Δημοκρατική διαδικασία… (του Γιάννη Σουλαδάκη)

Σε λίγες μέρες ξανάρχεται η 3η Σεπτέμβρη με απροσδιόριστο και θολό τοπίο, δεν ξέρω αν η επετειακή εκδήλωση θα είναι νέα αφετηρία πάλης ξεκίνημα όπως λέγαμε, ή εξόδιος ακολουθία… Η συγκυρία είναι τέτοια που κάποιες συγκρίσεις και αναγωγές είναι χρήσιμες.

Το ΠΑΣΟΚ με την γνώστη διακήρυξη, ιδρύθηκε στις 3 Σεπτέμβρη και μαζί με αυτή την  ιδρυτική του διακήρυξη καθόρισε τον τρόπο λειτουργίας του, κάλεσε σε αυτοοργάνωση τους συμπολίτες μας με τις ομάδες πρωτοβουλίας κι ο λαός ανταποκρίθηκε αυθόρμητα και μαζικά.

Τον Οκτώβρη προσχώρησε η Δημοκρατική Άμυνα και προστέθηκαν στα διορισμένα όργανα η συμφωνηθείσα εκπροσώπηση της .

Το ΠΑΣΟΚ στην διακήρυξη του κωδικοποίησε σε 4 συνθήματα την ιδεολογική και πολίτικη του οντότητα, το δικό του D.N.A.

Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία, Κοινωνική απελευθέρωση,  Δημοκρατική διαδικασία, το σύνθημα που επικράτησε ήταν το «Ανεξαρτησία Λαϊκή κυριαρχία».

Το ΠΑΣΟΚ στην ιδρυτική και την αμέσως μετα περίοδο, πέρασε τεράστιες ωδίνες κυοφορίας και η κεντρική αναφορά των ωδίνων του ήταν η τήρηση του τέταρτου ιδρυτικού συνθήματος της Δημοκρατικής διαδικασίας.

Η τήρηση η μη τήρησή του ήταν η βάση της διαφωνίας, που οδήγησε στην κρίση, που είχε όμως κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές που μπορεί να συγκριθούν με τα συμβαίνοντα σήμερα στο ΠΑΣΟΚ και γύρω από αυτό, ήταν ο ρόλος του Προέδρου και συγκεκριμένα του Ανδρέα.

Η απαίτηση της πλευράς κατά κύριο λόγο της Δημοκρατικής Άμυνας, ήταν ο Προέδρος να είναι ένα από τα μέλη της τότε Εκτελεστικής Γραμματείας και να υλοποιεί τις συλλογικές αποφάσεις, πρακτικά δηλ. ένας εκτελεστικός Προέδρος χωρίς καμμιά ιδιαίτερη αρμοδιότητα .

Το ενδιαφέρον ήταν ότι από ορισμένους γνωστούς και μη εξαιρετέους, ακόμη και δημόσια λεγόταν, ότι τον Ανδρέα τον χρειαζόμαστε για να μας μαζεύει τον κόσμο και ο νοών νοείτο.

Ξέσπασε η κρίση, έφυγαν με επικεφαλής τον Νίκο Κωνσταντόπουλο 2.000 στελέχη, πήγαν στο σινεμά STUDIO της οδού Τρικόρφων και εξήγγειλαν την Σοσιαλιστική Πορεία.

Το ΠΑΣΟΚ συγκλονίστηκε και όλοι περιμέναν το τέλος του, μιας και οι «επώνυμοι» το εγκατέλειψαν .

Τότε ο Ανδρέας ξεκίνησε πορεία με πρώτο σταθμό τα καφενεία της Λάρισας και οι ανώνυμοι, οι απλοί εκδώσαν την λύση και οδήγησαν στο ΠΑΣΟΚ των θριάμβων.

Η πορεία των επωνύμων και γνωστή είναι και έχω ξαναγράψει τι ρόλο παίζουν κάποιοι από αυτούς και σήμερα.

Υπάρχουν ενδιαφέροντα στοιχεία του τότε και του σήμερα.

