Ο φάρος ως οδηγός και σύμβολο του αγώνα | της Ευαγγελίας Φανουράκη

Πολλοί με ρωτούν «γιατί ενώ τα χωριά μας έχουν μαραζώσει να ξεσηκωθούμε για το αιολικό πάρκο, κι όχι γιατί δεν έχουμε συγκοινωνία να κατέβουμε στο γιατρό; γιατί να ξεσηκωθούμε για τα συμφέροντα των μεγάλων (δλδ των ξενοδόχων) αφού στερούμαστε τα βασικά και κανένας από εσάς τους αιρετούς δεν ξεσηκώνεται γι αυτά»… ερωτήματα δίκαια που με γέμισαν πίκρα και ντροπή, κραυγές αγωνίας της υπαίθρου του ΜΕΡΑΜΠΕΛΟ που μαραζώνει.

Θα μπορούσα για να δικαιολογηθώ να αφιερώσω σε αυτό ένα ολόκληρο άρθρο αναλύοντας τα επιχειρήματα πχ γιατί όταν γίνονται προγραμματισμοί έργων κάποιοι προβάλλουν ρουσφετολογικά κριτήρια αντί για τις πραγματικές ανάγκες του τόπου του οποίου έχουν την ευθύνη, γιατί κάποιοι άργησαν να μάθουν πως παίζεται το παιχνίδι και πως να διεκδικούν, γιατί κάποιοι προτίμησαν να στηριχτούν στον οποιονδήποτε αναξιόπιστο άντρα αιρετό, από ότι σε μια γυναίκα και δεν της μίλησαν ποτέ ή προσπάθησαν να την χειραφετήσουν (πατριαρχικό κατάλοιπο), γιατί ακόμα κι όταν γίνει η αρχή για ένα έργο δεν φτάνει ο χρόνος να υλοποιηθεί εξαιτίας της γραφειοκρατίας (πχ στρατηγικός σχεδιασμός για την υγεία και την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας των κατοίκων της υπαίθρου) και μετά αλλάζει η δημοτική αρχή και κανένας δεν διασφαλίζει ποτέ πως η επόμενη έχει τις ίδιες προτεραιότητες και αγωνίες.

Όμως το παρόν κείμενο δεν είναι γι αυτό.

Έτσι μπορώ μοναχά να ζητήσω μια συγνώμη, για το όσο και το τόσο που έφτασα εγώ. Μπορώ να δεσμευτώ πως από εδώ και πέρα θα λειτουργώ πιο μαχητικά για τις ανάγκες του τόπου, αρκεί όμως κι ο τόπος να επικοινωνεί μαζί μου και να συνεργάζεται, όπως τώρα όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί ανεξαρτήτως χρώματος κόμματος παρελθόντος ή παρόντος για να αποφύγουμε αυτή την τεράστια επερχόμενη καταστροφή του τόπου μας.

Επίσης, αυτό δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι ένα ακόμα άρθρο, όπως αυτά που σας έχω συνηθίσει με μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια στο Βρουχά, για τις αναμνήσεις μου στον Φάρο και στο Αυλάκι, για τις έντονες συζητήσεις και τους προβληματισμούς της οικογένειας μου όταν δημιουργήθηκε το πρώτο αιολικό πάρκο (πειραματικά) και με τις ευλογίες όλων (σχεδόν) στον τόπο μας, αλλοιώνοντας το τοπίο και βάζοντας ουσιαστικά την αρχή (ηθελημένα ή τυχαία) για όσα θα ακολουθούσαν και βρίσκονται προ των πυλών.

Το κείμενο αυτό γράφεται αφενός για να απαντήσω στο ερώτημα «γιατί να αγωνιστούμε εμείς για το συμφέρον των μεγαλοξενοδόχων», που μου έγινε από το χωριό μου κι αφετέρου για να εξηγήσω το δικό μου σκεπτικό πίσω από αυτή την «σταυροφορία» κατά της χωροθέτησης του αιολικού πάρκου του Αφορεσμένου.

Θα ξεκινήσω πάλι από το Βρουχά. Δεν το σκέφτηκα ποτέ μέχρι τώρα (κακώς ναι) αλλά και καμία δημοτική αρχή, κανένας τοπικός παράγοντας παρά τις μελέτες που αναλαμβάνει ο Δήμος σε συνεργασία με τα πανεπιστήμια, κανένας ποτέ δεν ζήτησε να ελεγχθεί η νοσηρότητα κι η θνησιμότητα της περιοχής σε σχέση με περιοχές που δεν έχουν αιολικά πάρκα. Κανείς δεν ανέθεσε σε ένα Πολυτεχνείο (στο χημικό ενδεχομένως που είναι συνεργάτης του Δήμου στον Φινοκαλιά), εκτός από τα ανεμολογικά κι άλλα μετεωρολογικά δεδομένα, να πάρει δείγματα από το χώμα και να ελέγξει και να συγκρίνει τις αλλοιώσεις του εδάφους (αν αυτές υπάρχουν) ή και τον πιθανό εμπλουτισμό τους με τοξικά στοιχεία σε σχέση με τις περιοχές που βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας.

