 |  |  |
Τα σημερινά κόμματα – πλην του Κ.Κ.Ε. – αναδύθηκαν μέσα από τα ερείπια της χουντικής προδοσίας και της τουρκικής κατοχής του βόρειου μέρους της Κύπρου, μέσα από τα αποκαΐδια που άφησε η δικτατορία στον τόπο μας. Είχε προηγηθεί η βίαιη καταστολή της δημοκρατίας και η στέρηση της ελευθερίας του ελληνικού λαού από τον ξενόφερτη χούντα των Απριλιανών.
Τα κόμματα έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου μας. Έχουν συνδεθεί με τη μεγαλύτερη και φωτεινότερη δημοκρατική περίοδο του ελληνικού κράτους, με μια προοδευτική κοινωνική εξέλιξη του λαού μας, με σημαντική οικονομική ανάπτυξη που διαφοροποίησε πλήρως τη χώρα μας από τα Βαλκάνια, με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την ένταξή της στο στενό πυρήνα των πιο αναπτυγμένων χωρών του κόσμου. Σε κάθε περίπτωση, η όλη πορεία των κομμάτων μέσα στο το πεδίο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι θετική, αν εξεταστεί η εν λόγω περίοδος σε σχέση με την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ωστόσο, το κομματικό μας σύστημα έχει και παθογένειες, που υπονομεύουν τον αναγκαίο εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό της χώρας μας. Γιατί συνδέθηκε – κυρίως όσον αφορά τα κόμματα διακυβέρνησης – με την ευνοιοκρατία, με τη δημαγωγία, με την άλωση του κράτους και το βόλεμα των ημετέρων, με τη στείρα κομματικοποίηση της δημόσιας ζωής, με την αδιαφάνεια στη χρήση του δημόσιου πλούτου, με την ανορθολογική διαχείριση της διοίκησης αλλά και (κυρίως) με την έλλειψη ενός εθνικού σχεδίου στη μετά την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη περίοδο και σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και διεθνοποίησης της οικονομίας.
Απόρροια όλων αυτών των ελλειμματικών λειτουργιών είναι και η σημερινή κρίση, κρίση που δεν μπορεί προφανώς να αποδοθεί μόνο στα κόμματα ή στις κυβερνήσεις, αφού είναι κρίση συνολικά της κοινωνίας μας. Άλλωστε, όσο δεν υπήρχε η κρίση πολύ λίγη ήταν η εν τοις πράγμασι αμφισβήτηση της ανορθολογικής κομματοκρατίας και το όλο άγχος μας ήταν το προσωπικό μας συμφέρον. Και μόνο η εικόνα και η έκταση της φοροδιαφυγής στη χώρα μας καταδεικνύει το πολιτιστικό έλλειμμά μας συνολικά ως λαού και ως έθνους.
Αλλά αντί να αναδείξουμε εκείνες τις προτάσεις και επιλογές που θα εκλογίκευαν και θα ορθολογικοποιούσαν τη λειτουργία και την αποστολή των κομμάτων, προχωρήσαμε στην άλλη πλευρά, εκείνη της πλήρους απαξίωσης. Από τη λατρεία των κομμάτων περάσαμε «εν μια νυκτί» στο ανάθεμά τους. Ακόμα και μέσα στη μαύρη περιδίνηση της κρίσης επιζητούσαμε με φοβερή ευκολία από τα κόμματα τον παραμυθητικό λόγο και τη δημαγωγία και μετά βέβαια τα απορρίπταμε με την ίδια ευκολία. Είναι προφανές ότι η κρίση είναι δεν είναι κυρίως οικονομική κρίση αλλά κρίση πολιτισμού, κρίση εθνικής συλλογικότητας. Γιατί όταν ένας λαός δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα και δεν έχει αυτογνωσία επιδιδόμενος σε στείρες ηθικολογίες και σε ατέλειωτους βερμπαλισμούς, τότε αναδεικνύει το λαϊκισμό και βαθαίνει την κρίση.
Χωρίς κόμματα δεν υπάρχει πολιτική ζωή, δεν υπάρχει προοδευτική κίνηση της ιστορίας. Τα κόμματα είναι οι υπέρτατοι θεσμοί στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Είναι τα συλλογικά πολιτικά υποκείμενα που μορφοποιούν και εκφράζουν τις κοινωνικές μας τάσεις, τις ιδεολογικές μας αντιπαραθέσεις και διαμορφώνουν τον ιστορικό χάρτη σε κάθε περίοδο. Η γενική απαξίωση των πολιτικών προσώπων καταδεικνύει με τον πιο απόλυτο τρόπο την ανωριμότητά μας και την αδυναμία μας να ερμηνεύσουμε την πολιτική πραγματικότητα και κυρίως την ίδια την κίνηση της ιστορίας.
Αν γινόταν μια ορθολογική κριτική στο κομματικό μας σύστημα με μια νοοτροπία υπέρβασης της κρίσης, δεν θα είχαμε μια φασιστική και εγκληματική οργάνωση ως τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα ούτε και κόμματα διάφορων γραφικών με το επιχείρημα ότι πρέπει να φύγουν τα παλιά κόμματα. Είναι φανερό ότι είμαστε ακόμα στο πρώτο στάδιο της κρίσης, αφού δεν έχουμε αναδείξει κάποια κόμματα με πρόταση υπέρβασης, με ρεαλισμό, με προγραμματισμό και σχέδιο, χωρίς τα φληναφήματα και τις ανοησίες περί επαναστατικών διαθέσεων έναντι των δανειστών – δηλαδή εκτός των άλλων και έναντι των άλλων χωρών / λαών της ευρωζώνης.
Τα κόμματα έχουν πέσει θύμα της ίδιας της παθογένειάς τους, του δημαγωγικού λόγου και της αοριστολογίας, του ελλείμματος εσωκομματικής δημοκρατίας και της απουσίας ενός κάποιου σχεδίου για την ανάπτυξη της χώρας. Όσο δεν λύνουν αυτές τις εγγενείς αδυναμίες τους θα εξακολουθούν να απαξιώνονται και θα προσφέρουν παράλληλα ένα γενικευμένο άλλοθι για την αποπολιτικοποίηση των πολιτών. Αλλά μια τέτοια εξέλιξη δεν συνιστά καίριο πλήγμα στη λειτουργία της πολιτικής και του δημόσιου βίου;
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
