Η δυστυχία του να είσαι υποψήφιος

Από τη μια πλευρά είναι το μνημόνιο κι οι απεχθείς όροι που οι δανειστές επέβαλαν μέσω αυτού στη χώρα. Από την άλλη είναι η συνολική έκπτωση του πολιτικού συστήματος. Μοιραία οι υποψήφιοι βρίσκονται στη μέση. Από τη μια πλευρά αντιμετωπίζουν το δίλημμα να υπερασπιστούν ή να καταδικάσουν το μνημόνιο.

Απ’ την άλλη να πείσουν πως δεν είναι ελέφαντες. Πως αυτοί σε αντίθεση με άλλους έχουν “καθαρά χέρια”.

Μπορεί πίσω από κάθε περίπτωση ξεχωριστά να κρύβονται προσωπικές πικρίες κι αντιζηλίες, τοπικές αντιπαραθέσεις και ίντριγκες. Πλην όμως είναι σαφές – και φάνηκε κι απ’ την απροθυμία πολλών στελεχών των κομμάτων να εκτεθούν σε αυτές τις εκλογές – πως το να να περιφέρεται κανείς από γειτονιά σε γειτονιά, από πόλη σε πόλη και να ζητά την ψήφο των πολιτών, είναι επικίνδυνο.

Πόσο μάλλον όταν το κόμμα που τον στηρίζει υπέγραψε το μνημόνιο. Ή όταν το άλλο κόμμα που τον στηρίζει πνίγηκε σε ένα ποταμό σκανδάλων της προηγούμενης πενταετίας.

Μοιραία γεννάται η ανάγκη αποστασιοποίησης.

Οι ίδιοι λόγοι που τη δημιουργούν μπορεί να λειτουργήσουν κι αντίστροφα. Υπό την προϋπόθεση ότι κάποιος θα τοποθετηθεί ως “ανεξάρτητη υποψηφιότητα”.

Έγινε πλέον φράση του συρμού.

Ό,τι και να πει ωστόσο κανείς, δύσκολα πείθει πως οι προθέσεις και τα λεγόμενά του δεν εμφορούνται από πολιτικό καιροσκοπισμό.

Οι πολίτες είναι υποψιασμένοι και καχύποπτοι και δύσκολα πείθονται.

Το χειρότερο. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα ούτε να “τιμωρήσουν” δια της ψήφου τους δεν μπορούν.

Συμπέρασμα: Όσοι κατέρχονται στις αυτοδιοικητικές εκλογικές με αντιμνημονιακή ατζέντα, κινδυνεύουν. Αυτές οι εκλογές θα είναι περισσότερο από ποτέ αυτοδιοικητικές. Πέρα και πάνω απ’ τα κόμματα θα μετρήσει η προσωπικότητα των υποψηφίων.

Αφιερωμένο στους δήθεν “αντιμνημονιακούς…” από τον Βαγγέλη Βαρνακιώτη, που το …έκλεψε από την Πέννυ Μπαλιούση !!!