Κυλιόμενη πτώχευση

Κατ’ αρχήν, θεωρούμε απαράδεκτα δημαγωγικές τις αναφορές ορισμένων διατεταγμένων ΜΜΕ τα οποία,στηρίζοντας τη σημερινή κυβέρνηση, επιτίθενται συνεχώς εναντίον των βουλευτών των κομμάτων της αντιπολίτευσης, κατηγορώντας τους για τη σημερινή κατάσταση της χώρας – με το δήθεν αφοπλιστικό επιχείρημα, σύμφωνα με το οποίο δεν έκαναν τίποτα τα σαράντα χρόνια που κυβερνούσαν, έχοντας αυτά χρεοκοπήσει την Ελλάδα.

Έτσι αποπροσανατολίζουν δυστυχώς τους Έλληνες, ενισχύοντας τους «δανειστές» της χώρας. Η αιτία είναι το ότι, τα κόμματα είναι μεν υπεύθυνα για την οικονομική μας κατάσταση έως το 2008, όπου ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, βρίσκοντας την Ελλάδα με δημόσιο χρέος 263,3 δις € (112,9% του ΑΕΠ) και 233,2 δις € ΑΕΠ, αλλά όχι για τη μετέπειτα χρονική περίοδο – αφού η Ελλάδα οδηγήθηκε σκόπιμα, με παραποιημένα στοιχεία στη χρεοκοπία, έχοντας αργότερα παραδώσει τα κλειδιά της στην Τρόικα. Έκτοτε είναι αποκλειστικά και μόνο η Τρόικα υπεύθυνη για τα τεράστια λάθη (;) που έκανε – κάτι που έχει άλλωστε παραδεχθεί ακόμη και το ΔΝΤ (ανάλυση).

«Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή: Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι, είναι το μόνο υπεύθυνο για τα δεινά του – λόγω της έμφυτης διαφθοράς του, της εγγενούς οκνηρίας του, της διανοητικής ανεπάρκειάς του, των μειωμένων ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του.

Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο του τον εαυτό, αυτοενοχοποιείται και υποτάσσεται – κατάσταση που εμπεριέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης η οποία έχει, μεταξύ άλλων, το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Χωρίς τη δράση βέβαια, δεν υπάρχει αντίδραση, οπότε επικρατεί μία εκκωφαντική σιωπή των αμνών – η οποία «προσλαμβάνεται» από την εξουσία ως συμφωνία με τα μέτρα εξαθλίωσης που επιβάλλει. Τίποτα όμως δεν διαρκεί αιώνια».

Περαιτέρω, υποθέτουμε πως θα έχουν κατανοήσει πια οι Έλληνες ότι, δεν χρεοκοπούν ποτέ τα κράτη, αλλά οι Πολίτες τους – αφού αυτοί καλούνται τελικά να πληρώσουν. Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε πως το δημόσιο χρέος πρέπει να υπολογίζεται αφενός μεν ως ποσοστό επί των εισοδημάτων των Ελλήνων, αφετέρου επί της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων – όπου, με δεδομένη τη μείωση και των δύο κατά τουλάχιστον 50%, το χρέος είναι διπλάσιο.

Με απλά λόγια, τα 320 δις € του χρέους (στα οποία πρέπει να προστεθούν τα 25 δις € από τη νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καθώς επίσης τα μελλοντικά ελλείμματα), είναι σε όρους εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων περί τα 640 δις € – όπως ακριβώς θα συνέβαινε εάν είχε υιοθετηθεί η δραχμή και υποτιμούταν κατά 50% (η εσωτερική υποτίμηση είναι κάτι ανάλογο με την πληθωριστική).

Εάν σε αυτά προστεθούν δε τα 200 δις €, με τα οποία επιβαρύνθηκε το ιδιωτικό χρέος μετά το 2009 (ληξιπρόθεσμα απέναντι στις τράπεζες, στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία), τότε θα κατανοήσουμε πως το συνολικό χρέος έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη – οπότε είναι ανόητο να αναφέρεται πια κανείς στην επιμήκυνση του, ως μία ρεαλιστική λύση για την Ελλάδα, όπως ήταν πράγματι τα προηγούμενα χρόνια.

