Η επιτυχία δεν είναι προνόμιο, αλλά κατόρθωμα

Μήπως θα ήταν λογικό, αντί για τους κάκιστους που μας κυβερνούν, να είχαμε τους πιο επιτυχημένους συμπολίτες μας στην κυβέρνηση, ώστε ν’ αναστυλώσουν την οικονομία και την κοινωνία;

Όλοι ομολογούν πως χρειαζόμαστε τους καλύτερους για να μας βγάλουν απ’ το τέλμα, τα πιο σοβαρά και αδιάφθορα άτομα, ανθρώπους με αποδεδειγμένες ικανότητες στον επαγγελματικό και προσωπικό τους βίο. Όλοι ελπίζουν πως θα μας κυβερνήσουν οι επιτυχημένοι της πραγματικής ζωής.

Όμως, στη στρεβλή νεοελληνική πραγματικότητα, οι επιτυχημένοι της ζωής είναι στιγματισμένοι ως «προνομιούχοι», από μια κοινωνία που δεν καταλαβαίνει πως η επιτυχία δεν είναι προνόμιο αλλά κατόρθωμα.

Τελικά αναδεικνύονται οι πιο σάπιοι, αυτοί που λένε τα περισσότερα ψέματα και που βολεύουν τα περισσότερα ρουσφέτια, αυτοί που μπαίνουν στην πολιτική φτωχοί και βγαίνουν πλούσιοι.

Η απέχθεια προς την επιτυχία είναι αποτέλεσμα της «ισοπέδωσης προς τα κάτω», του λαϊκισμού της εποχής που ξεκίνησε με τον Ανδρέα Παπανδρέου και συνεχίζεται απ’ όσους θέλουν να του μοιάζουν.

Το βλέπει κανείς συνέχεια και στο διαδίκτυο, όπου ανώνυμοι συκοφάντες (τα «τρολ») λοιδορούν κάθε συγγραφέα που είναι επιτυχημένος. Σου λένε, χωρίς να τολμούν να το γράψουν: “αυτός, μωρέ, είναι πλούσιος, τι να ξέρει από αλληλεγγύη”;

Κι έτσι, με αυτά τα μυαλά, βρεθήκαμε να κάνουν κουμάντο στην Εθνική Οικονομία κάποιοι που, κατά τον αείμνηστο Γ.Κατσιφάρα, «δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός». Αυτοί που μπήκαν ως ανώνυμοι, κι έγιναν επώνυμοι πάνω στις δικές μας πλάτες, αδειάζοντας τις δικές μας τσέπες, καταστρέφοντας τα δικά μας όνειρα.

Σήμερα, πλέον, κανείς επιτυχημένος επιχειρηματίας δε μπορεί να εκλεγεί στην Ελλάδα, καθώς και μόνο η επιτυχία του προκαλεί φθόνο στο εκλογικό σώμα. Παλιά έμπαιναν οι επιτυχημένοι στην πολιτική και έβγαιναν φτωχότεροι γιατί σέβονταν τα χρήματα του πολίτη έχοντας συναίσθηση της αξίας του χρήματος. Αυτούς, η εκμαυλισμένη κοινωνία μας δεν τους αποδέχεται στην κάλπη.

Αντίθετα, εύκολα εκλέγονται φωνακλάδες τραμπούκοι, υπόδικοι εγκληματίες, κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα που δεκαετίες ολόκληρες βόλεψαν συγγενείς και φίλους σε θέσεις του Δημοσίου. Αυτοί είναι οι πραγματικοί προνομιούχοι: δεν μπορείς να τους απολύσεις ακόμη κι αν δεν πηγαίνουν στη δουλειά τους!

Βλέπετε, έχει τρέξει πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε που ο Σωκράτης δήλωνε (στο πρώτο βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνος) πως οι άξιοι ασχολούνται με τα κοινά γιατί αλλιώς τιμωρούνται με την ανάληψη της εξουσίας από τους χειρότερους (τῆς δὲ ζημίας μεγίστη τὸ ὑπὸ πονηροτέρου ἄρχεσθαι, ἐὰν μὴ αὐτὸς ἐθέλῃ ἄρχειν). Ε λοιπόν, η τιμωρία έχει ήδη επέλθει!

Λέω, λοιπόν: Αναδείξτε τους ικανούς, σεβαστείτε την επιτυχία, προσδοκάτε τα παιδιά σας και οι φίλοι τους να γίνουν πολύ καλύτεροι από εσάς κι εμάς.

Είναι υγιές να προσπαθείς για το καλύτερο σε ό,τι και αν κάνεις. Είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο.