Κλειστές κοινωνίες – Κόμπλεξ και ανασφάλειες (της Ελπίδας Τσόλκα)

Γεννημένη και μεγαλωμένη σε μία μεγάλη επαρχιακή πόλη, ήταν πολλές οι φορές που στ’ αυτιά μου έφθασε η έκφραση -από γνωστούς, φίλους και συγγενείς- «πρόσεχε τι θα πει ο κόσμος»!

Λίγο πριν ξεκινήσουν τα φοιτητικά μου χρόνια, ήταν λέξεις με μεγάλη σημασία για μένα!

Λέξεις και εκφράσεις που ενδόμυχα ίσως αποτελούσαν κομμάτι φόβου, συγκρότησης και συστολής!

Ξέρετε όταν μεγαλώνεις μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, θέλοντας και μη ακολουθείς τις δικές του συνήθειες γιατί αυτό σε έχουν κάνει να πιστέψεις πως είναι το «σωστό» και το «αποδεκτό» κατά κάποιο τρόπο!

Ανοίγοντας τα φτερά μου μακρυά από την προστασία της οικογενειακής θαλπωρής πλέον, χτίζοντας τα δικά μου όνειρα, στόχους και προσωπικότητα, άρχισα να μπαίνω σε ένα φαύλο κύκλο ερωτήσεων γύρω από αυτή τη μάστιγα που θεωρώ πως άνευ όρου ζωής θα μας κυνηγά και ονομάζεται «τι θα πει ο κόσμος»!!!

Γυρνώντας λοιπόν πίσω, τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύστροπα απ’ ότι τα είχα αφήσει. Άλλωστε πλέον ήμουν «ολόκληρη γυναίκα»,οι παρέες, τα στέκια, οι φίλοι, το ντύσιμο ή ακόμη και η προσωπική επιλογή του καπνίσματος, θα μπορούσαν εύκολα να μου κρεμάσουν μια ταμπέλα! Μία ταμπέλα όπου στην αρχή θεωρούσα πως οφείλεται στην κλειστή κοινωνία που μεγάλωσα! Δυστυχώς όμως έκανα λάθος! Μία κοινωνία την αποτελούν άνθρωποι! Και οι άνθρωποι την πάνε μπροστά ή πίσω!

Πολλές φορές έχω γίνει ακροάτρια της έκφρασης «μη δίνεις σημασία, όπως έχει μεγαλώσει ο καθένας». Πόσο μεγάλο ψέμα είναι αυτό;; Μία παγίδα που όλοι πέφτουμε για να δικαιολογήσουμε συμπεριφορές και καταστάσεις!

Σίγουρα ως ένα σημείο ο χαρακτήρας διαμορφώνεται από στοιχειώδη παράγοντες όπως είναι η οικογένεια ή το σχολείο! Αρνούμαι όμως να δεχτώ σαν άνθρωπος πως μεγαλώνοντας δεν αποκτούμε όλοι μας και δικά μας στοιχεία! Δικά μας πιστεύω! Και όποιος δεν το κάνει είναι καθαρά προσωπική επιλογή του να γίνεται φερέφωνο και να χειραγωγείται από τον όχλο γιατί ποτέ δεν έδωσε δικαίωμα στον λόγου του!

Γιατί ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να ανοίξει τους δικούς του προσωπικούς ορίζοντες! Γιατί ποτέ δεν θέλησε να πάει ένα βήμα παραπέρα το μυαλό του, γιατί ποτέ δεν θεώρησε σημαντική την καλλιέργεια της ψυχής του και όχι μόνο του κήπου του!

Φταίει λοιπόν η κλειστή κοινωνία όταν οι άνθρωποι θεωρούν προτέρημα να ασχολούνται με τον διπλανό τους;

Φταίει η κλειστή κοινωνία όταν ακούς να μιλάνε για ανθρώπους λες και τους γνωρίζουν χρόνια ενώ δεν έχουν ιδέα για το ποιοι είναι;

Φταίει η κλειστή κοινωνία που εσύ επιλέγεις να ακολουθείς τους πολλούς γιατί θεωρείς πως έτσι θα γίνεις αρεστός; ΟΧΙ!!!!

Φταίνε τα κλειστά μυαλά μας! Γιατί δεν ψάξαμε ποτέ να βρούμε της ζωής και των πραγμάτων!! Της δικής μας ζωής! Γιατί αφού δεχτήκαμε την μιζέρια μας προκειμένου να βολευτούμε στην «όποια καλή μας καθημερινότητα» το μοναδικό ενδιαφέρον που βρίσκουμε είναι η ενασχόληση μας με τους άλλους!

Είναι η «φτηνή» κριτική..

Αφού το πιο δύσκολο πράγμα είναι η αυτοκριτική επιλέγουμε την εύκολη λύση. Γιατί να ζοριστούμε άλλωστε;; Αφού η κλειστή κοινωνία φταίει..

Ας καταλήξω, πως σημασία δεν έχει η μόρφωση ,αλλάξει η παιδεία!

Σημασία δεν έχει το χωριό ή μεγαλούπολη, αλλά το πως ο καθείς αντιλαμβάνεται την ίδια την ζωή!

Σημασία δεν έχει αν ο διπλανός είναι καλύτερος αλλά ο λόγος που εσύ δεν μπορεί να γίνεις!!

Γιατί όλα από σένα ξεκινάνε!!

Γιατί εσύ χτίζεις την κλειστή κοινωνία..

Εσύ με το δικό σου μυαλό..!!