Συνεχίζοντας, το «τρις εξαμαρτείν» ή, καλύτερα, το να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πείραμα για τρίτη φορά (μειώσεις εισοδημάτων, αυξήσεις φόρων, καθόλου δομικές μεταρρυθμίσεις, προστασία του πελατειακού κράτους), περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα, θεωρείται κατά τον Αϊνστάιν ως ο ορισμός της ηλιθιότητας – ενώ η επιμονή της κυβέρνησης να μεταθέσει την πληρωμή των δικών μας χρεών στα παιδιά μας, με αποτέλεσμα να ανατρέφουμε σήμερα σκλάβους χρέους ή μελλοντικούς μετανάστες, είναι απαράδεκτη.

Κατά την άποψη μας, εάν πρέπει κάποιοι να υποστούν τα δεινά της χρεοκοπίας, αυτοί είμαστε εμείς και όχι τα παιδιά μας – ενώ η αναβολή της στάσης πληρωμών, χωρίς την οποία είναι σχεδόν αδύνατη η διαπραγμάτευση της διαγραφής μέρους του χρέους με τους πιστωτές, επιδεινώνει διαρκώς τις συνθήκες.

Πόσο μάλλον όταν η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι πια νομοτελειακή, εκτός εάν μεσολαβήσει κάποιο θαύμα – όπως, για παράδειγμα, η επιστροφή της οικονομίας μας σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, μέσω σημαντικών επενδύσεων από το εξωτερικό, σε συνδυασμό με την κατάργηση της πολιτικής λιτότητας και των μνημονίων.

Περαιτέρω, τόσο το ασφαλιστικό, όσο και το τραπεζικό σύστημα, υπόκεινται έμμεσα στους κανόνες της χρηματοπιστωτικής πυραμίδας. Ειδικότερα, οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις κρατήσεις των παλαιών εργαζομένων αλλά, κυρίως, από αυτές των σημερινών – οπότε, όταν αυξάνεται γεωμετρικά η ανεργία, το σύστημα καταρρέει.

Όσον αφορά δε τις τράπεζες, όταν οι επιστροφές των δανείων είναι υψηλότερες από τα νέα δάνεια, τότε καίγονται χρήματα και μειώνεται η ποσότητα τους στην οικονομία (ανάλυση), έως ότου τελικά το σύστημα καταρρέει – πόσο μάλλον όταν αυξάνονται οι επισφάλειες (κόκκινα δάνεια), ενώ ταυτόχρονα μειώνονται οι εγγυήσεις τους (ακίνητα, εισοδήματα των οφειλετών τους κοκ.).

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα, χαρακτηρίζεται ουσιαστικά ως μία «κυλιόμενη πτώχευση», ως μία άκρως επικίνδυνη, παράνομη καθυστέρηση της χρεοκοπίας – παράνομη επειδή επιδεινώνονται συνεχώς οι συνθήκες της οικονομίας της, με κίνδυνο να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος (ερμηνεία). Στις επιχειρήσεις κάτι τέτοιο απαγορεύεται, ενώ τιμωρείται ποινικά πάρα πολύ αυστηρά ο υπεύθυνος διαχειριστής τους – ο οποίος, στην περίπτωση των κρατών, είναι η εκάστοτε κυβέρνηση.

Εάν συνεχίσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο, θεωρούμε πως θα προκληθούν μεγάλες εκρήξεις βίας – το αργότερο τη στιγμή που οι Πολίτες θα αντιληφθούν την οικονομική βία που ασκείται στους ίδιους, όταν καταδικάζονται στην ανεργία, στην εξαθλίωση, σε υπερβολικούς φόρους, καθώς επίσης σε απάνθρωπες μειώσεις των εισοδημάτων τους, χωρίς καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον τους, ιδίως δε για το μέλλον των παιδιών τους.

Ολοκληρώνοντας, μπορεί βέβαια να κάνουμε λάθος, αλλά το καπάκι μίας κατσαρόλας που βράζει χωρίς σταματημό, δεν μπορεί να διατηρηθεί αιώνια κλειστό – ενώ, όσο πιο πολύ επιμένει κανείς να το κρατάει βίαια στη θέση του, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι η έκρηξη που θα ακολουθήσει.

Ακολουθεί η συνομιλία του κ. Βιλιάρδου με τον κ. Σαχίνη, όσον αφορά τα θέματα της επικαιρότητας – με τη Γαλλία στο ρόλο του από μηχανής Θεού, του θείου από την Αμερική ή του λευκού ιππότη που θα σώσει την Ελλάδα από τα νύχια του μαύρου (Γερμανία).