Ζητήματα που και η γαλάζια ανάπτυξη θα έπρεπε να προτάσσει στα επιχειρήματα της εισήγησης της κι όχι, το ότι η περιοχή γύρω από τον Αφορεσμένο αποτελεί ιδανικό σημείο κόστους – οφέλους για τον επενδυτή.

Τον ξένο επενδυτή που θυσιάζοντας την δικιά μας ποιότητα ζωής με το μικρότερο κόστος θα αποκομίζει το μέγιστο όφελος σε ενέργεια που δεν αφορά την τοπική ενεργειακή επάρκεια, όπως είναι η καραμέλα πολλών (η Ελλάδα έχει επιτύχει τους στόχους της ΕΕ για ΑΠΕ εδώ και χρόνια) αλλά για την πώληση σε χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης (που απέτυχαν) με στόχο το ιδιωτικό κέρδος του όποιου, κάποιου ιδιώτη επενδυτή.

Αναλύοντας παραπάνω μόνο το κομμάτι που αφορά το γνωστικό μου αντικείμενο, χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει με την χλωρίδα ή την πανίδα, χωρίς να μπορώ να μιλήσω για τις επιπτώσεις στο θαλάσσιο οικοσύστημα, στις ενάλιες αρχαιότητες, στην αλιεία και σε λοιπούς επαγγελματικούς κλάδους, έστω κι επιφανειακά θέλω να αγγίξω το κομμάτι του τουρισμού.

Η περιοχή μας είναι αμιγώς τουριστική όχι γιατί είμαστε καλύτεροι, αλλά γιατί ο τόπος αυτός έχει τέτοιο φυσικό κάλλος που τον καθιστά ακαταμάχητο. Έχει ιστορικά μνημεία που κάποιοι πάλεψαν για να αναδείξουν και να τα προστατεύσουν, ώστε να γίνουν σύμβολα για κάθε επισκέπτη μας. Κι έτσι τα ψαροχώρια μας αλλά και τα ορεινά χωριά μας, που ζούσαν από την γη & την θάλασσα, σιγά σιγά άρχισαν να επενδύουν στο τουριστικό προϊόν. Αναπτύχθηκαν νέοι επαγγελματικοί κλάδοι γύρω από την τουρισμό κι έφεραν οικονομική άνθηση στην περιοχή που συμβάλει όσο λίγες και στο εθνικό ΑΕΠ, τα τελευταία 30 χρόνια.

Όλα αυτά τα χρόνια οι περιπτώσεις μεγαλοξενοδόχων που κατά γενική ομολογία προέταξαν το δικό τους συμφέρον έναντι του τόπου είναι ελάχιστοι. Οι περισσότεροι σεβάστηκαν το ανάγλυφο της περιοχής κι ανέπτυξαν μεθόδους για την προστασία της, σε αντίθεση με την τοπική αυτοδιοίκηση και των δυο βαθμίδων, αλλά και το ίδιο το κράτος που στην πλειονότητα των εκπροσώπων τους δεν προέβησαν στο διάστημα των ίδιων 30 ετών σε κανένα σοβαρό εκσυγχρονισμό των χώρων και των χωριών, με έργα πνοής που να βελτιώνουν ούτε την ποιότητα ζωής των κατοίκων αλλά ούτε και το τουριστικό μας προϊόν.

Η ανάπτυξη του τουριστικού προϊόντος αντιθέτως, κράτησε την περιοχή μας σε μια αξιοπρεπή οικονομική κατάσταση κατά την μεγάλη οικονομική κρίση των μνημονίων όταν τα μεγάλα αστικά κέντρα είδαν τους κατοίκους τους να υποφέρουν. Και τα ξενοδοχεία του τόπου μας έδωσαν δουλειά όχι μόνο σε ντόπιους αλλά και σε οικονομικούς μετανάστες ενισχύοντας την μικρομεσαία τάξη. Θα μου πείτε με σκληρή δουλειά, με συνθήκες πολλές φορές σωματικής εξουθένωσης και θα συμφωνήσω. Υπήρξαν κι υπάρχουν περιπτώσεις εργασιακής εκμετάλλευσης, όμως κι εκεί το κράτος κι οι υπηρεσιες του είχαν κι έχουν την ευθύνη να οριοθετούν και να προστατεύουν. Κι αν τελικά το ερώτημα είναι αν προτιμώ τα παιδιά μας στο μέλλον να εργάζονται σε ένα ξενοδοχείο ή σε ένα εργοστάσιο ενέργειας, το ξενοδοχείο θα διαλέξω.

