Ακούει κανείς τη φωνή της νεολαίας μας;

Newsroom 14/07/2013Τελευταία ενημέρωση: 14/07/2013

Ανάγνωση 5 λεπτών

Στην εποχή των μνημονίων για την εξυπηρέτηση του χρέους προς τους δανειστές μας τοκογλύφους, ο λαός μας έχει απόλυτα εξαθλιωθεί και κάθε μέρα που περνά…εξαθλιώνεται περισσότερο, αφού νέα μέτρα θα αποφασίζονται εναντίον του, προκειμένου να εισπράττουν οι προδοτικές Ελληνικές κυβερνήσεις την κάθε δόση δανείου για να πληρώσουν τους τόκους των προηγουμένων.

Έτσι, αυτή η σαρωτική λαίλαπα των μνημονίων, έχει διαλύσει τα ελληνικά νοικοκυριά με αποτέλεσμα την μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη ληστρική αρπαγή του χρυσού μέσω των καταστημάτων αγοράς χρυσού που ξεπηδούν σαν μανιτάρια σε όλες τις γειτονιές της επικράτειας, τη φορομπηχτική πολιτική (χαράτσια) ακόμη και για την πρώτη κατοικία, το πιθανό έως σίγουρο κούρεμα των αποταμιευτικών καταθέσεων. Αυτή η πολιτική των μνημονίων έχει κλείσει τις περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και πλέον, πολλές μεγάλες επιχειρήσεις είτε κλείνουν ολοσχερώς μεταφέροντας σε άλλες χώρες τις δραστηριότητές τους, είτε μειώνουν δραστικά το προσωπικό των επιχειρήσεών τους. Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι η ανεργία να αγγίζει το 30% του πληθυσμού μας (μεγαλύτερο στην ΕΕ μαζί με την Ισπανία) και το 65% στους νέους μας, το μέλλον και η ύπαρξη της πατρίδας μας. Πρόσφατα δε, η γερμανική εφημερίδα Bild, «ταξίδεψε» μέχρι τα Ιωάννινα και κατέγραψε την σκληρή πραγματικότητα: «Η Bild βρέθηκε στην χωρίς ελπίδα περιοχή της ΕΕ, τα Ιωάννινα, όπου το ποσοστό ανεργίας στους νέους είναι της τάξεως του 70% και συνομίλησε με αρκετούς από αυτούς τους νέους».

Ωστόσο, το μέλλον του κάθε τόπου είναι οι νέοι του. Οι νέοι άνθρωποι, που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, όπου ξεχειλίζει από μέσα τους η όρεξη για το κυνήγι των ονείρων τους και ο ενθουσιασμός για να δουλέψουν και να πετύχουν τους στόχους τους. Οι νέοι είναι αυτοί που οφείλουν και μπορούν να βγαίνουν μπροστά για να διεκδικούν έναν κόσμο που θα τους καλύπτει και θα τους γεμίζει για να ζήσουν. Και όχι μόνο αυτούς, αλλά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Έναν κόσμο σίγουρα πολύ καλύτερο από αυτόν που έχουν στις μέρες τους. Αυτά όλα τα δεδομένα και τα στοιχεία για τη νέα γενιά στην Ελλάδα έχουν όχι μόνο ανατραπεί, αλλά έχουν ενταφιαστεί. Οι νέοι σήμερα, στην Ελλάδα του 2013, μπορεί να έχουν την όρεξη και τη σπίθα μέσα τους, αλλά στερούνται ελπίδας και προοπτικής για το αύριο. Η τόσο μεγάλη αστάθεια του σήμερα γεννά ακόμα μεγαλύτερη αβεβαιότητα για την επόμενη ημέρα. Και δεν είναι μόνο ο βιασμός των ονείρων τους σε καθημερινή βάση, αλλά είναι και ο καθημερινός βιασμός των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες, πώς μπορεί ένας νέος να αντιμετωπίσει την ολική κατάρρευση όλων των ηθικών αξιών και την εξαφάνιση κάθε ίχνους αξιοκρατικής διαδικασίας σ’ αυτή τη χώρα; Πώς μπορεί να αντιδράσει βλέποντας τη χώρα του να πτωχεύει και να γίνεται τροφή των ξένων τοκογλύφων και κερδοσκόπων; Τι μπορεί να σκέφτεται γι’ αυτή τη χώρα που δεν κρατά στα χέρια της πλέον τα κυριαρχικά της δικαιώματα; Πώς μπορεί να αισθάνεται βλέποντας τους γονείς του να μη μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τους μισθούς συνεχώς να μειώνονται και τις συντάξεις να κουρεύονται με την ψιλή, παρ’ όλο που δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή και άξιζαν σίγουρα πολλά περισσότερα; Τι αισθάνεται όταν βλέπει, πως τελειώνοντας τη σχολή του έχει ελάχιστες πιθανότητες να βρει δουλειά; Και αν βρει θα αμείβεται με ένα κομμάτι ψωμί! Όλοι οι κόποι αυτού και της οικογένειάς του, να πηγαίνουν στον κάλαθο των αχρήστων; Πώς μπορεί δηλαδή σήμερα ένας νέος να ονειρευτεί; Του έχει απαγορευτεί αυτό, όπως και τόσα άλλα!

