«Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν!» (της Μαριάνθης Αλέξη)

26 Ιανουαρίου – 26 Ιουνίου, 2015. Πέντε μήνες ακριβώς.  Πέντε μήνες με λίγη διακυβέρνηση και πολλή, μα πάρα πολλή  διαπραγμάτευση. Διαπραγμάτευση με μεγάλο, μα πάρα πολύ μεγάλο «πόλεμο». «Πόλεμο» από τους έξω, που δεν έκρυβαν την ενόχλησή τους για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα… (οι λόγοι δεν είναι του παρόντος, αλλά είναι ένα κρατούμενο).

«Πόλεμο» από τους μέσα που όχι μόνο δεν έκρυβαν την ενόχλησή τους για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα αλλά έκαναν ότι μπορούσαν να γραφτεί η αλλαγή αυτή στην Ιστορία σαν “μια παρένθεση και μόνο μέσα στο δικό τους δρόμο…” (οι λόγοι δεν είναι του παρόντος. Είναι του «γνωστού-άγνωστου» παρελθόντος τους και ενός μέλλοντος που τρέμουν. Και άλλο ένα κρατούμενο).

Διαπραγμάτευση με αστοχίες; Διαπραγμάτευση με αστοχίες! Αλλά Διαπραγμάτευση…

Διαπραγμάτευση με σκοπό να ανακτήσει η Ελλάδα τη χαμένη της αξιοπρέπεια.  Να πάρει ανάσα και να αποκτήσει προοπτική.  Διαπραγμάτευση που έκανε ο Τσίπρας (κυρίως) έχοντας στο πλευρό του ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού ―πολύ μεγαλύτερο από αυτό που τον ψήφισε― ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε… (και αυτό δεν είναι απλά ένα ακόμα κρατούμενο αλλά ΤΟ κρατούμενο σε τούτον εδώ τον «απολογισμό»).

Και ο σκοπός επετεύχθη: Η Ελλάδα βγήκε από την εσωστρέφειά της. Τα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού  και του διεθνούς τύπου καθημερινά, πέντε μήνες τώρα, ασχολούνται με το ελληνικό πρόβλημα.  Ο κόσμος, σε όλον τον πλανήτη έμαθε ότι όλοι οι Έλληνες δεν είμαστε διεφθαρμένοι όπως μας αποκάλεσε ο ΓΑΠ.  Ο κόσμος σε όλον τον πλανήτη έμαθε ότι, υπάρχει κι άλλη όψη στο νόμισμα που του έδειχναν από το 2010 μέχρι τις αρχές του 2015 και κατέβηκε στις πλατείες διαδηλώνοντας τη συμπαράστασή του στο αίτημά μας.

Και όλοι, «φίλοι» (άμεσα) αλλά και «εχθροί» (έμμεσα) αναγνώρισαν ότι το αίτημά μας ήταν δίκαιο.  Αναγνώρισαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αλλάξει να γίνει πιο ανθρώπινη. Να γίνει πιο δίκαιη και να αντιμετωπίζει τα μέλη της ισότιμα όπως άλλωστε προβλέπουν οι καταστατικές της αρχές.

Στους πέντε αυτούς μήνες τα συναισθήματα, απέναντι στη διαπραγματευτική μας ομάδα, άλλαζαν συνεχώς.  Για παράδειγμα, τη μια στιγμή θεοποιούσαμε τον Βαρουφάκη γιατί γουστάραμε τον τσαμπουκά του που… «την έσπαγε στους εταίρους» κι έβγαζε το άχτι μας αλλά «πριν αλέκτορα φωνήσαι…»  τον καθηλώναμε από το βάθρο ως φανφάρα που δεν κατάφερνε να τα βρει με τους εταίρους και να κλείσει Συμφωνία (λέξη κλειδί που την κρατάμε).

Τον αφήνουμε λοιπόν στα μετόπισθεν και βγάζουμε μπροστά τον Τσίπρα, που ξανα-παίρνει (γιατί δεν την άφησε ποτέ) την κατάσταση στα χέρια του.  Βγαίνει πάλι μπροστά και ξεκινάει ένα νέο κύκλο επαφών σε ανώτερα επίπεδα. Κι εκεί που όλα δείχνουν ότι καταλήγουμε σε Συμφωνία  (λέξη κλειδί που την κρατάμε, λέμε…) πέφτει στο τραπέζι η γνωστή και μη εξαιρετέα «Πρόταση Γιούνκερ». “You take it or you leave it” μας λένε οι εταίροι παραμονές πληρωμής της δόσης στο ΔΝΤ, “Game is over”.

