Υποχωρεί η δημοκρατία στην Ευρώπη

Αρκετοί πιστεύουν πως η σημερινή τάξη πραγμάτων είναι μεν τρομακτική για πολλούς ανθρώπους, αλλά υπακούει στους φυσικούς νόμους. Ειδικότερα ο νεοφιλελεύθερος παραλογισμός, ο οποίος έχει κυριαρχήσει στο μυαλό των περισσοτέρων ισχυρίζεται ότι, οι χρηματοπιστωτικές αγορές αποφασίζουν από μόνες τους σωστά – όπως το αόρατο χέρι της αγοράς του Adam Smith.

Ως εκ τούτου, θεωρούν πως δίκαια επιβάλλουν «κυρώσεις» στα κράτη, όταν παρουσιάζουν ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, με τη μορφή των υψηλοτέρων επιτοκίων δανεισμού – επίσης, όταν δεν ακολουθούν τους «κανόνες» τους (άρθρο), έτσι όπως αυτοί «ανακοινώνονται» από το ΔΝΤ, από τις εταιρείες αξιολόγησης κοκ.

Στην προκειμένη περίπτωση, όταν ένα κράτος δεν ιδιωτικοποιεί τις δημόσιες επιχειρήσεις του ή εμποδίζει τη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών μέσω της μεταφοράς των κερδών τους σε φορολογικούς παραδείσους, οι κυρώσεις είναι οι εκροές κεφαλαίων, η μη διενέργεια επενδύσεων, η μεταφορά των εργοστασίων αλλού κοκ.

Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρεί, ότι δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί απέναντι σε τέτοιες πρακτικές – ακόμη και σε πλούσιες χώρες όπως η Ελβετία, πολίτευμα της οποίας είναι η άμεση δημοκρατία.

Για παράδειγμα, παρά το ότι οι Πολίτες εκεί ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους τους, σε εντελώς ελεύθερες, μυστικές εκλογές,όλο και συχνότερα τοποθετούνται υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών, καθώς επίσης εναντίον των δικών τους – όπως φάνηκε καθαρά από την απόρριψη του ελάχιστου μισθού, από τη μείωση των επιδομάτων υγείας κοκ.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η απόσταση μεταξύ των εισοδημάτων του ανώτατου 20% του πληθυσμού, από το κατώτατο 20% στην Ευρώπη, η οποία συνεχώς αυξάνεται – με πρωταθλητή ανισότητας τη Γερμανία.

Η Δημοκρατία σε άτακτη υποχώρηση

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η ελίτ, με πρωτοπόρο το χρηματοπιστωτικό τομέα, έχει πείσει όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, όσον αφορά την αδυναμία τους να αντιδράσουν.

Επίσης άξιο προσοχής και ερμηνείας είναι το ότι, οι περισσότερες πολυεθνικές, συμπεριλαμβανομένων των χρηματοπιστωτικών τεράτων, προέρχονται από δημοκρατικές χώρες – οι οποίες υπερηφανεύονται για το Κράτος Δικαίου που έχουν δημιουργήσει!

Θεωρητικά όμως οι δημοκρατίες δεν χαρακτηρίζονται από αδυναμία, αφού η πλειοψηφία, οι κυρίαρχοι Πολίτες, μπορούν να κάνουν ότι θέλουν – αλλάζοντας τις κυβερνήσεις τους, όταν θεωρούν ότι δεν ανταποκρίνονται στις δικές τους ανάγκες. Εν τούτοις, συμβιβάζονται πολύ συχνά, αποδεχόμενοι παραδόξως ακόμη και την πλήρη μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων των κυβερνήσεων τους – απλά και μόνο επειδή φοβούνται τη «μήνη» των αγορών.

Στα πλαίσια αυτά, η εθνική κυριαρχία των ανεξάρτητων κρατών «λειώνει» συνεχώς, με την πάροδο του χρόνου, επειδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιβάλλει απολυταρχικά τους όρους του – οπότε είμαστε αντιμέτωποι με ένανχρηματοπιστωτικό φασισμό, έχοντας απλά την αυταπάτη ότι ζούμε σε δημοκρατικά κράτη.

Η ζούγκλα της αδικίας και της διαφθοράς που επικρατούσε στον τρίτο κόσμο, έχει μεταφερθεί πλέον στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια του ΔΝΤ, καθώς επίσης της «ενσάρκωσης» του στην Τρόικα της Ευρωζώνης – την οποία προσπαθούμε ανόητα να ωραιοποιήσουμε ή να «ξορκίσουμε», μετονομάζοντας την σε «Θεσμούς».

Για παράδειγμα, η πολιτική διαφθορά στην Ισπανία έχει καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ ενώ, σύμφωνα με την Unicef, το 2014 το 11,8% των παιδιών στη χώρα, κάτω των δέκα ετών, υποσιτίζονταν σε σταθερή βάση – ένας αριθμός που συγκρίνεται με το Τσαντ. Στις 28 ευρωπαϊκές χώρες δε, 32.500.000 άνθρωποι έχουν «πληγεί» από τη διαρθρωτική ανεργία – είναι δηλαδή για περισσότερους από 22 μήνες άνεργοι.

Πολλοί από αυτούς, μεταξύ των οποίων αρκετοί νέοι, δεν θα βρουν ποτέ μία βιώσιμη θέση εργασίας – ενώ τόσο η πείνα, όσο και η μαζική ανεργία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της εξαθλίωσης, τα οποία εισβάλλουν σήμερα στην Ευρώπη.

Εν τούτοις, δεν έχουν σημειωθεί ακόμη μεγάλες αντιδράσεις εκ μέρους του πληθυσμού, όπως θα περίμενε εύλογα κανείς σε χώρες σαν την Ελλάδα και την Ισπανία – γεγονός που είναι ασφαλώς εξαιρετικά παράδοξο.

Κλείνοντας, τα εθνικά δικαστήρια όλων των χωρών αποδυναμώνονται συνεχώς, με την ισχύ του ευρωπαϊκού δικαστηρίου να αυξάνεται – ενώ ταυτόχρονα υπογράφονται συμβάσεις, όπως η TTIP και η TISA (άρθρο), προς όφελος των πολυεθνικών μεγαθηρίων και ειδικά των αμερικανικών, χωρίς να διαμαρτύρονται καθόλου οι άνθρωποι.

Επομένως, η όποια δημοκρατία έχει απομείνει στην Ευρώπη υποχωρεί συνεχώς, αδυνατώντας να αντισταθεί στις πιέσεις της παγκόσμιας ελίτ, έτσι όπως αυτές επιβάλλονται με τη βοήθεια της πολιτικής, καθώς επίσης των πάσης φύσεως Θεσμών – ενώ οι Πολίτες φαίνεται να έχουν αποδεχθεί καρτερικά τη μοίρα τους, έχοντας πεισθεί πως είναι αδύνατον να πολεμήσουν το θηρίο.

analyst.gr