Η Αυτοδιοίκηση στο απόσπασμα | του Μανόλη Θραψανιώτη

Η κυβέρνηση προχωρά στην ψήφιση του εκτρωματικού νομοσχεδίου για τη εκλογή δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων, με ένα εκλογικό σύστημα που δεν αποτυπώνει την πραγματική πλειοψηφία και εξαφανίζει τις τοπικές κοινότητες.

Γιατί άραγε επιμένει η ΝΔ σ’ αυτά τα δύο; Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις ερμηνείες, όμως εκείνο που είναι βέβαιο, και εκφράστηκε από τα χείλη των αρμόδιων υπουργών (Βορίδη, Πέτσα), είναι η αλλεργία που τρέφουν προς κάθε τι που σηματοδοτεί συλλογικότητα, συμμετοχική διαδικασία, δημοκρατική αντίληψη και αντιπροσωπευτική ισονομία στον χώρο της Τοπικής Ανεξάρτητης Αυτοδιοίκησης.

Με αυτό το νομοσχέδιο καταντά ελάχιστα τοπική και καθόλου ανεξάρτητη.

H εκλογή Δημάρχου και περιφερειάρχη από την πρώτη Κυριακή με 43% +1 και να παίρνει  πάνω από το 60% των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων αντίστοιχα, δηλ. 3/5, παραπέμπει σε ακραία  αντιδημοκρατική αντίληψη.

Καταργεί την αντίληψη περί Δημοκρατίας.

Η πλειοψηφία, όχι η πλασματική, κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει.

Με το προτεινόμενο σύστημα   η ΝΔ στερεί την δυνατότητα στους δημότες να επιλέξουν μεταξύ των δύο πρώτων σε σταυρούς την δεύτερη  Κυριακή, ώστε να εξασφαλιστεί η πλειοψηφία του 50% +1,  αυξάνει τον αριθμό των υποψηφίων, μειώνοντας ταυτόχρονα  κατά 2.000   τον αριθμό των εκλεγομένων.

Αλήθεια τι εξυπηρετεί αυτή η ρύθμιση;

Εισάγει το πλαφόν 3% για την εκλογή συμβούλου, όμως με την καθιέρωση του παραπάνω εκλογικού συστήματος είναι  χωρίς  σημασία γιατί  απαιτείται ποσοστό πάνω από 5% για να εκλεγεί σύμβουλος, Δημοτικός ή Περιφερειακός, οπότε γιατί τίθεται  ένα παντελώς αχρείαστο και αντιδημοκρατικό όριο ;

Το κυριότερο, η παράταξη του Δημάρχου, αποκτά με το νόμο  έτσιθελικά, την απόλυτη πλειοψηφία σε ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ, ακόμα και αν οι κάτοικοι της Κοινότητας ψήφισαν συντριπτικά υπέρ άλλου υποψηφίου (ακόμα και με ποσοστό 90%!!!!).

Ο ΣΥΡΙΖΑ  νομοθέτησε ξεχωριστή κάλπη για να μπορούν να ψηφίσουν ελεύθερα και δημοκρατικά όλοι οι κάτοικοι των Κοινοτήτων και να εκλέξουν πρόεδρο της αρεσκείας τους και όχι να τους επιβάλλεται. Να μπορούν να συνεννοηθούν και μεταξύ τους, ώστε να προκύπτουν και διαπαραταξιακά συμβούλια, για να αντιμετωπίζουν από κοινού τα προβλήματα της κοινότητας. Με δικό τους μικρό προϋπολογισμό, για να μην εξαρτώνται από τη Δημοτική γραφειοκρατία για την αλλαγή μιας λάμπας!

Όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κάποιος, αυτό δεν μπορεί να το προσπερνά. Αν εγώ πχ είμαι υποψήφιος  με τον Δήμαρχο του 43%+1 και πάρω 10 ψήφους και ο “αντίπαλος” 90, εγώ θα εκλεγώ πρόεδρος.

Τόση Δημοκρατία δεν αντέχεται!!!

Κανένας επίσης  δεν πρέπει να ξεχνά,   ότι μιλάμε για 6.135 Κοινότητες με 7.300.000 κατοίκους, σε πολλές περιπτώσεις απομακρυσμένες, με πολλά προβλήματα,  και αυτήν την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού  λαού, η κυβέρνηση της ΝΔ την περιφρονεί, την καθιστά αόρατη, την ώρα που με την ξεχωριστή κάλπη του 2019 (νόμος ΣΥΡΙΖΑ) δραστηριοποιήθηκαν χιλιάδες νέοι άνθρωποι και έδωσαν και χρώμα και ουσία στις Κοινότητές τους, λύνοντας άπειρα προβλήματα της καθημερινότητας μέσω του εθελοντισμού κυρίως.

Τι πειράζει αν λέει το Σύνταγμα, ο Ευρωπαϊκός Χάρτης Τοπικής Αυτονομίας, το Κογκρέσο Τοπικών και Περιφερειακών Αρχών του Συμβουλίου της Ευρώπης,  να ενισχύεται αδιαλείπτως η «τοπική δημοκρατία»;

Τι και αν το σύνολο των περιφερειών της Ευρώπης από το 1950 μέχρι σήμερα εκλέγουν τους κοινοτάρχες, δημάρχους και περιφερειάρχες τους και με ξεχωριστή κάλπη και απλή αναλογική;

Και τι μας νοιάζει τι κάνουν αυτοί;  εμείς ξέρουμε καλύτερα.  Που φτιάχνουμε  ένα κράτος-τέρας, υδροκέφαλο, πελατειακό και απόλυτα εχθρικό προς τους πολίτες του, που λιώνει στις μυλόπετρές του κάθε δημοκρατική και προοδευτική φωνή, που βλέπεις άσπρη μέρα μόνο αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη ή είσαι  κολλητός κάθε κομματικού παρατρεχάμενου.

Δυστυχώς αυτή η τακτική γίνεται καθεστώς, ακολουθείται και σε άλλες περιπτώσεις, όπως τους διορισμούς των ανεξαρτήτων αρχών, αλλαγές στους νόμους και τα προσόντα για να διορίσουν τους “εκλεκτούς”, μοιράζουν χρήματα με απ’ ευθείας αναθέσεις στους ημέτερους, συμπεριφέρονται σαν να είναι ιδιοκτήτες του κράτους.

Κάποιος μπορεί να σηκώσει τους ώμους αδιάφορα. Και τι με νοιάζει εμένα;  Μας νοιάζει.

Μας νοιάζει και πολύ.

Όταν θα έλθει ο Λογαριασμός θα τον πληρώσουμε όλοι εμείς, αλλά θα είναι αργά.