Η τότε Ένωση Κέντρου, που ο Ανδρέας αρνήθηκε την ηγεσία της και προχώρησε στο ΠΑΣΟΚ, με ιδρυτική διακήρυξη, αρχές και όργανα λειτουργίας με νέους ανθρώπους και κάλεσε τους πολίτες σε αυτοοργάνωση.
2.Σήμερα παλιά υλικά, ποικίλων προελεύσεων, χωρίς ιδρυτική διακήρυξη, αρχές λειτουργίας και όργανα, επιχειρούν όπως οι ίδιοι δηλώνουν, να φτιάξουν το νέο ενιαίο κόμμα της  κεντροαριστεράς τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την ιδρυτική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ; αυτό που επιχειρείται είναι η επιτομή της αναβίωσης της Ένωσης Κέντρου και των μεθόδων της.

Τι ήταν η Ένωση Κέντρου; Το κόμμα του Τσιριμώκου, το κόμμα του Παπαπολίτη, το κόμμα του Μπαλτατζή, του Καρτάλη, του Μπακοπούλου, του Αλλαμανή, του Κωστόπουλου, του Χούτα, του Παπασπύρου και δεν έχει τέλος.

Τι θέλουν από το ΠΑΣΟΚ; Ακριβώς αυτό, που ορισμένοι ήθελαν το 1974 απ τον Ανδρέα, να μαζεύει τον κόσμο…τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, θέλουν λάφυρο, διότι μόνο το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να έχει την κρίσιμη μάζα, για να υπάρχει ως οντότητα το λεγόμενο νέο κόμμα .

Και ένα ερώτημα από την στιγμή που επαγγέλλονται κάποιο νέο γιατί δεν κάνουν μια ιδρυτική διακήρυξη με όλα τα σχετικά, γιατί δεν εμφανίζουν μια προσωρινή Κεντρική Επιτροπή, γιατί δεν καλούν σε αυτοοργάνωση, ας το κάνουν όπως ο Ανδρέας .

Τι μας χρειάζονται εμάς τους παλαιοΠΑΣΟΚους, τους ξοφλημένους, τους καταστροφείς του τόπου, γιατί δεν ζητάνε να φυσήξει φρέσκος αέρας στα πανιά τους και θέλουν με το ζόρι προσβάλοντάς μας μάλιστα, να μας μεταφέρουν εμάς ως οικοσκευή στο ΝΕΟ τους ΚΟΜΜΑ;

Ανεξάρτητα από αυτά, θέτω κάποια θέματα για προβληματισμό και ζητώ, αν όχι απαιτώ, απαντήσεις.

Και τώρα κάποια επικοινωνιακά και πολιτικά μαζί .

Διαβάζω σε διάφορα μέσα, ότι προσδοκούν στην εκλογική διαδικασία του επικεφαλής του νέου ενιαίου κόμματος της κεντροαριστεράς και όχι βέβαια της Δημοκρατικής. Συμπαράταξης, να προσέλθουν για να ψηφίσουν 100.000 συμπολίτες μας, θα θεωρηθεί μάλιστα επιτυχία, στην ουσία δηλ. προσδοκούν στο επικοινωνιακό στοιχείο .

Έχω δηλώσει ότι με το θέμα δεν ασχολούμαι, ασχολούμαι μόνο με ΠΑΣΟΚ .

Και επειδή ασχολούμαι μόνο με ΠΑΣΟΚ θέτω κάποια ερωτήματα :

Υποτίθεται ότι θα γίνει εκλογή του αρχηγού του νέου ενιαίου κόμματος της κεντροαριστεράς και ερωτώ όλους τους εμφανιζομένους υποψηφίους

Δεσμεύονται πριν την εκλογική διαδικασία, ότι αν δεν εκλεγούν, θα ενταχθούν ως απλά στελέχη στο νέο κόμμα, όπως βέβαια δεσμεύονται προσωπικά ένας ένας και ενυπόγραφα, όσοι προτείνουν την κάθε υποψηφιότητα και πιο συγκεκριμένα .