Ο Τσίπρας φεύγει αφήνοντάς την… γυρίζει πίσω και αρχίζει άλλο “παιχνίδι”. Έτσι φτάσαμε μετά από 5 (ακριβώς όμως) ολόκληρους μήνες στην εξαγγελία δημοψηφίσματος.

Κατ’ αρχήν να πούμε ότι μας χάλασε λίγο κι αυτό καθεαυτό το δημοψήφισμα.  Είναι δυνατόν ―είπαν αρκετοί για διαφορετικούς (σιγά μην ομονοούσαμε)  λόγους―  να ρωτάνε εμάς; Ιούλιο μήνα ντάλα καλοκαίρι; Από μόνοι τους δεν μπορούν να απαντήσουν; Που να αφήνεις τώρα τη σεζλόνγκ (καλοκαιρινή εκδοχή του καναπέ) να συμμετέχεις στη δημοκρατία;

Αμ το ερώτημα;  Εγκρίνουμε το τελεσίγραφο – «Πρόταση Γιούνκερ»; ΝΑΙ ή ΟΧΙ;  Εδώ να δεις γνώμες, ερμηνείες και εκδοχές, ειδικά όταν εκ του πονηρού απεσύρθη το τελεσίγραφο – «Πρόταση Γιούνκερ». Τόσες που στο τέλος χαθήκαμε στη μετάφραση χάνοντας και το πραγματικό της νόημα.   Αλλά θα επανέλθουμε σ’ αυτό και στα άλλα, πιο πάνω κρατούμενα.

Φτάσαμε λοιπόν το βράδυ της Κυριακής 5 Ιουλίου να βροντοφωνάξουμε ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ μεγαλοπρεπές που το δώσαμε στον Αλέξη και του είπαμε πάρε το (λεφτά δεν είχαμε λόγω capital control) και πήγαινε να σώσεις οτιδήποτε αν σώζεται! ―Εδώ κάπου να μην ξεχάσουμε να προσθέσουμε ΤΟ κρατούμενο γιατί ο Τσίπρας μαζί με το ΟΧΙ (νόμιζε ότι) πήρε και την ευχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.―   Και να θυμάσαι του είπαμε ότι «Μένουμε Ευρώπη».

Έχει κανείς αντίρρηση σ’ αυτό;  Πριν την εκφράσει παρακαλώ να ρίξει μια δεύτερη, πιο ψύχραιμη ματιά στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.  Έχουμε και λέμε:

το 38,69 %, των έγκυρα ψηφισάντων, λέει ΝΑΙ «Μένουμε Ευρώπη».  Μένουμε Ευρώπη γιατί εκεί είναι τα συμφέροντά μας. Μένουμε Ευρώπη γιατί είναι μπανάλ να μένουμε αλλού. Μένουμε Ευρώπη γιατί πονάνε μεν τα μέτρα αλλά είτε μας αρέσει είτε φοβόμαστε να ζήσουμε χωρίς αυτά.
Από την άλλη, 3.558.424, (ποσοστό 61, 31%) από τους έγκυρα ψηφίσαντες, λένε ΟΧΙ. ΟΧΙ στη λιτότητα, ΟΧΙ στη δραχμή, ΟΧΙ στην υποταγή, ΟΧΙ στα τελεσίγραφα, ΟΧΙ στην Ευρώπη, ΟΧΙ…
Ένα ΟΧΙ πολυδιάστατο, ένα ΟΧΙ συγκεχυμένο. Ένα ΟΧΙ που, για τους περισσότερους από όσους το ψήφισαν, έχασε το πραγματικό του νόημα και τους φαίνεται σήμερα παντελώς άχρηστο.  Αλλά δεν είναι.  Το ΟΧΙ για να επανέλθουμε στο νόημα του ήταν “είμαστε αποφασισμένοι για όλα” (κι ας μην είμασταν όπως αποδεικνύεται, αλλά ευτυχώς ούτε εμείς το είχαμε συνειδητοποιήσει, ούτε οι άλλοι το πήραν γραμμή…) Και με αυτό το νόημα έφτασε στον προορισμό του και επιτέλεσε το σκοπό του.  Κατάφερε, να “μπει” στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και έτσι με συνοπτικές διαδικασίες να οδεύσουμε στην υπογραφή της Συμφωνίας* που με τη σειρά της θα ανοίξει την κάνουλα της χρηματοδότησης και θα δώσει στην ελληνική κυβέρνηση την ευκαιρία να κυβερνήσει (επιτέλους) για το υπόλοιπο της τετραετίας.

