Γιατί ο Σόιμπλε έριξε τον Σαμαρά και ποιοι εκτέλεσαν το σχέδιό του στην Ελλάδα

Ορισμένοι παραξενεύτηκαν από την χθεσινή παραδοχή του Γιάνη Βαρουφάκη, ότι  ο Σόιμπλε αποφάσισε τον Ιούνιο του 2014  να απαλλαγεί από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ώστε να οδηγήσει τη χώρα σε νέο μνημόνιο και μόνιμη επιτροπεία.

Η δήλωση αυτή είναι συγκλονιστική, γιατί επιβεβαιώνει -και μάλιστα δια χειλέων του τότε στενού  συνεργάτη του Αλ. Τσίπρα- αυτό που όλοι υποπτεύονταν αλλά κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί: Ότι οι Γερμανοί σε συνεννόηση με το ΔΝΤ τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης Σαμαρά, οδηγώντας τη χώρα σε ένα τρίτο μνημόνιο και μόνιμη επιτροπεία,  υφαρπάζοντας τις τράπεζές της, υποθηκεύοντας τον δημόσιο πλούτο της για 100 χρόνια και χρεώνοντάς την κατά τουλάχιστον 80 δις…

Πού βρισκόταν όμως η Ελλάδα εκείνη την περίοδο και γιατί ο Βόφγκανγκ Σόιμπλε αντί για την σταθεροποίηση της Ελλάδας, επιθυμούσε την αποσταθεροποίηση Σαμαρά και την παράδοση της εξουσίας στην αντιμνημονιακή παρέα των κ.κ. Τσίπρα και Καμμένου;

Στην αρχή του 2014, παρά την αποχώρηση του πολιτικού μπαλαντέρ Φώτη Κουβέλη, με «αφορμή» την αντικατάσταση της ΕΡΤ από τη ΝΕΡΙΤ, η κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά βρισκόταν ακόμα, σταθερά μπροστά στις δημοσκοπήσεις.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο Αντώνης Σαμαράς εργαζόταν για την ενεργοποίηση του κρυφού του «υπερόπλου», την δοκιμαστική έξοδο στις αγορές (που θα σηματοδοτούσε το συμβολικό τέλος των μνημονίων) αλλά και την διανομή του πλεονάσματος στους πιο αδύναμους.  Πίστευε ότι αυτά, σε συνδυασμό με το γύρισμα της οικονομίας σε ανάπτυξη (για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια) θα ήταν ικανά να του δώσουν τη νίκη στις Ευρωεκλογές. Υπολόγιζε όμως, χωρίς τον Σόιμπλε και την εγχώρια διαπλοκή.

Τότε, στην πορεία προς τις Ευρωεκλογές και (τελικά) τις Εθνικές εκλογές, συνέβησαν συγκριμένα γεγονότα που είχαν ως στόχο να θαμπώσουν την εικόνα:

Το πρώτο είναι η ιστορία με το περίφημο «βίντεο Μπαλτάκου», το οποίο όμως ενώ είχε ληφθεί μήνες πριν, δημοσιοποιήθηκε εκείνο το διάστημα, με προφανή στόχο να πλήξει την εικόνα της κυβέρνησης και του ίδιου του Πρωθυπουργού. Όσοι γνώριζαν λεπτομέρειες από τα ενδότερα του Μεγάρου Μαξίμου εκείνης της εποχής, στοιχημάτιζαν ότι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να έχει ανοιχτή επικοινωνία με στελέχη της Χ.Α. ήταν ο Μπαλτάκος, μιας και λόγω του χαρακτήρα του δεν συνομιλούσε ποτέ με κανέναν χωρίς να λαμβάνει τις απαραίτητες προφυλάξεις. Γι’ αυτό και μόνο ως τυχαίο δεν θεώρησαν το όλο σκηνικό που στήθηκε από το πουθενά.

Μετά την δημοσιοποίηση της ιστορίας αυτής, και της εμφάνισης της κυβέρνησης  (της ίδιας κυβέρνησης που λίγους μήνες πριν έστειλε την Χ.Α. στην Δικαιοσύνη) ως «συνομιλήτριας» της Χ.Α., η Ν.Δ. αρχίζει και υποχωρεί δημοσκοπικά, χάνοντας κυρίως ψηφοφόρους του μετριοπαθούς κέντρου.

