνία, άνετα θα οδηγούσε στην υιοθέτηση της παράφρασης του επί δεκαετίες συνθήματος της Αριστεράς που είναι ο τίτλος του σημερινού άρθρου. Το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ αποκαλύπτει τη σύγχυση στοχοθεσίας στην εξωτερική πολιτική της χώρας έως τώρα. Ποιες είναι οι βασικές αρχές προγραμματισμού και άσκησης εξωτερικής πολιτικής;

Είναι ο στόχος, χωρίς αυτόν δεν υπάρχει γραμμή και σχέδιο.

Είναι η γνώση – πληροφόρηση για το τι συμβαίνει στο διεθνές επίπεδο.

Είναι η πρόβλεψη που απαιτεί εμπειρία, αναλυτικά εργαλεία και εναλλακτικά σενάρια.

Είναι ο καθορισμός των συμμαχιών με αντίστοιχη ιεράρχησή τους.

Τα παραπάνω συνιστούν τον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής.

Αλλαγή προσανατολισμού συμβαίνει σε περιόδους αλλαγής καθεστώτος, πολέμου ή καταστροφής.

Η εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα σήμερα αφορά πρωτίστως στην οικονομική ανάκαμψη και στην ασφάλεια. Θα έθετα δε τρεις επιμέρους στόχους:

A) Την αναδιάρθρωση του χρέους

Β) Τη φύλαξη των ανατολικών θαλασσίων συνόρων – προσφυγικό και

Γ) την προσέλκυση επενδύσεων για την ανάκαμψη της οικονομίας.

• Η αναδιάρθρωση του χρέους αφορά σχεδόν αποκλειστικά τις χώρες της Ευρωζώνης και την ΕΕ εν γένει. Το ΔΝΤ, λόγω καταστατικού, δεν μπορεί να αναδιαρθρώσει το προς εκείνο χρέος και οι ΗΠΑ δεν έχουν εκδηλώσει πρόθεση να συμμετάσχουν. Η ευμενής αναφορά του πρωθυπουργού στον θετικό ρόλο των ΗΠΑ συγκριτικά με τον αρνητικό ρόλο της ΕΕ, είναι μία ακατανόητη επιλογή που ή κρύβει μυστική διπλωματία αλλαγής των δεδομένων που γνωρίζουμε ή πρόκειται για καθαρή ανοησία.

• Το προσφυγικό θέμα απαιτεί την επιτόπου αντιμετώπιση του ISIS με στρατιωτικά μέσα. Μία επιλογή που εμπλέκει συγκρουόμενα γεωπολιτικά και στρατηγικά συμφέροντα. Αφορά στην αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών που καταφεύγουν στην Ευρώπη. Θέμα με ανθρωπιστικές και οικονομικές προεκτάσεις, που ακουμπά την κοινωνική συνοχή και την εσωτερική σταθερότητα της Ευρώπης. Παρά την όποια αναποτελεσματικότητα έχει δείξει μέχρι σήμερα η ΕΕ, είναι η μόνη χείρα σαφούς βοήθειας που είδαμε ως χώρα. Αν η Ελλάδα εμπλακεί σε άλλες επιλογές με ΗΠΑ ή Ρωσία, τα οφέλη πρέπει να είναι προφανώς μεγαλύτερα και διασφαλισμένα σε σύγκριση με εκείνα της ευρωπαϊκής επιλογής.

• Ο τρίτος στόχος είναι η προσέλκυση επενδύσεων. Εδώ οι αριθμοί λένε πολλά. Από το 2009 – 2014 οι επενδύσεις της ΕΕ στην Ελλάδα ήταν 14,694 δισ. ευρώ, ενώ των ΗΠΑ περιορίστηκαν στα 1,506 δισ. ευρώ!

Ενώ, λοιπόν, αυτή είναι η πραγματικότητα, η κυβέρνηση επενδύει σε επιθετική ρητορική εναντίον της ΕΕ ρίχνοντας συνειδητά νερό στον ακροδεξιό μύλο του αντιευρωπαϊσμού. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εταίροι, υπάρχουν καλοί ή όχι κυβερνήτες, που σεβόμενοι το Διεθνές Δίκαιο και τις διεθνείς αρχές υπηρετούν το συμφέρον της χώρας τους. Δεν είναι σαφές τι συμβαίνει στη χώρα μας. Προς το παρόν ζητείται στόχος και γραμμή.