Για να συμβάλει κάποιος σε ένα προβληματισμό πρέπει να βρίσκεται εντός θέματος. Αλλιώς η συμβολή του στον προβληματισμό είναι εκ προοιμίου προβληματική. Αν κάποιος, δηλαδή, γνωρίζει ότι ένα ΑΕΙ λειτουργεί μέσα από θεσμικές διαδικασίες και από τα συλλογικά όργανα δεν δικαιούται να λέει ότι «μερίδα μελών ΔΕΠ έχει επιβάλει lock out λόγω της διαθεσιμότητας», διότι αυτός ο ισχυρισμός είναι τυπικά άκυρος (invalid) και μη ορθός (non sound). Οι συνελεύσεις είναι ανοικτές σε όλα τα μέλη ΔΕΠ και αυτό που αποφασίζει η πλειοψηφία της Συνέλευσης των μελών ΔΕΠ ΕΜΠ δεν διατυπώνεται λόγω, δηλαδή εξαιτίας, της διαθεσιμότητας, αλλά εξαιτίας της εκ των πραγμάτων αδυναμίας λειτουργίας του ΕΜΠ.
Το ζήτημα δεν είναι συντεχνιακό αλλά ουσιαστικό. Δεν θα είναι δυνατή η διαχείριση των ερευνητικών έργων, η εγγραφή των φοιτητών, η λειτουργία των γραμματειών, των βιβλιοθηκών, η φύλαξη του αχανούς χώρου και των κτηρίων κτλ. μετά από την αποχώρηση των υπαλλήλων «σε διαθεσιμότητα». Αυτό, λοιπόν, δεν υπαγορεύει σε κάποιον δάσκαλο της επιχειρηματικότητας, της καινοτομίας και της οργάνωσης και διοίκησης επιχειρήσεων την σεμνή υποχωρητικότητα και τον ευπρεπή συμβιβασμό στον παραλογισμό της τσαπατσουλιάς, από την οποία εκπορεύεται το μεγαλοπρεπές σχέδιο της άστοχης εκπαιδευτικής αναστάτωσης. Δεν έχει νόημα μια ψηφιακή εν blog παρέμβαση που διατυπώνει ισχυρισμό για «το άνοιγμα» του ΕΜΠ. Είναι λυπηρή η εκάστοτε οιονεί μετρίως χλιαρή ένσταση για το κλειστό ΕΜΠ, που σπεύδει μάλιστα να το θάψει και να τελέσει μνημόσυνο ως θρηνούσα πλην σώφρων χήρα. Και ας μην τρομάζει ο κάθε θρηνών συγγενής με το πώς θα λειτουργήσει το ΕΜΠ ως ζόμπι, αλλά με το αν θα μπορεί να λειτουργήσει.
Σε κάθε περίπτωση ο καθένας που ενδιαφέρεται για την ανάσταση των ΑΕΙ, έστω κι αν νιώθει Δρ Φρανκενστάιν, δεν έχει παρά να έρθει σε Συνέλευση και να εισηγηθεί την «άλλη» πρότασή του. Αν γνωρίζει επίσης κατά πόσο πιέζεται ή δεν πιέζεται η Δικαιοσύνη ή η κυβέρνηση από τέτοιες καταστάσεις, με πολλή προσοχή η Συνέλευση επιθυμεί να ακούσει και να διαφωτιστεί από αυτές τις πληροφορίες. Αν οπλίζεται η κυβέρνηση «με περισσότερα επιχειρήματα προκειμένου να περάσει την πολιτική της» δεν έχει παρά να επιδείξει υπομονή και όχι σπουδαρχίδεια φρόνηση, ώστε να διαπιστώσουμε πώς η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει αυτά τα επιχειρήματά της. Και το συλλογικό όργανο της Συνέλευσης των ΔΕΠ ΕΜΠ θα ακούσει, θα σκεφθεί, θα συζητήσει και θα αποφασίσει. Αν, όμως, δεν ψηφιστεί η πρόταση δεν σημαίνει ότι επικρατεί «η αδράνεια της μειοψηφίας».
Εξάλλου, όσοι θεωρούν ότι πάσχουν από μικρής κλίμακας μιθριδατισμό και βαθμηδόν συνηθίζουν σε «ανήκουστες σε άλλα πολιτισμένα μέρη του κόσμου διαμαρτυρίες», ας αναλογιστούν κατά πόσο σε εκείνα τα μέρη η πολιτική αποφασίζεται κατόπιν πρόωρα παχύρρευστης σκέψης ή επιβάλλεται με σπουδή μέσα από λιμοκοντόρικο αυταρχισμό, χωρίς δημόσια διαβούλευση (public debate) και χωρίς συναίνεση (consent). Διαβεβαιώνουμε, λοιπόν, όλους όσοι νιώθουν Μιθριδατίσκοι ότι δεν είμαστε με το λουκέτο του ΕΜΠ, ούτε είμαστε «μνημονιακοί», ούτε είμαστε ή νιώθουμε «οργανωμένες μειοψηφίες». Ωστόσο, λόγω της απουσίας τους από τα συλλογικά όργανα εκείνοι οφείλουν να θεωρούν τους ίδιους ως «ανοργάνωτους οιηματίες», που νομίζουν εαυτούς πλειοψηφίες ακαδημαϊκών γραφείων κηδειών. Όσοι επιθυμούν εισέρχονται στο Ίδρυμα μία με δύο φορές την εβδομάδα και συζητούν υπεύθυνα για μια λήψη απόφασης με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Άλλοι γράφουν οίκοθεν σε blog και διαμορφώνουν στρεβλές αντιλήψεις στην ελληνική κοινωνία. Εντούτοις, ας αναλογιστούν από τι κινδυνεύει το γενικό συμφέρον και η κοινωνία: από την θεσμική κατάλυση του δημόσιου πανεπιστήμιου ή από την απώλεια μιας ακαδημαϊκής περιόδου, ώστε να διατηρηθεί θεσμικά ακέραιο και συστημικά πλήρες το πανεπιστήμιο και το ΕΜΠ;
Όμως, ο πυρήνας της δημοκρατίας περικλείει εντός του την υπεύθυνη συμμετοχή στα συλλογικά όργανα και συνάμα το σεβασμό της απόφασής τους. Σε κάθε άλλη περίσταση οι ψηφιακοί κλαρινισμοί θέτουν τους γράφοντες εκτός θέματος.
