 |  |  |
Τη δική του απάντηση στο παραπάνω ερώτημα προσπαθεί να δώσει, με γλαφυρό ύφος, ο ισπανικής καταγωγής δημοσιογράφος του περιοδικού Der Spiegel, Χουάν Μορένο.
«Ήμουν 27 χρονών όταν έστελνα ένα βιογραφικό στην Deutsche Journalistenschule (σ.σ. σχολή δημοσιογραφίας υψηλού κύρους με έδρα το Μόναχο) αρχίζοντας τη συνοδευτική επιστολή μου ως εξής: ʻΛέγομαι Χουάν Μορένο και κατάγομαι από ένα μικρό χωριό της Ανδαλουσίας, όπου οι άντρες είναι τόσο άντρες, που προκαλούν φόβο ακόμα και στα πρόβατα του χωριούʼ. Μιλούσα για το πανέμορφο χωριό των γονιών μου, αλλά και για τους λόγους που τους ανάγκασαν να το εγκαταλείψουν. Εγώ μεγάλωσα στη Γερμανία.
14 χρόνια μετά από αυτήν την επιστολή συνέβη κάτι που δεν θα περίμενε κανείς και πάντως όχι εγώ: το χωριό αποφάσισε να με τιμήσει. Ναι, θέλει να τιμήσει εμένα και όχι τον πατέρα μου, ο οποίος κατά τη γνώμη μου αξίζει πολύ περισσότερο την όποια τιμή. Γιατί πήγε σχολείο τέσσερα χρόνια, μεγάλωσε σε σπίτι χωρίς ρεύμα ή τρεχούμενο νερό και μέχρι τα 18 του δεν είχε δει τουαλέτα με καζανάκι, αλλά όταν η γερμανική υπηρεσία ευρέσεως εργασίας τον ρώτησε μήπως ενδιαφέρεται για μία θέση υδραυλικού, εκείνος απάντησε: ʻΥδραυλικός; Μα έχω πάθος γι’ αυτή τη δουλειάʼ. Υποψιάζομαι ότι ο πατέρας μου ευθύνεται για τα περισσότερα χαλασμένα καζανάκια στην ιστορία του Όφενμπαχ, αλλά η ουσία είναι ότι δεν έμεινε ούτε μία μέρα άνεργος. Πόσοι Ανδαλουσιανοί μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο;
Η «αγάπη» των Ισπανών για τη Γερμανία
Ίσως το χωριό θέλει να με τιμήσει, γιατί με βλέπει ως τον μοναδικό του συνδετικό κρίκο με τη Γερμανία. Έχει πέραση στην Ισπανία η Γερμανία. Υπάρχει αίσθημα. Όπως παλιά, όταν οι γονείς μου αναζητούσαν την τευτονική τους ευτυχία στη χώρα αυτή, που τότε δεν έψαχνε εξειδικευμένα στελέχη, αλλά μόνο ανειδίκευτους και μπρατσωμένους εργάτες. Η τιμή που με περιμένει λοιπόν θα είναι να εκφωνήσω την εναρκτήρια ομιλία στο πανηγύρι του χωριού. Θέλουν από μένα ένα λογύδριο γεμάτο λυρισμό, που θα αναδεικνύει τις ομορφιές της πατρίδας και ασφαλώς όλοι οι υψηλά ιστάμενοι θα είναι παρόντες για να τιμήσουν το εξέχον τέκνο του χωριού.
Θα φανταζόταν κανείς ότι οι γονείς μου αισθάνονται υπερηφάνεια, καθώς ο γιος τους λογίζεται πλέον ως «εξέχον τέκνο» του χωριού. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αισθάνονται φόβο. Τους τρομοκρατεί η σκέψη και μόνο ότι θα πάω στην Ανδαλουσία για να βρεθώ επί σκηνής μαζί με βαρόνους των πορτοκαλεώνων και μεγαλοχοιροτρόφους της περιοχής, για να τους πω τι σκέφτομαι για την Ισπανία. Άλλωστε γράφω χρόνια γι’ αυτή τη χώρα και ξέρω πως πρέπει να αρχίζει κανείς μία τέτοια ομιλία. Ειδικά τώρα, που δεχόμαστε κριτική από την Ευρώπη, θα έπρεπε να αναφέρω πόσο αξιαγάπητοι είμαστε εμείς οι Ισπανοί, να τονίσω ότι ξέρουμε τι είναι σημαντικό σε αυτή τη ζωή, περισσότερο από κάθε άλλον. Και βέβαια ότι αγαπάμε τα παιδιά όσο κανείς άλλος λαός και ακόμα περισσότερο αγαπάμε τα πανηγύρια του χωριού μας.
Η Ισπανία θύμα των περιστάσεων;
Στο πολιτικό κομμάτι της ομιλίας μου θα ανέφερα ότι είμαι δημοσιογράφος και ξέρω πώς λειτουργεί μία επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και ότι η Ισπανία είναι ένα απλό θύμα των περιστάσεων, ενώ η ίδια δεν ευθύνεται καθόλου.
Αν όμως είχα το θάρρος να τους πω όλα όσα πραγματικά σκέφτομαι, θα με έδιωχναν με τις κλωτσιές. Από πού να αρχίσω; Από το ότι 200 Ισπανοί πολιτικοί καλούνται να λογοδοτήσουν για δωροδοκία; Από το ότι μου φαίνεται αδιανόητο να κουκουλώνεται με μία ποινή με αναστολή το μεγαλύτερο σκάνδαλο ντόπινγκ στην ιστορία της χώρας; Από το ότι η κυβέρνησή μου θέλει να «διαφυλάξει» την ομορφιά των ισπανικών ακτών, αποτρέποντας την κατεδάφιση 24.000 αυθαιρέτων με ειδική ρύθμιση, την οποία μάλιστα αποκαλεί «νόμο για την προστασία της ακτογραμμής»; Και μετά έρχεται μία υφυπουργός και μας λέει ότι ο λόγος για τον οποίο φεύγουν οι νέοι από την Ισπανία είναι «για να ζήσουν την περιπέτεια». Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη. Δηλαδή φεύγει ο άλλος από τη Μαδρίτη και πάει στο Ντέλμενχορστ της Γερμανίας για να ξεφαντώσει…
Η Ισπανία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν. Ούτε ένας από αυτούς δεν έχει έρθει στην εξουσία με πραξικόπημα. Δεν αντέχω άλλο να ακούω γκρίνιες στα καφενεία για τη Μέρκελ και για την Ευρώπη. Όταν γλεντούσαμε στο πάρτι των δισεκατομμυρίων και τσιμεντώναμε όλη τη χώρα από τη μία άκρη στην άλλη, κανείς δεν ενδιαφερόταν για τη Μέρκελ.
Γιάννης Παπαδημητρίου
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