Α. Δεσμεύεται η Φώφη Γεννηματά, ότι θα ενταχθεί στο νέο κόμμα ότι θα διαλύσει η έστω θα προτείνει διάλυση του ΠΑΣΟΚ και ότι όλοι οι τωρινοί βουλευτές θα ενταχθούν στο νέο κόμμα;

Β. Δεσμεύεται ο Γιώργος Παπανδρέου ότι θα διαλύσει το ΚΙΔΗΣΟ και θα ενταχθεί μαζί με όλα τα στελέχη του  στο νέο κόμμα ;

Γ. Δεσμεύεται ο Θεοχαρόπουλος ότι θα διαλύσει την ΔΗΜΑΡ και όλα τα στελέχη της ενυπόγραφα ο καθένας θα ενταχθούν στο νέο κόμμα;

Δ. Δεσμεύεται ο Θεοδωράκης ότι θα διαλύσει το ΠΟΤΑΜΙ και ο ίδιος αλλά και όλοι οι βουλευτές του ΠΟΤΑΜΙου θα ενταχθούν στο νέο κόμμα;

Ε. Δεσμεύονται όλοι τους και κυρίως ο Θεοδωράκης, εάν δεν βάλουν οι ίδιοι υποψηφιότητα δεν θα βάλουν κάποιο  λαγό υποψήφιο  και ότι οι ίδιοι θα τηρήσουν όλες τις δεσμεύσεις που προανέφερα;

Στ. Τέλος, όλοι οι άλλοι, κινήσεις, άλλες υποψηφιότητες, ατομικές,  δεσμεύονται ότι θα ενταχθούν στο νέο κόμμα και οι ίδιοι ατομικά αλλά και ενυπόγραφα όλοι όσοι προτείνουν την υποψηφιότητα τους;

Θυμίζω λοιπόν κάποια γεγονότα και κάποιους αριθμούς.

Το 2012 όταν εκλέχτηκε Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος μοναδικός υποψήφιος και με τις γνωστές συμπάθειες από ορισμένους, ψήφισαν πάνω από 200.000.

Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ του Μάρτη του 2013, που εγώ ήμουν υπεύθυνος ψήφισαν πάνω από 120.000 και στο συνέδριο της νεολαίας πάνω από 20.000 και όλοι αυτοί καταγραμμένοι και με τηλέφωνα και με διευθύνσεις πέραν του ονόματος.

Το ενδιαφέρον είναι ότι περίπου 4 στους 10 που ψήφισαν για συνέδριο, δεν είχαν ψηφίσει στην εκλογή Προέδρου και το ακόμη πιο ενδιαφέρον ότι ο μέσος όρος ηλικίας όσων ψήφισαν για συνέδριο ήταν περίπου δέκα χρόνια μικρότερος από αυτόν της εκλογής Προέδρου, σημειώνεται δε ότι στο συνέδριο καταγράφηκε και η επιρροή του εκλογικού αποτελέσματος του 2012 που δεν είχε καταγραφεί στην εκλογή Προέδρου, αλλά κυρίως η καταστροφική επιδρομή και επιρροή  της Τσοχατζοπουλιάδας.

Δυστυχώς όμως αυτή η δυναμική δεν αξιοποιήθηκε, διότι την έπεσαν οι διάφοροι περιφερόμενοι στο ΠΑΣΟΚ, που στην ουσία ήθελαν και  θέλουν να το λεηλατήσουν και να το μετατρέψουν σε πολιτικό πειραματόζωο και το οδήγησαν ήδη από το θέρος του 2013 αφανώς και από το καλοκαίρι του ιδίου έτους φανερά στην περιπέτεια κα στην εμπλοκή των 58 που όμως τελικά πούλησαν οι περισσότεροι τον Βενιζέλο οι οποίοι τελικά  μόνο φθορά δημιούργησαν στον δημόσιο χώρο για το ΠΑΣΟΚ, ετσι  εμφανίζεται ως επιτυχία η «ελιά», ενώ ήταν εκλογική αποτυχία .

Η εκλογική αποτυχία του Γενάρη του 2015 και ο πανικός που δημιούργησε, δεν επέτρεψε την ψύχραιμη αξιολόγηση των δεδομένων και έτσι ξαναεμφανίστηκε με παραλλαγές το ίδιο σενάριο περί κεντροαριστεράς, μαζί με αρκετούς που πούλησαν τον Βενιζέλο εννοώ πολιτικά. Στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 το ξεγραμμένο ΠΑΣΟΚ αντιστάθηκε, άντεξε, άρχισε μια τάση ανάκαμψης, μια νέα αφετηρία και αυτό καταγράφεται θετικά στην τότε νεοεκλεγείσα Πρόεδρο Φώφη Γεννηματά, που ουσιαστικά πάλεψε ως ΠΑΣΟΚ.

Δυστυχώς όμως επανήλθε με τους ίδιους ουσιαστικά πρωταγωνιστές, το ίδιο σενάριο της κεντροαριστεράς, χωρίς ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς με ΠΑΣΟΚ .

