Δεκαπενταύγουστος στο νησάκι της Σπιναλόγκας (pics)

Στη θέα της Σπιναλόγκας θαρρείς ότι θα εμφανιστεί ο βαρκάρης να σε περάσει απέναντι, ότι θα νιώσεις έστω για λίγο ένας ακόμα ήρωας του μυθιστορήματος. Σε τούτο το τουριστικό τόπο όμως τίποτα απ΄αυτά δεν θα συμβεί.

Ο ‘«Άγιος Κωνσταντίνος» λύνει για Σπιναλόγκα.

Απ΄το ηχειάκι της πρύμνης ακούγονται οι Coldplay και μια μητέρα δίπλα μας ψιθυρίζει στη μικρή της κόρη. ”Θα επισκεφτούμε το μέρος που έφερναν τους αρρώστους”

Όταν περάσεις δίπλα από τα παράλια, κάτω από τα επιβλητικά οχυρωμένα τείχη αντιλαμβάνεσαι σταδιακά την ομορφιά αυτού του ξερού τόπου.

Νομίζω το πιο δυνατό συναίσθημα στο χαρίζει η πρώτη στοά, μία από τις εισόδους στη κοινότητα του νησιού.

Από τη σιδερένια πόρτα ξεκινά το σκοτεινό μονοπάτι που καταλήγει ξανά στο φως και στο πολιτισμό εκείνης της εποχής.

Μετά ερείπια.

Χώροι που θυμίζουν πετρόκτιστα σπίτια και γειτονιές του κάποτε.

Δοκάρια στη θέση μιας σκεπής.

Παράθυρα με θέα τη Πλάκα, κενά στους τοίχους μα οι πέτρινες σκάφες και το πλυσταριό στέκουν ακόμα εκεί.
Μία μικρή κοινότητα πάνω απ΄τη θάλασσα όπου δεσπόζουν πέτρες και αγκάθια, μια γειτονιά τόσο κοντά στην απέναντι όχθη μα ταυτόχρονα τόσο απομονωμένη.

Στη κορυφή του λόφου όλα είναι πιο ήρεμα και η απόσταση από τη Πλάκα φαντάζει μηδαμινή στα μάτια μας.

Μόνο τα λόγια του Διονύση Καρατζά υποτιτλίζουν λες αυτό το τοπίο.

Άγιος ο Έρωτας, σε ένα μικρό νησί που φιλοξένησε το πόνο και την ελπίδα ανθρώπων.