*Συμφωνία εν όψει λοιπόν.  Μια λέξη (η λέξη κλειδί) που μας φέρνει ρίγη. Αυτό όμως δεν ήταν το ζητούμενο εξ αρχής; Να υπογραφεί μια Συμφωνία; Τι ακριβώς φαντάστηκε καθένας από μας για τους όρους της Συμφωνίας είναι ένα θέμα ανεξάντλητο.  Είτε μας αρέσει όμως είτε όχι, μια Συμφωνία έχει πάντα όρους κι όταν αυτή η Συμφωνία υπογράφεται για χρηματοδότηση, τότε ο χρηματοδοτούμενος δεν έχει και πολλά περιθώρια να θέτει όρους.  Και όμως ο Τσίπρας με την ομάδα του έθεσαν.  Έθεσαν το θέμα του χρέους, ένα θέμα ταμπού. Έθεσαν το θέμα της φορολόγησης και άλλων κατηγοριών πέραν από τους συνήθεις «αν-ύποπτους».  Αλλά κυρίως έθεσαν το θέμα της εντός ΕΕ διευθέτησης των ευρωπαϊκών προβλημάτων εξοστρακίζοντας το ΔΝΤ.

Αλλά τι μας νοιάζουν εμάς αυτές οι «λεπτομέρειες» θα μου πείτε;

Υπογράφει Συμφωνία; Είναι προδότης κι ας φορολογήσει και τους μέχρι σήμερα φοροδιαφεύγοντες κι ας ξεφορτώνεται και το ΔΝΤ κι ας έβαλε στο τραπέζι τη βιωσιμότητα του χρέους.
Υπογράφει Συμφωνία; Είναι ο χειρότερος Πρωθυπουργός ever κι ας μην έχει κυβερνήσει ακόμα για να δούμε πως μέσα από το κυβερνητικό του έργο θα διαχειριστεί τους όρους αυτής της Συμφωνίας ώστε η οικονομία της χώρας να ανακάμψει για να έχει τη δυνατότητα να αμβλύνει με άλλους τρόπους, τα όποια άδικα μέτρα περιλαμβάνονται σ’ αυτήν ή σε όποια προηγούμενη.
Υπογράφει Συμφωνία; Είναι απάτη και πρέπει πάραυτα να μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας ως παρένθεση πριν καν έχει την ευκαιρία να διερευνήσει (είναι ο μόνος που μπορεί να το κανει) πως φτάσαμε ως εδώ ώστε να αποδοθούν οι ευθύνες στους πραγματικούς αίτιους.
Υπογράφει Συμφωνία; Είναι λαοπλάνος και λωποδύτης και πρέπει να σταυρωθεί πριν καν ξεκινήσει να απαλλάξει τη χώρα από το σαθρό σύστημα (εγχώριο και ξένο) που έχει διαβρώσει τούτη τη χώρα και να κλείσει την παρένθεση της μεταπολίτευσης.  Πριν καν προσπαθήσει να καθαρίσει την «κόπρο του Αυγεία» (εντός και εκτός συνόρων).
Εμπρός λοιπόν…

Κλείστε την «αριστερή παρένθεση» που τόσο πολύ μέσα σε πέντε μήνες και πριν καν αναλάβει ουσιαστικά τα καθήκοντα της, μας έβλαψε, μας ξεφτίλισε, μας υποδούλωσε, μας ρήμαξε τη ζωή.

Κλείστε την «αριστερή παρένθεση»  αφήνοντας έξω απ’ αυτήν ότι σιχαινόμαστε, ότι μας φοβίζει ότι έδιωξε τα παιδιά μας.

Σταυρώστε τον λοιπόν αν επιμένετε…! Άλλο που δεν θέλει και… η «κόπρος του Αυγεία» (εντός και εκτός συνόρων)…

Μαριάνθη Αλέξη