Όμως κέρδη από τον τουρισμό δεν έχουν μόνο οι ξενοδόχοι. Παράλληλα με τα ξενοδοχεία αναπτύχθηκαν κι άλλοι επαγγελματικά κλάδοι γνωρίζοντας πραγματική άνθιση. Το λιανικό εμπόριο, οι συγκοινωνίες – μεταφορές, η καφεστίαση, τα ημερόπλοια κλπ. Κλάδοι που αν η περιοχή εκβιομηχανιστεί θα γνωρίσουν την πλήρη παρακμή. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, κανένας τουρίστας δεν θα πληρώσει διαμονή για να βλέπει πίσω από την Σπιναλόγκα εκατοντάδες κόκκινα φωτάκια να στριφογυρίζουν σαν τρέλα τη νύχτα, ή τους γερανούς να πηγαινοέρχονται στον κόλπο του Μεραμπέλου και να θολώνουν / μολύνουν την θάλασσα μας. Για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα, στον συγκεκριμένο αγώνα το συμφέρον του τόπου μας είναι κοινό! Ξενοδόχων, ξενοδοχοϋπαλλήλων και όλων εμάς με ότι κι αν ασχολούμαστε!

Οι φάροι έχουν εξυμνηθεί από την ποίηση και την λογοτεχνία, από την ζωγραφική και την φωτογραφία πολλάκις. Αποτελούν το φως που φωτίζει τη σκοτεινή νύχτα και οδηγεί τα καράβια με ασφάλεια στον προορισμό τους.  Ο φάρος του Αφορεσμένου, κτίστηκε το 1864 από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων στη θέση που προϋπήρχε πύργος, ενώ εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1912.

Το 2016 ξεκίνησε η διαδικασία για την αναστήλωση του με μελέτη που όφειλε να κάνει ο Δήμος Αγιου Νικολάου, αλλά την έκανε δωρεά η εταιρεία ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΚΡΗΤΗΣ (όπως ανέφερε ο δημαρχος στον απολογισμό του) κι από την κατάθεση της στον αρμόδιο φορέα (του Υπουργείου Πολιτισμού;;;) αγνοείται η πορεία της.

Παρόμοια τύχη είχε άλλωστε κι ο φάκελος της Σπιναλόγκα για την ένταξη στα μνημεια της Ουνέσκο, από υπηρεσία του ίδιου Υπουργείου.

Περιστατικά που όσο και να μην θες να θεωρηθείς συνωμοσιολόγος, δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις και με τυχαιότητα.

Μετά από όλα τα παραπάνω, κι αφού γι ακόμα μια φορά σας κούρασα με την πολυλογία μου, το κείμενο μου δεν έχει συμπέρασμα, μόνο ερωτήματα και μια ευχή.

Μήπως όλο αυτό γίνεται στον Άγιο Νικόλαο γιατί κανένας αιρετός (βουλευτές, υπουργοί, περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι) δεν ένωσαν την φωνή τους, ούτε μεταξύ τους, ούτε και με την κοινωνία για το κοινό καλό;

Μήπως η κοινωνία που στην πλειονότητα της ψηφίζει με κριτήρια κομματικά και πελατειακά τώρα μένει στην ζεστασιά του καναπέ της και δεν διεκδικεί αυτά που της ανήκουν κι έτσι οι κυβερνώντες ξέρουν πως ότι κι αν της στερήσουν (νοσοκομεία, πανεπιστήμια, περιβάλλον, τουρισμό) εκείνη ως μαγνητισμένη θα συνεχίσει να τους στηρίζει και να δέχεται τα ψίχουλα ως θησαυρό, χάνοντας τον πραγματικό θησαυρό της;

Ελπίζω ο Φάρος του Αφορεσμένου να φωτίσει νοερά και να γίνει το σύμβολο του αγώνα μας όχι μόνο για το παράκτιο αιολικό πάρκο, αλλά και για όλες τις ανάγκες τις κοινωνίας μας που μένουν ανικανοποίητες.

Ευαγγελία Φανουράκη 

Υγιεινολόγος MPh

Ενεργή Πολίτης, μαμά, εγγονή και κόρη

Δημοτική Σύμβουλος Αγίου Νικολάου