Περί επιχειρηματικότητας ο λόγος… (του Γιώργου Γουναλάκη)

Τις τελευταίες ημέρες, έχοντας πολύ περισσότερο χρόνο στην διάθεση μου, διαβάζω διάφορες τοποθετήσεις διαφόρων σχετικά με τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις και την πραγματικά δύσκολη κατάσταση που θα βιώσουν τις επόμενες ημέρες.

Διαβάζω λοιπόν με προσοχή όλες αυτές τις τοποθετήσεις ειδικών και μη και πριν πω την άποψη μου θα ήθελα να κάνω κάποιες διαπιστώσεις. Να σημειώσω ότι στους μη ειδικούς κατατάσσω και κάποιους πρώην αλλά και νυν Υπουργούς που μιλάν για εργαζόμενους, χωρίς να έχουν εργαστεί ποτέ στην ζωή τους ή αν έχουν εργασθεί απολαμβάνουν – λόγω ονόματος και βιογραφικού – παχυλούς κρατικοδίαιτους μισθούς και νομίζουν ότι μπορούν να εκφέρουν άποψη για εργασία και επιχειρηματικότητα.

Αρχικά να δούμε πως δημιουργείται μια επιχείρηση. Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι δεν απευθύνομαι σε επιχειρήσεις που δημιουργήθηκαν κάτω από συνθήκες κρατικών επιδοτήσεων, παρά σε επιχειρήσεις που δημιουργήθηκαν και στάθηκαν από το μηδέν. Για να δημιουργηθεί λοιπόν μια επιχείρηση πρέπει να βρεθεί ο άνθρωπος που διαθέτει το όραμα. Ο άνθρωπος που θα ρισκάρει πάρα πολλά πράγματα στην ζωή του – ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη – προκειμένου στην συνέχεια να δομήσει ένα πελατολόγιο με πολύ σκληρή και πολλές φορές προσωπική εργασία, πάνω στο οποίο θα στηριχθεί για να αναπτυχθεί. Αρχικά πολλά πράγματα πρέπει να τα κάνει μόνος του όπως προείπα, λόγω έλλειψης πόρων ή να στηριχθεί στο οικογενειακό του περιβάλλον ζητώντας στήριξη – χωρίς αμοιβή τις περισσότερες των περιπτώσεων. Αφού λοιπόν καταφέρει να σταθεί, αρχίζει να δημιουργεί μια ομάδα εργαζομένων προκειμένου να στηρίξουν την κοινή αυτή προσπάθεια.

Πάμε τώρα στο κομμάτι των εργαζομένων. Εργαζόμενος είναι αυτός ο οποίος στηρίζει την προοπτική ανάπτυξης μιας εταιρείας και που φυσικά έχει επιλέξει να μην είναι ο ίδιος επιχειρηματίας, αφού βασική του επιλογή είναι να αποφύγει το ρίσκο, τα ξενύχτια, τις ευθύνες και να έχει μια σχετικά πιο ήρεμη ζωή.

Συνεπώς η σχέση επιχειρηματία και εργαζόμενου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και βασίζεται στις στρατηγικές επιλογές του καθενός. Πολλές φορές η σχέση αυτή διαρρηγνύεται για διάφορους λόγους. Λόγοι οι οποίοι έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του επιχειρηματία και στην περίπτωση αυτή αν απολύσει είναι υποχρεωμένος να αποζημιώσει, αλλά πολλές φορές υπάρχουν λόγοι που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του εργαζόμενου, ο οποίος μπορεί ανά πάσα στιγμή και ώρα να αφήσει εκτεθειμένο τον επιχειρηματία χωρίς να μπορεί κανένας να του ζητήσει το λόγο. Δίκαιο ή άδικο δεν θα μπω στην ανάλυση αυτή.

Είναι επίσης γεγονός, ότι κανένας επιχειρηματίας δεν θα αφήσει κανένα εργαζόμενο που του παράγει να φύγει και να αφήσει στην επιχείρηση μια θέση κενή, δεδομένου ότι το δόγμα «ουδείς αναντικατάστατος» δεν ισχύει πάντα. Επίσης πιστεύω ότι κανένας εργαζόμενος δεν θα εγκαταλείψει καμία επιχείρηση στην οποία νιώθει ασφαλής με βάση τις ανάγκες του.

Είναι λοιπόν δεδομένο ότι για να υπάρχουν εργαζόμενοι πρέπει να υπάρξουν επιχειρήσεις. Παρατηρώ λοιπόν τις τελευταίες ημέρες μια ιδιαίτερη σπουδή όλων για τους εργαζόμενους. Κανένας όμως δεν μιλάει για τις επιχειρήσεις. Όταν μια επιχείρηση βάλλεται με ένα τρόπο βίαιο και πρωτόγνωρο, όταν μια επιχείρηση δεν μπορεί να υλοποιήσει βασικές ανάγκες της καθημερινότητας, πως τις επιβάλλεται να διατηρήσει όλες τις θέσεις εργασίας ; Και άντε και τις διατήρησε, αν δεν έχει να πληρώσει τους αργαζόμενους, τι ακριβώς θα μπορέσει να κάνει ;