Εκείνη την περίοδο, αλλάζουν κατεύθυνση και τα εγχώρια media, τότε αποφασίζουν οι γερμανοί (του die linke) να δώσουν πόντους στον Αλέξη Τσίπρα χρίζοντάς τον ομόβαθμο του Γιούνκερ και του Σούλτζ, ως υποψήφιο Πρόεδρο της αριστεράς για την Ε.Ε.

Αυτά τα γεγονότα ήταν αρκετά για να αποδυναμώσουν την κυβέρνηση Σαμαρά στις ευρωεκλογές, στερώντας της την πρώτη θέση.

Μέχρι τότε, η κυβέρνηση Σαμαρά, είχε εφαρμόσει με μεγαλύτερη επιτυχία από ό,τι ανέμενε οποιοσδήποτε, έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση αναστρέφοντας την βαθιά ύφεση, αποκαθιστώντας την αξιοπιστία της χώρας στις διεθνείς αγορές και επιχειρώντας την επούλωση των μεγάλων κοινωνικών πληγών που είχε προκαλέσει η σκληρή λιτότητα.

Γιατί όμως ο Σόιμπλε ήθελε να εξουδετερώσει τον Σαμαρά;

Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω για να δούμε την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας το 2014:

Η Ελλάδα εμφάνιζε την μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, οι τράπεζές της είχαν ανακεφαλαιοποιηθεί με απόλυτη επιτυχία, είχε δοκιμάσει με επίσης μεγάλη επιτυχία την έξοδό της στις αγορές, βρισκόταν στην κορυφή της παγκόσμιας λίστας μεταρρυθμίσεων, ενώ το μνημόνιό της έληγε τέλος του έτους. Το μόνο που απέμενε ήταν το ξεχωριστό πρόγραμμα του ΔΝΤ που θα δέσμευε τη χώρα (αποκλειστικά) μαζί του μέχρι το 2016.

Εκείνο που επίσης απέμενε, ήταν η υποχρέωση των εταίρων και κυρίως της Γερμανίας για διευθέτηση χρέους βάσει της απόφασης του eurogroup του Δεκεμβρίου του 2012.

Ο Σαμαράς έχοντας πάρει την απόφαση να τελειώνει οριστικά με Μνημόνια και να οριστικοποιήσει την διευθέτηση του χρέους, επισκέπτεται τον Σεπτέμβριο του 2014 το Βερολίνο, για να ανακοινώσει στην Καγκελάριο Μέρκελ το «βελούδινο διαζύγιο» της Ελλάδας με το ΔΝΤ που -πλέον- απέμενε μόνο του στο πρόγραμμα, έχοντας προφορικά εξασφαλίσει από τους εταίρους και την μείωση του στόχου για πλεόνασμα στο 1,5% του ΑΕΠ για το 2015.  Απέναντί του όμως, βρήκε την άρνηση του Σόιμπλε ο οποίος είχε να αντιπροτείνει αντί για έξοδο (και) του ΔΝΤ από το πρόγραμμα, την είσοδο με νέο δάνειο της Γερμανίας και των υπολοίπων εταίρων, «για να μην χαλαρώσει η Ελλάδα τις μεταρρυθμίσεις», πρόταση που προφανώς απέρριψε ο Σαμαράς και η Ελληνική κυβέρνηση. Ο Σόιμπλε ήθελε να είναι παρών, και να διεκδικεί εξ ονόματος της κυβέρνησής του όσα τέθηκαν και απέρριψε και σε εκείνη τη συνάντηση η Ελλάδα, δηλαδή την εκχώρηση των κόκκινων δανείων σε ξένα funds και κυρίως την δέσμευση ολόκληρου του ελληνικού πλούτου σε υπερταμείο που θα διοικείται -επί της ουσίας- από τον ίδιο.

Ο Σόιμπλε ένοιωθε σίγουρος: Είχε ήδη ανοίξει παρτίδες με τον Σύριζα δεχόμενος να συναντηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ πλέον δεν έβλεπε με αρνητικό μάτι την «αποδόμηση του πειράματος της αντιμνημονιακής Αριστεράς» στην Ελλάδα. Άλλωστε ισχυριζόταν ότι μόνο μια εξαιρετικά αδύναμη κυβέρνηση θα μπορούσε να δεχτεί όσα εκείνος επιθυμούσε, υπονοώντας ότι η (μετά)Σαμαρά κυβέρνηση θα είναι εξαιρετικά αδύναμη.