Όλη αυτή η σεναριολογία  μπλέχτηκε στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με προσωπικές αντιθέσεις.

Το βέβαιον πάντως είναι, ότι όλοι αυτοί που έσπρωξαν τον Βενιζέλο δήθεν για να βοηθήσουν και τελικά τον  πούλησαν, είναι οι ίδιοι η σχεδόν οι ίδιοι  που σπρώχνουν και την Γεννηματά, που πολύ φοβάμαι ότι θα την πουλήσουν κι αυτή, διότι ο πραγματικός τους  στόχος είναι η διάλυση του ΠΑΣΟΚ.

Για το θέμα έχω γράψει επανειλημμένα μπορεί και να έχω γίνει βαρετός σήμερα όμως θα ασχοληθώ με μια άλλη όψη.

Προβληματίστηκα, γιατί ο Νίκος Αλιβιζάτος στην ουσία ακυρώνει τον συνταγματολόγο κύρους και καθηγητή, επιλέγοντας ρόλους που δεν του ταιριάζουν, το ίδιο για τον καθηγητή πολιτικής επιστήμης Γιάννη Βούλγαρη, που επιχειρεί να στηρίξει επιλογές που ακυρώνουν κάθε έννοια πολιτικού εκσυγχρονισμού, το ίδιο βέβαια για  τον σοβαρό καθηγητή Γιώργο Καμινη που τον μετατρέπει σε μαυρογιαλούρο.

Τελικά γιατί αυτοί οι τρεις πανεπιστημιακοί καθηγητές κύρους, πετάνε τις επιστημονικές τους περγαμηνές στα σκουπίδια;  προβληματίστηκα καιδίδω με όλα τα ρίσκα, την δική μου ερμηνεία.

Η έρμη η επικοινωνία είναι ο ένοχος, η  εικόνα και όχι το περιεχόμενο, όλα στην σκοπιμότητα και βέβαια ως κίνητρο αλλά κατά την εκτίμηση μου σταλμένη απαίτηση για  το ναι  του Θεοδωράκη, από τον ίδιο τον Θεοδωράκη για να μπει στο παιγνίδι της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, που εκτιμώ ότι τελικά  δεν θα μπει ο ίδιος, διότι ο πραγματικός του στόχος είναι ο εξευτελισμός, η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και  η παράσυρσή του σε μια μακρόσυρτη διαδικασία φθοράς και απαξίας.

Μια επικοινωνιακή φούσκα και ένα κίνητρο σαγήνης προς Θεοδωράκη, καταργεί επιστήμες και ακυρώνει επιστήμονες κύρους, όλα στον βωμό της εικόνας του πρόσκαιρου, τίποτα πια αξιακά όρθιο και στο θυσιαστήριο, το ΠΑΣΟΚ.

Όλα στην επικοινωνία, στο γεγονός, στο πρόσκαιρο, αυτός είναι ο Θεοδωράκης από την ονοματολογία του ΠΟΤΑΜΙΟΥ του οποίου είναι ιδιοκτήτης, που οριοθέτησε την δική του αφετηρία, στα δυτικά προάστεια, μέχρι τον τορβά και την κατσούνα για να δείξει από πού κρατά η σκούφια του και ότι έχει ρίζες.

Μόνο να θυμίσω στον συμπατριώτη μου Θεοδωράκη, ότι εκτός από το τορβά που στην Κρήτη λέγεται ντρουβάς και τον  μικρότερο του το λέμε σακούλι, είναι και ο τριχοντρουβάς, που είναι αδιάβροχος όπως και το ρασίδι και φτιάχνονται από τρίχα κατσίκας, αλλά εκτός από την κατσούνα υπάρχει και η ντέμπλα που ραβδίζουν τα ψηλά δένδρα,  υπάρχει και η τορτόρα , αλλά κυρίως υπάρχει και η διχαλόβεργα που βοηθά στο φόρτωμα του γαϊδουριού, του μουλαριού, αλλά άμα χρειαστεί ο αγωγιάτης, ρίχνει και καμμιά στα καπούλια του γαϊδάρου. Για την σχέση, πολιτικά εννοώ, διχαλόβεργας και Θεοδωράκη ας δουλέψει η φαντασία μας…

Και τώρα δυο προσωπικά που και αυτά έχουν τον δικό τους συμβολισμό,  διότι οριοθετούν καταστάσεις.

