Γιατί η δημιουργία πλούτου απαγορεύεται στην Ελλάδα | του Αγη Βερούτη

Πριν λίγες ημέρες μιλούσα με ένα φίλο Ελληνικής καταγωγής από την εποχή της Νέας Υόρκης, ο οποίος κατάφερε να δημιουργήσει σημαντική περιουσία, ζώντας και δουλεύοντας εκεί κοντά 40 χρόνια. Σε μια πρόσφατη φιλοσοφική συζήτηση μας για το ποια ήταν τα βασικά συστατικά της επιτυχημένης προσπάθειάς του να δημιουργήσει πλούτο μου είπε κάποια πράγματα που είναι προφανή σε όλους μας, αλλά αν δεν σου τα πει κάποιος ξεκάθαρα περνούν απαρατήρητα.

Στην κουβέντα μας αυτή λοιπόν, ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε ότι το πρώτο βασικό συστατικό της επιτυχημένης του προσπάθειας ήταν το γεγονός ότι είχε την πολυτέλεια να αποτύχει αρκετές φορές ώσπου να πετύχει.

Αναφέρθηκε στο γεγονός ότι σε χώρες όπως στην Ιαπωνία, στην Κίνα ή στις Αραβικές χώρες, σήμερα το πιθανότερο θα ήταν φυλακή αν είχε τις ίδιες αποτυχίες. Παρ’ όλες αυτές όμως τις αποτυχίες, το Αμερικανικό σύστημα του επέτρεψε να συνεχίσει να προσπαθεί, ώσπου σήμερα να έχει δημιουργήσει τόσο πλούτο για τον εαυτό του και δεκάδες ή και εκατοντάδες άλλους ανθρώπους.

Το δεύτερο συστατικό, που προέκυψε από επόμενη κουβέντα μας με το ίδιο θέμα, είναι ο τόπος που κάνεις τις προσπάθειές σου και το μέγεθος της αγοράς στην οποία απευθύνεσαι.

Μου ανέφερε για παράδειγμα ότι αν ένας νέος σήμερα θέλει να δημιουργήσει πραγματικά μεγάλο πλούτο, όσο εκείνος και ίσως ακόμα παραπάνω, πρέπει να διαλέξει προσεκτικά πού θα δραστηριοποιείται. Πρέπει να διαλέξει να εγκατασταθεί σε μια από τις 10-15 κατάλληλες πόλεις ανά τον κόσμο που παρέχουν τέτοιες ευκαιρίες.

Στην Αμερική για παράδειγμα, κάποιος πρέπει να βρίσκεται στη Νέα Υόρκη ή το Σαν Φρανσίσκο! Άντε και άλλες 3-4 πόλεις που έχουν την κατάλληλη κουλτούρα, τις σωστές χρηματοδοτικές υποδομές (venture capital) και ισχυρό τραπεζικό σύστημα που να μπορεί να συμμετέχει σε επιχειρηματικό ρίσκο, και φυσικά επαρκές ανθρώπινο δυναμικό υψηλής ποιότητας για να υποστηριχθεί η προοπτική μιας τέτοιας προσπάθεια. Στο Πίτσμπουρκ ή στην Τάμπα οι πιθανότητες σημαντικής επιτυχίας πέφτουν σημαντικά.

Το τρίτο συστατικό που επίσης προέκυψε στην ίδια κουβέντα, είναι η ύπαρξη μιας επιχειρηματικής και εργασιακής κουλτούρας, που να υποστηρίζει τις ατελείωτες ώρες σκληρής εργασίας και προσπάθειας που χρειάζονται για να πετύχει ένα εγχείρημα, αναγνωρίζοντας φυσικά και την πιθανότητα να μην καταλήξει πουθενά.

Μου είπε και άλλα πολλά, αλλά δεν θα μπω στον πειρασμό να τα απαριθμήσω όλα σήμερα. Θα επιμείνω στα 3 βασικά που έγραψα παραπάνω.

Δυστυχώς από την Ευρώπη αναγνωρίζει ως αποδεκτά μέρη να ξεκινήσει κάποιος ίσως το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, αλλά σίγουρα λίγο μετά θα πρέπει να μετακομίσει στο Λονδίνο αν δεν θέλει να μείνει στη μετριότητα.

Για την Αθήνα “ούτε μια στο εκατομμύριο” μου είπε, καθώς η Ελληνική κοινωνία εχθρεύεται την επιχειρηματικότητα και τους επιχειρηματίες, φροντίζοντας αν όχι να τους βάλει πια φυλακή, όπως γινόταν πριν λίγα χρόνια, τουλάχιστον να τους φορέσει ζουρλομανδύα ώστε να μη μπορούν να κάνουν ούτε τα μισά από αυτά που πρέπει να γίνουν για να αποτύχουν έντιμα αρκετές φορές ώσπου να πετύχουν και να δημιουργήσουν άπειρα περισσότερο πλούτο από όσο κατανάλωσαν για να φτάσουν ώς εκεί.

Ίσως κάτι με την υπερβολική παρεμβατικότητα του κράτους στο πως λειτουργεί μια επιχείρηση, ίσως από το γεγονός ότι ο εργοδότης πρέπει να πληρώσει σχεδόν τα διπλάσια από τον καθαρό μισθό ενός εργαζόμενου και αυτά που απομένουν να πάνε στα χέρια του εργαζόμενου τον αποτρέπουν από το να κάνει πραγματική προσπάθεια, ίσως από το γεγονός ότι η μόνη χρηματοδότηση διαθέσιμη σε όποιον δεν είναι εισηγμένη εταιρεία στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό είναι η αυτοχρηματοδότηση.

Ίσως ακόμα και λόγω της εχθρικής κουλτούρας της ίδιας της κοινωνίας που επιτρέπει πχ. στο ΠΑΜΕ να εκβιάζει έναν κακομοίρη ότι θα τον μπλοκάρει αν δεν τους πληρώσει λύτρα, ο οποίος προσπαθεί να ξεπεράσει τις πολυετείς αδειοδοτήσεις για να φτιάξει ένα ξενοδοχείο σε κάποιο βουνό και να δώσει δουλειά σε 40-50 ανθρώπους της περιοχής. Ίσως και λόγω της εχθρικής σχέσης που έχουν οι Έλληνες ως εργαζόμενοι σε κάποια επιχείρηση, όπου η απροθυμία και η άρνηση για δουλειά μόνο από την απροθυμία και την άρνηση για δουλειά στο Ελληνικό Δημόσιο μπορεί να ξεπεραστεί.

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, απλά θέλω να σκεφτεί ο καθένας μας αν πραγματικά θέλουμε αληθινά πλούσιους ανθρώπους σε αυτή τη χώρα (πέραν από τις περίφημες 17 συστημικές οικογένειες), ή αν απλά επιτρέπουμε ώσπου να φτάσει κάποιος στις €40.000 – €60.000 το χρόνο με νόμιμα μέσα, φτιάχνοντας ως ένα μαγαζάκι λιανικής ή μια καφετέρια, και μετά το σύστημα είναι στημένο να τον κόψει κομματάκια.

Τροφή για σκέψη στο κλείσιμο της φετινής περιόδου διακοπών…