Για όσους αμφιβάλλουν, ο ίδιος επισήμως δήλωνε πριν λίγο καιρό ότι «Ηλπιζα ότι ο Τσίπρας θα κέρδιζε τις εκλογές» και διηγείται τη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα στο βιβλίο που έγραψε μαζί με τον Γάλλο ομόλογό του:

«Τον (Τσίπρα) έχω ζήσει προσωπικά μόνο μία φορά, όταν με επισκέφθηκε στο Βερολίνο προτού ακόμη γίνει πρωθυπουργός. Προφανώς έχει τη δύναμη να πείθει την ελληνική κοινή γνώμη και αυτό το σέβομαι. Πιστεύω ωστόσο ότι σε έναν βαθμό δεν λαμβάνει υπόψη του τους άλλους. Εγώ πάντως θα δυσκολευόμουν να κάνω έναν εκλογικό αγώνα με ένα κεντρικό μήνυμα και να πραγματοποιήσω κατόπιν το ακριβώς αντίθετο από αυτό… Ηλπιζα ότι (ο Τσίπρας) θα κέρδιζε τις εκλογές. Αφού υπέγραψε, θα πρέπει τώρα να εφαρμόσει…».

Μια άλλη αναφορά του B. Σόιμπλε στον κ. Τσίπρα από την ίδια συνάντηση, είναι επίσης διαφωτιστική: «Μου είπε ότι θα κάνει έναν προεκλογικό αγώνα στον οποίο θα υποσχεθεί ότι η Ελλάδα δεν θα φύγει από το ευρώ, αλλά και ότι δεν θα αποδεχθεί καμία μνημονιακή υποχρέωση. Αν είναι έτσι, του απάντησα, σου εύχομαι για σένα να μην κερδίσεις τις εκλογές… Γι’ αυτό και δεν εξεπλάγην όταν ο Τσίπρας τις κέρδισε, ούτε και με ό,τι συνέβη μετά. Ημουν κάπως περίεργος πώς θα έλυνε κατόπιν το πρόβλημα. Το έλυσε με το να κάνει το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που υποσχέθηκε στις εκλογές».

Αυτά αφορούν την μεγάλη εικόνα. Γιατί πίσω από αυτήν βρίσκεται η ενόχληση της Γερμανίας με τις γεωστρατηγικές κινήσεις του Σαμαρά στα ενεργειακά.

Ο Σαμαράς καθ΄όλη την προηγούμενη περίοδο έχει καταφέρει να καταστήσει την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο στην περιοχή, πρωταγωνιστώντας στον (εναλλακτικό) ενεργειακό εφοδιασμό της Ε.Ε. μέσω Ελλάδας και ΤΑΡ.

Ο τότε Γερμανός επίτροπος Έτιγκερ, με κάθε τρόπο ήθελε να ακυρώσει το ενδεχόμενο επιλογής της Ελλάδας ως χώρας κατασκευής του ΤΑΡ, ενώ παράλληλα δημιουργούσε συνεχή προσκόμματα στην (απολύτως σχετική με τον αγωγό) ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ.

Οι Γερμανοί είχαν τότε απολύτως προνομιακή σχέση με την Ρωσική GAZPROM και το μονοπώλιο του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης.

Γι’ αυτό και όσοι γνωρίζουν το ενεργειακό παρασκήνιο, μόνον τυχαία δεν θεωρούν (από το σύνολο των ιδιωτικοποιήσεων που βρίσκονταν σε εκκρεμότητα) την πρόσφατη ακύρωση της πώλησης της ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους, που μπορεί να συμπαρασύρει και την πρόοδο της κατασκευής του αγωγού TAP.

