Μπροστά στην κρισιμότερη προεδρική εκλογή

Η διαδικασία της προεδρικής εκλογής του ερχόμενου Μαρτίου θα αποδειχθεί – είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το επιδιώκουμε είτε όχι – μία κρίσιμη ιστορική στιγμή για την πολιτική πορεία της χώρας και, κυρίως, για την ίδια την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας.

Η μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή θα σημάνει το τέλος της ακροδεξιάς μνημονιακής συγκυβέρνησης, μέσα από την προκήρυξη των εκλογών, που θα βάλουν τέλος στην καταστροφή και θα αναδείξουν για πρώτη φορά την Αριστερά στην κυβέρνηση. Αυτονόητη προϋπόθεση, βέβαια, είναι να μην μπορέσει το μνημονιακό μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο από το Σύνταγμα αριθμό των 180 βουλευτών.

Η πολιτική αυτή διελκυστίνδα που βρίσκεται σε εξέλιξη, σε σχέση με το σχηματισμό ή μη της απαιτούμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας έχει πυροδοτήσει επιθέσεις κατά της Αριστεράς και όποιας άλλης φωνής ζητά να μεσολαβήσουν εκλογές πριν την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι δήθεν παραβιάζουν το σκοπό του συνταγματικού νομοθέτη, που ζητά ευρεία συναίνεση για τη διαδικασία αυτή.

Ωστόσο, αυτό που σκοπίμως δεν λέγεται είναι ότι η συναίνεση που ζητά το Σύνταγμα είναι πολιτική. Δεν διαμορφώνεται εν κενώ, στη βάση των προσωπικών μόνο χαρακτηριστικών των υποψηφίων για το ύπατο αξίωμα. Αντίθετα, σημαίνει ότι οι μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας αποδέχονται ότι το υποδεικνυόμενο πρόσωπο έχει τις ιδιότητες εκείνες που του επιτρέπουν να υπηρετήσει ένα minimum κοινά αποδεκτό πλαίσιο εθνικής πολιτικής.

Αυτό ακριβώς είναι που δεν υπάρχει και δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σήμερα : Κοινά αποδεκτή εθνική πολιτική. Όποιο πρόσωπο και αν προταθεί από τη δικομματική συγκυβέρνηση για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα κληθεί να συμπράξει στην εξακολούθηση της καταστροφικής και επικίνδυνης πολιτικής που ήδη πληρώνει η ελληνική οικονομία και, πρωτίστως, η ελληνική κοινωνία. Με την έννοια αυτή, οι 180 βουλευτές που ενδεχομένως βρεθούν να στηρίξουν την προταθησόμενη υποψηφιότητα – οποιαδήποτε και αν είναι αυτή – δεν θα συναινέσουν στο πρόσωπο, αλλά θα δώσουν λευκή επιταγή σε μία κυβέρνηση μειοψηφίας, όχι μόνο με βάση τα δημοσκοπικά ευρήματα, αλλά σύμφωνα με τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, να συνεχίσει για άλλους 16 μήνες την πολιτική της που γεννά το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, τις εκατοντάδες χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις, την πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση.

Το ίδιο άλλωστε απέδειξε και το κυβερνητικό “αυτογκόλ” με τη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή. Πλην των κυβερνητικών βουλευτών, όλες οι υπόλοιπες πτέρυγες της Βουλής – είτε πρόκειται για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είτε πρόκειται για τους ανεξάρτητους βουλευτές – αντιλαμβάνονται το παραπάνω πολιτικό μήνυμα και περιεχόμενο τυχόν στήριξής τους στον κυβερνητικό υποψήφιο. Γι’ αυτό και αποδείχθηκε περίτρανα ότι η κυβέρνηση – παρά τα όσα σκοπίμως διαρρέει – απέχει παρασάγγας από το στόχο των 180 βουλευτών και δύσκολα θα βρει “προθύμους” να τη στηρίξουν, αναιρώντας την αποδοκιμασία που οι ίδιοι εξέφρασαν, μόλις λίγες μέρες πριν, στην ασκούμενη πολιτική, στο πλαίσιο της διαδικασίας παροχής ψήφου εμπιστοσύνης.

