Το σύνδρομο NIMBY

Το γνωστό Σύνδρομο NIMBY, που πήρε το όνομά του στο τέλος της δεκαετίας του ’60 στην Αμερική (ακροστιχίδα της φράσης Not Ιn Μy Βack Υard, δηλαδή «όχι στην πίσω αυλή μου»), «καλά κρατεί» χάρη στις τακτικές συνδρομές  μας.

Πρόκειται για την υποκριτική στάση ατόμων ή ομάδων που θέλουν να απολαμβάνουν κάποιες ωφέλειες, χωρίς όμως να καταβάλλουν το ανάλογο τίμημα ή για την ακρίβεια περιμένοντας την καταβολή του  από τους άλλους.

Τις εκδηλώσεις του συνδρόμου αυτού τις ζούμε καθημερινά στο στενότερο ή το ευρύτερο περιβάλλον μας. Συχνά, λοιπόν, ακούμε να λένε (ή λέμε):

– Φυσικά και είμαστε υπέρ των κέντρων αποκατάστασης των πρώην τοξικομανών και ψυχικά ασθενών∙ αλλά όχι και το ίδρυμα μπροστά στα πόδια μας!

– Θέλουμε  τη λαϊκή αγορά κοντά μας να μας εξυπηρετεί∙ ε όχι όμως και στο δρόμο που μένουμε!

– Ο κάδος  απορριμμάτων μπροστά από το σπίτι  του γείτονα θα ήταν πιο λειτουργικός απ’ ότι μπροστά  από το δικό μας!

– Εξυπηρετικό το περίπτερο, δε λέω∙ όμως στο απέναντι πεζοδρόμιο θα ταίριαζε περισσότερο.

– Και κείνος ο στύλος της ΔΕΗ, δε λέω, έδωσε ζωή στη γειτονιά μας! Όμως στο στομάχι μου κάθεται. Δεν τον έβαζαν οι Χριστιανοί στην αυλή του γείτονα!…

– Καλός ο «Καλλικράτης»∙ αλλά  στο Δήμο μας βρήκανε οι αθεόφοβοι να κολλήσουνε την κοινότητα Χ;

– Δεν λέμε να μην μορφώνονται τα τσιγγανόπαιδα∙ κάθε άλλο μάλιστα. Αλλά δεν υπήρχε άλλο σχολείο να τα πάνε, παρά στο σχολείο των παιδιών μου;

– Αναγκαία η διαπλάτυνση του δρόμου, να βελτιωθεί επιτέλους το κυκλοφοριακό μας∙ αλλά να πάρουν από τον απέναντι.

– Χωρίς αμφιβολία, είναι απαραίτητη η εγκατάσταση της ανεμογεννήτριας, του λατομείου, του εργοταξίου, του εργοστασίου, του βιολογικού καθαρισμού ή λειτουργία χώρου ταφής και καύσης των σκουπιδιών…Έλεος, όμως! Μια ολόκληρη Ελλάδα, την περιοχή μας βρήκανε;

– Ασφαλώς και είναι απαραίτητη η ακτοπλοϊκή (ή αεροπορική) σύνδεση της πόλης μας με το κέντρο∙ όμως από μένα περιμένουνε να ενισχύσω την κατάσταση;

– Και βέβαια η οικονομική κρίση απαιτεί μείωση των δημόσιων δαπανών. Να γίνουν περικοπές μισθών από του δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους! Τι, εμείς θα πληρώσουμε τα σπασμένα; (Δεν απαιτούνται βέβαια μαντικές ιδιότητες για να καταλάβει κανείς ότι ο ομιλητής δεν ανήκει σε καμιά από τις δύο κατηγορίες)

– Ασφαλώς και πρέπει να βρεθούν οι ένοχοι των σκανδάλων Β, Ζ και Χ∙ ε όχι όμως και να «ματώσει» η δική μας παράταξη!…

– Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εθελοντές αιμοδότες! Τι κρίμα που δεν μπορώ εγώ να δώσω αίμα, γιατί…γιατί  δεν είμαι εθελοντής.

– Χρήσιμη η συμμετοχή μας στο Συμβούλιο του Σωματείου μας για την εξέλιξη και την προβολή μας∙ όμως  μη μου μιλάτε για πρακτικά, οργάνωση δραστηριοτήτων, συγκεντρώσεων και σου ’πα μου ’πες, γιατί βγάζω σπυράκια σ’ όλο μου το κορμί μ’ αυτά!

– Τόσα στραβά κι ανάποδα! Δεν υπάρχει ένας να αντιδράσει, να γράψει κάτι, να τους τα ψάλει, να τους βάλει στη θέση τους, βρε αδερφέ; Εγώ; Δεν έχω  το χάρισμα…Εσύ που τα λες ωραία!…(Ο παραδειγματικός άξονας είναι μακρύς)

Κοντολογίς: Να είμαστε καλά, να περνάμε καλά και το… βγάλσιμο του φιδιού ή του καβρού από την τρύπα επαφίεται… στου μπουνταλά το χέρι. Ή, κατά άλλη εκδοχή:  «“Παιδιά σηκωθείτε να βγείτε στους δρόμους”, γιατί εμείς απολαμβάνουμε τον ύπνο του…δικαίου»,για να  εκφράσουμε το σύνδρομο και παροιμιακά και τραγουδιστικά…

Όπως αντιλαμβανόμαστε το σύνδρομο αφορά σε ανθρώπους που ξέρουν μόνο την …Πάρο και αγνοούν παντελώς την Αντίπαρο∙ που αγνοούν την ευθύνη του «εγώ» ή του «εμείς» και ξέρουν μόνο την ευθύνη του «άλλου»∙ ανθρώπους με παρασιτική και αντιπαραγωγική νοοτροπία, που αποζητούν την αμοιβή χωρίς να αντιπροσφέρουν, που διεκδικούν τη συμμετοχή τους στη λήψη αποφάσεων, αλλά απέχουν από το δύσκολο έργο της υλοποίησής τους, που κόπτονται για τα δικαιώματά τους, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο γενικό καλό ή που θεωρούν «μαγκιά» τους να τα φορτώνουν στα «κορόιδα»∙ ανθρώπους που η αλαζονεία, η μικροψυχία, η μικρόνοια, το μικροσυμφέρον ή ο τοπικισμός τούς καθιστούν ευάλωτους στην παραπληροφόρηση, στο λαϊκισμό ή στο ρατσισμό και κάποτε τους παρασύρουν στη «δυναμική  κινητοποίηση», με ή χωρίς… καραμπίνες.

Συμπέρασμα: Απέχουμε πολύ και ως πολίτες και, το χειρότερο, ως πολιτικοί από τη χρυσή τομή δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Γι’ αυτό φτάσαμε στην κατάσταση που φτάσαμε!

Καμιά ένσταση; Εκτός, φυσικά, από το αυτονόητο «δεν είναι όλοι ίδιοι».