Έτσι λοιπόν ο Σαμαράς, ενώ επισκέπτεται το Βερολίνο «καβάλα στο άλογο» για τις επιδόσεις της οικονομίας, θέλοντας παράλληλα να ενημερώσει για το «ΝΑΙ» του Φώτη Κουβέλη που είχε εξασφαλίσει για την προεδρία της Δημοκρατίας, αντί για το κλίμα που θα πίστευε ότι θα βρει, με το που πατάει το πόδι του στην Γερμανία, πριν συναντηθεί με Μέρκελ και Σόιμπλε, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πρώτο (και πρωτοφανές) άδειασμα: Ο (μακρινός) συγγενής του και πρέσβης της χώρας μας στο Βερολίνο, διαρρέει στους δημοσιογράφους ότι «τσακώθηκε» με συνεργάτη του πρ. Πρωθυπουργού και παραιτείται, γιατί (δήθεν) διαφωνούσε με την πολιτική συγκυρία και την χρονική στιγμή του ταξιδιού του κ. Σαμαρά.

Ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί ποτέ, και γι’ αυτό και κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει την «μεταμόρφωση» ενός έμπειρου διπλωμάτη, μέχρι που τον είδαν να τοποθετείται στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα ως διαχειριστή των σχέσεών του με την Γερμανία, αμέσως μόλις αυτός κέρδισε τις εκλογές.

Μόλις ο Σαμαράς γυρίζει από το Βερολίνο, το κλίμα (ξαφνικά) στην Ελλάδα αλλάζει. Ο Κουβέλης αλλάζει γνώμη για την προεδρία της Δημοκρατίας, ενδίδοντας στο ισχυρό πρέσιγκ των πρώην συντρόφων του, επιλέγοντας τελικά την συμπόρευσή του με τον Σύριζα.

Η διαπλοκή και τα ΜΜΕ αλλάζουν ρότα, αναδεικνύοντας την «δήμευση περιουσίας» που προετοίμαζε ο Σαμαράς (την ώρα που στην πραγματικότητα μείωνε λελογισμένα τους φόρους), χτυπούν με ψευδείς αναφορές ακόμα και την οικογένειά του, ενώ στην Αθήνα στήνεται ένα εξαιρετικής σκηνοθεσίας  σκηνικό έντασης με στόχο να αποτρέψει όσους Βουλευτές της Αντιπολίτευσης επιθυμούσαν να ψηφίσουν Σταύρο Δήμα. Με μοντέρ τον Λαζόπουλο, σκηνοθέτη τον Καμμένο και πρωταγωνιστές τον Χαϊκάλη και την Ξουλίδου, το σχέδιο Σόιμπλε πετυχαίνει, ποινικοποιεί την ψήφο στον Σταύρο Δήμα, με αποτέλεσμα ο υποψήφιος πρόεδρος να μην καταφέρει να συγκεντρώσει 180 ψήφους και να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές.

Από κει και πέρα η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Σαμαράς πέφτει, ο Κουβέλης στέλνει αντιπροσωπεία στην Κουμουνδούρου για να συμφωνήσει με τον Σύριζα τη συμμετοχή στελεχών του στα ψηφοδέλτια, τα κανάλια αρχίζουν να αναλύουν την εφαρμογή του «προγράμματος Θεσσαλονίκης», οι δημοσκοπήσεις γυρνούν τούμπα, η διαπλοκή αγκαλιάζει τον Αλέξη, εκπρόσωποί της άλλωστε και εντός Ν.Δ. επιλέγουν να συνταχτούν μαζί της για την αποδόμηση Σαμαρά, οι γάτες Ιμαλαίων αρχίζουν να χουρχουρίζουν αναπαυτικά στην Κουμουνδούρου, ενώ ο Λαζόπουλος εντείνει τις προσωπικές επιθέσεις σε ζωντανή μετάδοση σε όποιον τολμήσει να σταθεί απέναντι από την άνοδο του Αλέξη στην εξουσία.

Στο παιχνίδι αυτό δεν ήταν αμέτοχο το ΔΝΤ. Ήταν εκείνο που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις συμβούλευσε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να «δει θετικά τον Αλέξη και τις ενδιαφέρουσες απόψεις του», ήταν εκείνο που κέρδισε και οι  απόψεις του έγιναν κυρίαρχες στο τρίτο μνημόνιο, στο μνημόνιο Τσίπρα.

Το ζητούμενο πλέον είναι αν η αγκαλιά του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε χωράει ακόμα τον Αλέξη Τσίπρα. Οι περισσότεροι ποντάρουν πως όχι.