Παρ’ όλα αυτά, έχει ήδη γίνει σαφές ότι η κυβέρνηση, στην απελπισία της να κερδίσει έστω και μία μέρα παραπάνω στην εξουσία και να συνεχίσει το διαλυτικό “έργο” της, θα κάνει κάθε προσπάθεια να σχηματίσει την πλειοψηφία των 180 βουλευτών. Η κατασκευή ενός πλαστού, όπως αποδείχθηκε, success story περί “τέλους των μνημονίων”, η επικοινωνιακή βεβιασμένη έξοδος στις αγορές που εξευτέλισε την κυβέρνηση και εξέθεσε τη χώρα, είναι τα πρώτα δείγματα γραφής στην κατεύθυνση αυτή.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο τρόπος με τον οποίο θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο τετράμηνο θα αποδειχθεί καθοριστικός, αφού από την ικανότητά του να συσπειρώσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις γύρω από το αίτημα της ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής θα εξαρτηθεί και η αποτροπή των κυβερνητικών επιδιώξεων περί εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.

Για πρώτη ίσως φορά, τα δημοσκοπικά ευρήματα – και δεν αναφέρομαι στην πρόθεση ψήφου, αλλά στα απείρως αποκαλυπτικότερα και ουσιαστικότερα για την εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων ποιοτικά στοιχεία – αποδεικνύουν ότι οι βασικοί άξονες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέον πλειοψηφική καταγραφή εντός της κοινωνίας και διαμορφώνουν τους όρους μίας έστω σε πρώτο επίπεδο πολιτικής ηγεμονίας. Γύρω από τα βασικά πολιτικά διακυβεύματα τα οποία προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται μία συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων, στοιχείο το οποίο επιβεβαιώθηκε και από την απήχηση που είχαν όλες οι κεντρικές πρωτοβουλίες που ανέλαβε (π.χ. οι εκδηλώσεις για τους αιγιαλούς, τη “μικρή” ΔΕΗ, τις φυλακές Γ’ τύπου κ.λπ.), ακόμα και οι περιπτώσεις στις οποίες βρέθηκε σε ανοιχτή μετωπική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση (όπως λόγου χάρη το ζήτημα του επανελέγχου των συμβάσεων εργασίας στο Δημόσιο και τους ΟΤΑ και της επανεξέτασης των κριτηρίων του “διατάγματος Παυλόπουλου”).

Είναι αυτονόητο ότι στην πορεία προς την ανατροπή της κυβέρνησης και τη νίκη στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που του προσέδωσαν τη ριζοσπαστική του ταυτότητα, έχοντας ως βάση το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο άμεσα – μέσω των περιφερειακών προγραμματικών συσκέψεων – πρέπει να γίνει κτήμα ευρύτερα της κοινωνίας.

Την ίδια όμως στιγμή, στη βάση των πολιτικών και προγραμματικών του προταγμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαμορφώσει εκείνο το πολιτικό αφήγημα και σχέδιο, το οποίο θα αποτελέσει την πολιτική, προγραμματική και κινηματική “ομπρέλα” κάτω από την οποία θα διαμορφωθεί μια κοινωνική πλειοψηφία. Μια κοινωνική πλειοψηφία που είναι η μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει την αποτροπή των κυβερνητικών σχεδιασμών και να φέρει τη δημοκρατική ανατροπή.

Η ευρύτατη απήχηση των βασικών αξόνων της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και πρέπει να αποτυπωθεί και έμπρακτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να γίνει ο κορμός γύρω από τον οποίο θα συσπειρωθούν τα κοινωνικά ρεύματα και τα πρόσωπα εκείνα, στα οποία το νέο, πλατύ κοινωνικό ακροατήριό του να μπορεί να “βλέπει” τον εαυτό του.

Μια τέτοια διεύρυνση – η οποία δεν θα αφορά κεντρικές συμφωνίες με άλλα κόμματα, αλλά την έμπρακτη και συμβολική αποτύπωση των ήδη συντελούμενων διεργασιών στο επίπεδο της κοινωνίας – είναι αυτή που με βεβαιότητα θα τύχει αναγνώρισης και επιβράβευσης από τους πολίτες και θα φέρει προ των πυλών την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Αριστεράς, κάνοντας πράξη το σύνθημα του ιδρυτικού συνεδρίου του κόμματος : “Ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδύναμος λαός”.

Κώστας Πουλάκης

* Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ,
Υπεύθυνος για την Αυτοδιοίκηση –
Υπεύθυνος για τις Δημοσκοπήσεις