Πειραιάς δημοτικές εκλογές 1998, μου ζητήθηκε  με τον καλλίτερο τρόπο σε επανειλημμένες συναντήσεις από αρμόδιο, πιο αρμόδιο δεν γινόταν, να είμαι υποψήφιος δήμαρχος Πειραιά, κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος , δεν δέχτηκα, πάρα την τιμητική πρόταση, κυρίως από εκείνον που προσωπικά μου την έκανε.

Στην επιχειρηματολογία του όμως, που ήταν σοβαρή και τεκμηριωμένη, μεταξύ των άλλων μου λέχθηκε και είχε δίκιο όπως τώρα κρίνω, Γιάννη μου είπε, ο Πειραιάς χρειάζεται έναν δήμαρχο που να ταιριάζει στον Πειραιά, από τις γραμμές του τραίνου και κάτω προς την Θάλασσα, το λιμάνι, διότι μέχρι τώρα ψάχναμε δήμαρχο από τις γραμμές και πάνω και εννοούσε βέβαια τις γραμμές του ηλεκτρικού.

Είχε δίκιο, διότι Πειραιάς είναι το λιμάνι, η ναυτιλία, η επιχειρηματικότητα, το γεγονός το αναφέρω έτσι, με το όποιο σασπένς για σύγκριση της οριοθέτησης του ποταμιού του Θεοδωράκη, δηλ. του Κηφισού που χωρίζει τα δυτικά προάστια, που ουσιαστικά θέλει να δείξει μια κοινωνική αλλά συγχρόνως και πολιτική οριοθέτηση την δική του, δηλ. λαϊκή προέλευση.

Βλέπετε ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν αφορούν μόνο τις πολιτικές οριοθετήσεις,  αλλά ενίοτε και οι γεωγραφικές διαχωριστικές γραμμές, όπως ποτάμια, γραμμές τραίνου, αξιοποιούνται για πολιτική χρήση.

Το δεύτερο προσωπικό, τον Σταύρο τον Μπουζιανη από τους παλιούς της νεολαίας που πολλοί τον γνωρίζουν και είναι από αυτούς που ασχολήθηκαν επαγγελματικά, εκτός πολιτικής, σε μια τυχαία συνάντηση μας λοιπόν, σε μια περίοδο που τα κομματικά του ΠΑΣΟΚ δεν πήγαιναν καλά, μου λέει με πλήρη ειλικρίνεια,  «Γιάννη τι γυρεύεις εσύ με αυτούς και εννοούσε τις τότε κρατούσες καταστάσεις και πρόσωπα στο ΠΑΣΟΚ, του απάντησα, ότι είμαι με τον χώρο το ΠΑΣΟΚ όχι τα πρόσωπα» .

Δεν κρύβω ότι σήμερα είμαι πολύ προβληματισμένος και θέτω ο ίδιος το ερώτημά στον εαυτό μου τι γυρεύω εγώ με αυτούς γιατί γράφω γιατί εκτίθεμαι το ίδιο μου λένε και αρκετοί γνωστοί μου εξάλλου η εικόνα δείχνει, ότι τα πολιτικά αποκαΐδια που περιφέρονται από δώ και από κει έχουν αξία.

Εκεί αναζητούνται δυνάμεις και συμμαχίες και όχι στον τεράστιο χώρο των ΠΑΣΟΚ που κάθονται αμίλητοι και αμήχανοι στο περιθώριο, πολλές φορές μάλιστα πολιτικά υβριζόμενοι από δυνάμεις που υποτίθεται τοποθετούνται στην κεντροαριστερά .

Και η απάντηση είναι η ίδια, είμαι με τον χώρο όχι με τα πρόσωπα, είμαι με τους χιλιάδες ανώνυμους και επώνυμους ανιδιοτελείς συντρόφους που διαβήκαμε μαζί από το 1974 , αυτό με κρατά πολιτικά παρόντα στο ΠΑΣΟΚ, όχι όλα όσα γίνονται είτε στο προσκήνιο, είτε στο παρασκήνιο και η ελπίδα ότι δίνεις την μάχη μέχρι τέλους.

Όσο υπάρχει ακόμα ΠΑΣΟΚ αυτό με κρατά, για μένα δεν μετρά η επικοινωνία, μετρά η ουσία και εκεί μένω.