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να είσαι νέος στην Ελλάδα του 2013. Όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και δεν υπάρχει καμιά προοπτική. Γι’ αυτό, πολλοί νέοι φεύγουν για το εξωτερικό. Η Ελλάδα σίγουρα χρειάζεται τα παιδιά της, όμως είναι και εύκολα κατανοητό το γιατί αποχωρούν. Έξω βρίσκουν τις ευκαιρίες που δε μπορούν να βρουν εδώ. Έξω μπορούν να πιάσουν τόπο οι κόποι τους και να χτίσουν πολύ πιο σταθερά τη ζωή τους. Και στην τελική περίπτωση γιατί να μείνουν εδώ; Για να σπουδάζουν χρόνια ολόκληρα και στο τέλος να καταλήξουν άνεργοι κρεμώντας το χαρτί στον τοίχο ή για να δουλέψουν ανασφάλιστοι για 300 ευρώ το μήνα; Πολλοί είναι οι φοιτητές που καθυστερούν το πτυχίο για να μη βρεθούν στις άθλιες συνθήκες της αγοράς εργασίας της σημερινής Ελλάδας. Αυτό είναι γεγονός. Όμως, οι νέοι προσπαθούν να αντιδράσουν στα δεδομένα της σημερινής εποχής με όπλο τους τη μόρφωση που θα τους γεμίσει με εφόδια για το χλωμό και αβέβαιο μέλλον. Ακόμα και σε αυτό το τραγικό σύστημα Παιδείας της χώρας που αναγκάζει τους φοιτητές να είναι εξαρτημένοι από το κάθε λογής συνδικαλιστικό όργανο των πανεπιστημίων. Και αυτό, γιατί οι οργανώσεις αυτές παρέχουν όλα όσα θα έπρεπε να παρέχουν οι ανύπαρκτες γραμματείες των σχολών και γενικά το κράτος. Έτσι λοιπόν ενώ, οι περισσότεροι φοιτητές θα προτιμούσαν να μην υπάρχουν τέτοια πολιτικά όργανα ανάμεσά τους, είναι όμως αναγκασμένοι να τα στηρίζουν με τον τρόπο τους, ώστε να μπορέσουν να ολοκληρώσουν αξιοπρεπώς τις σπουδές τους. Βέβαια, δεν είναι λίγες οι φορές που οι σχολές βρίσκονται απροστάτευτες στα χέρια των αναρχοαριστερών παρατάξεων που λεηλατούν, καταστρέφοντας τη δημόσια περιουσία μέσω των καταλήψεων. Μπορεί αυτό να μην ακούγεται ωραίο, όμως είναι αληθές, αφού το κράτος αδιαφορεί απίστευτα για τα πανεπιστήμια και αφήνει τους νέους έρμαια των εκπαιδευτικών συνθηκών, αλλά και των ορέξεων ορισμένων καθηγητών, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας έλεγχος για το έργο και τη συνέπειά τους. Ναι, έτσι είναι τα πράγματα. Οι νέοι έχουν σήμερα πολλά μέτωπα να αντιμετωπίσουν για να μπορέσουν να κοιτάξουν λίγο πιο αισιόδοξα το μέλλον και αυτό μέχρι στιγμής φαίνεται πολύ μακρινό.

Μετά τα παραπάνω κάποιοι πολύ εύκολα θα μπορούσαν να πουν, πως πρέπει οι νέοι να κατέβουν στους δρόμους. Και όμως, έχει γίνει και αυτό και θα μπορούσε να γίνει σε μεγαλύτερη έκταση, με νέους ενωμένους, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, όμως τα φασιστικά-τρομοκρατικά μέτρα της Ελλάδας του 2013 απαγορεύουν ειρηνικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, όπως πάρα πολλές φορές έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια. Η πλήρης φίμωση του λόγου που δεν επιτρέπει σε κανέναν να εκφράσει την αντίδρασή του σε όλα αυτά τα απάνθρωπα που ζούνε καθημερινά. Αργά ή γρήγορα και αυτό φαίνεται καθαρά, πως μη υπάρχουσας άλλης επιλογής, οι νέοι θα βγουν πάλι πρώτοι στους δρόμους. Δεν είναι τόσο αποχαυνωμένη η νέα γενιά όσο δείχνει ότι είναι. Περνά δύσκολες στιγμές αυτή η γενιά, στα καλύτερά της χρόνια, όμως οι νέοι μας, σιγά- σιγά ξυπνούν και σίγουρα θα δώσουν τους αγώνες τους για το δικό τους αύριο. Στις μέρες μας θα γίνει και θα τη ζήσουμε αυτήν την επαναστατική αλλαγή. Αυτό το καζάνι που βράζει θα εκραγεί και θα παρασύρει όλους εκείνους τους δοσίλογους-προδότες, όργανα των τοκογλύφων δυναστών μας, που έκαναν τους νέους μας να μην ονειρεύονται, να μην ζούνε με αξιοπρέπεια, να ντρέπονται να φωνάζουν, πως είναι Έλληνες, απόγονοι του Λεωνίδα, του Μέγα-Αλέξανδρου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Κολοκοτρώνη, του Παπαφλέσσα. Αυτή η επανάσταση θα γίνει από τους νέους μας, γιατί τα παιδιά της Ελλάδος μας, αγαπούν την πατρίδα μας!