Ότι φαίνεται νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό | του Μιχάλη Καρχιμάκη

Αποδεικνύεται, όπως φαίνεται στις μέρες μας, ότι η ρήση αυτή γίνεται ολοένα και πιο διαχρονική και τείνει πλέον να καταστεί αξίωμα που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.

Δυστυχώς όμως επεκτείνεται πλέον ανενόχλητα και σε περιπτώσεις που αφορούν υπεξαίρεση δημοσίου πλούτου, κατάχρηση δημοσίου χρήματος, ολοφάνερα οικονομικά σκάνδαλα

Ετσι, διαβάζω καθημερινά σε έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο κραυγαλέες περιπτώσεις που αφορούν διαφυγή τεράστιων ποσών κεφαλαίων στο εξωτερικό (εμβασμάτων κ.λπ.), των οποίων όμως δεν δικαιολογήθηκε η προέλευση και βέβαια δεν φορολογήθηκαν.

Παράνομες διαγραφές εκατονταδων εκατομμυρίων σε μεγαλοσχήμονες απο τράπεζες,στο όνομα του ψηφισμένου απο την βουλή ακαταδίωκτου των διοικήσεων των τραπεζών.

Υποθέσεις που, αντί να οδηγήσουν σε καταλογισμούς των υπευθύνων και παραδειγματικές κυρώσεις, έμειναν τελικά ατιμώρητες.

Όλα αυτά, βέβαια, έγιναν «νόμιμα», σύμφωνα με νόμους που νομοθετήθηκαν αθέατα, αλλά και με αποφάσεις δικαστηρίων , οι οποίες έκριναν ότι οφειλόμενοι νόμιμοι φόροι πολλών εκατομμυρίων ευρώ δεν έπρεπε να καταβληθούν γιατί υπέπεσαν σε πενταετή παραγραφή (από το εκάστοτε τρέχον έτος και πίσω.)

Το ανήθικο, όμως, και το άδικο στις συνειδήσεις των πολιτών δεν μπορεί να νομιμοποιείται από θεσμούς, ούτε νομοθετικούς ούτε δικαιικούς ούτε εκτελεστικούς, οι οποίοι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις τάχθηκαν στις υπηρεσίες των λίγων προνομιούχων φοροπαραβατών.

Δεν μπορεί, με νομοθετική και δικαστική κάλυψη, να ισχύει η επιβολή του ανήθικου σε βάρος χιλιάδων πολιτών που επλήγησαν από την κρίση, επειδή η ανηθικότητα περιεβλήθη τον μανδύα ενός ανήθικου και άδικου νόμου ή μιας οριακά συνταγματικής ή και αντισυνταγματικής αλλά μη ελεγχόμενης δικαστικής απόφασης.

Η προοδευτική πολιτική, λοιπόν, για να αποκτήσει αξιοπιστία και υπόσταση, που έχει να κάνει και με την ίδια τη λειτουργία της οικονομικής και της κοινωνικής δημοκρατίας, στα μάτια και στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που δοκιμάστηκε στην κρίση, είναι ανάγκη να επαναφέρει στο προσκήνιο συγκρούσεις με τέτοιου είδους φαινόμενα.

Ειδάλλως είναι καταδικασμένη να ευρίσκεται σε μια διαρκή, εύλογη κατάκριση στα μάτια των ανυπεράσπιστων πολιτών, θεωρώντας την συνένοχη στη συγκάλυψη όλων εκείνων των ολίγων που έγιναν πλουσιότεροι την περίοδο της κρίσης σε βάρος των πολλών, των αδυνάτων και των πραγματικών δημιουργών της οικονομίας.

Το Κίνημα , και κάθε προοδευτικός θεσμός, αν δεν κάνουν υπερβάσεις και αν δεν προβούν σε μη αναμενόμενες, αλλά ωφέλιμες για τους πολλούς ηθικές συγκρούσεις προστατεύοντας τα συμφέροντά τους,

αν δεν κάνουν πράξη όχι αόριστα, αλλά με συγκεκριμένο προσανατολισμό και περιεχόμενο πολιτικές με γωνίες υπαρκτές, συγκρουόμενοι με τις λογικές του τύπου ότι οικονομία και οι οικονομικοί μεγαλοσχήμονες αποφασίζουν ενώ η πολιτική και οι πολιτικοί εκτελούν, με την κοινωνία να υποτάσσεται σε αυτές τις ανήθικες εκδοχές, το μέλλον είναι αβέβαιο όχι μόνο για το Κίνημα, αλλά και για την ίδια την υπόσταση της πολιτικής και της δημοκρατίας γενικότερα.

Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, ιδού και το πήδημα.

*πρώην υπουργός, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝ.ΑΛΛ.