Ξέρετε ότι οι περισσότερες – αν όχι όλες οι επιχειρήσεις – στηρίζονται στην ροή του χρήματος. Αν για κάποιο λόγο διακοπεί βίαια η ροή του χρήματος, η οποία είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για την βιωσιμότητα της κάθε επιχείρησης, η επιχείρηση θα πρέπει να εξετάσει αν την βίαιη διακοπή της χρηματοδότησης ευρίσκεται στο χώρο των ζημιών ή των κερδών. Βλέπετε ο χώρος μέσα στον οποίο κινείται μια επιχείρηση σε μια οικονομική περίοδο, εξελίσσεται δυναμικά, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι υπάρχουν διαστήματα ζημιών και φυσικά διαστήματα κερδών ανάλογα με την χρηματοροή, ανάλογα με το επενδυτικό της πλάνο, το οποίο φυσικά και δεν μπορούσε να προβλέψει το ολικό lockout της παγκόσμιας οικονομίας και ανάλογα με τις συμφωνίες που είχαν γίνει σε περίοδο με σημεία σημαντικής ανάκαμψης της οικονομίας, μετά από μια 10ετή περίοδο έντονης κρίσης με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Αν λοιπόν κατά την βίαιη διακοπή της παραγωγικής δραστηριότητας, η οποιαδήποτε επιχείρηση βρεθεί στο χώρο των ζημιών , είναι προφανές ότι όχι μόνο το προσωπικό της αδυνατεί να εξυπηρετήσει αλλά και τις βασικές ανάγκες της. Και φυσικά η οποιαδήποτε Κυβέρνηση την υποχρεώνει να μην απολύσει και ταυτίζομαι απόλυτα με την άποψη αυτή. Θα μπορέσει όμως να πληρώσει ; Θα μπορέσει την επόμενη μέρα, που δεν γνωρίζουμε πότε θα είναι και τι χαρακτηριστικά θα έχει, να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της ; Πόσες επιχειρήσεις είναι αυτές που μετά από μια δεκαετή κρίση θα μπορέσουν να ανταποκριθούν σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση;

Ακόμα όμως και η επιχείρηση να βρεθεί σε περίοδο κερδών, θα πρέπει να εκπονήσει ένα σχέδιο βασικής της επιβίωσης με δεδομένα που θα πρέπει να μαντέψει και να αναθεωρεί διαρκώς δεδομένου ότι κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει την περίοδο κατά την οποία θα επανέλθουμε σε «κανονικούς» ρυθμούς. Τη λέξη «κανονικούς» δεν την έχω τυχαία αναγράψει με τον τρόπο αυτό, αφού πιστεύω ότι η λεγόμενη κανονικότητα της επόμενης ημέρας δεν θα έχει καμία σχέση με την κανονικότητα που είχαμε συνηθίσει να βαδίζουμε κατά τους τελευταίους μήνες.

Διαβάζω επίσης για μια μετάθεση μερικών μηνών των πληρωμών των επιταγών. Άντε να συμφωνήσω και σε αυτό. Όμως αυτό δε σημαίνει λύση του προβλήματος, γιατί αν εγώ ως επιχειρηματίας έχω μια δεξαμενή επιταγών οι οποίες μπορούν να μου εξασφαλίσουν ρευστότητα για την πληρωμή των εργαζομένων μου, αυτόματα η μετάθεση αυτή σημαίνει μη είσπραξη, μη πληρωμές και παράλληλα στο δια ταύτα εργαζόμενοι απλήρωτοι πλην όμως μη απολυμένοι.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να εμπλακούν οι Τράπεζες οι οποίες θα κληθούν να παίξουν – αν το θελήσουν – ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην τρέχουσα και όχι στην επόμενη ημέρα της οικονομίας. Πρέπει να δημιουργηθούν προϊόντα με μηδενικό επιτόκιο που να εξασφαλίζουν πληρωμή εργαζομένων και πληρωμή επιταγών, δηλαδή ουσιαστικά οι επιταγές να λειτουργήσουν ως ομόλογα τα οποία θα εξοφλούνται από τις Τράπεζες στην παρούσα φάση ώστε να διασφαλιστεί η ρευστότητα της αγοράς. Το διάστημα δεν θα είναι μεγάλο, αρκεί όμως για να γίνει απόλυτα καταστροφικό. Ο ρόλος των Τραπεζών οφείλει και πρέπει να είναι καταλυτικός. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Τράπεζες είχαν τον δικό τους ρόλο στην δημιουργία της κρίσης στην Χώρα μας και στην δημιουργία στρατιάς φτωχοποιημένων Ελλήνων. Ήρθε η ώρα να αποκτήσουν την αξιοπιστία τους έναντι των άδικα – αυτή την φορά – βαλλόμενων Ελλήνων.

Όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι επιχειρήσεις και εργαζόμενοι πρέπει να συμπεριφερθούν με την πρέπουσα κατανόηση μακριά από κορώνες και συνδικαλιστικά τερτίπια. Κανένας εργαζόμενος δεν θα έχει εργασία αν διαλυθεί η επιχείρηση που εργάζεται. Ο επιχειρηματίας έχει στην διάθεση του τον τρόπο να αναγεννηθεί από τις στάκτες του, γιατί οι περισσότεροι διαθέτουν τρέλα και άγνοια κινδύνου. Όμως νομίζω ότι δεν είναι ώρα να δοκιμασθούν οι δεξιότητες κανενός.

Αυτές είναι ο απόψεις μου, απόψεις ενός ανθρώπου που δουλεύει από τα παιδικά του χρόνια και στηρίχθηκε στην δύναμη της ψυχής του και στην τρέλα του, για να μπορέσει να κάνει κάτι και που βλέπει αυτό το κάτι να καταστρέφεται καθημερινά χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα….