Τα «πρέπει» και τα ΘΕΛΩ

Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση, αλλά η παρακμή στα ήθη, στα έθιμα, στην πίστη μας…..Κάποιοι θα με χαρακτηρίσουν θρησκόληπτη, άλλοι θα πουν ότι ονειροβατώ, αλλοί ότι απλά υπερασπίζομαι αυτό που σπούδασα.

Όμως, η θεολογία (η κορωνίδα των επιστημών) είναι -δανειζόμενη μια φράση του κυρίου Κωνσταντίνου Κόττη- ένας βράχος τον οποίο πρέπει ν΄ ανέβεις άλλοτε σαν Γολγοθάς και άλλοτε για να δροσιστείς με μια βουτιά στην θάλασσα.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ, ΣΑΝ ΑΛΛΟΥΣ ΑΣΩΤΟΥΣ ΥΙΟΥΣ. Δεν καταδικάζω αυτούς που δεν κοινωνούν.Ο Θεός είναι, για όσους θέλουν, η ζωή και η σωτηρία τους, όλων, και των πιστών και των απίστων, και των δικαίων και των αδίκων, και των ευσεβών και των ασεβών, και των απαθών και των εμπαθών, και των μοναχών και των κοσμικών, και των σοφών και των αγραμμάτων, και των υγιών και των ασθενών, και των νέων και των ηλικιωμένων (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).”‘Όστις θέλει οπίσω ελθείν ” , είπε ο Χριστός. Ελευθερία, μ’ άλλα λόγια.

Πολλοί ξεχνάμε τον αληθινό λόγο που πηγαίνουμε Εκκλησία. Αλήθεια, γιατί πάμε?? Πάντως, όχι, για δημόσιες σχέσεις,για πασαρέλα και κουτσομπολιό. Υπάρχουν και τα κακώς κείμενα, δε λέω, όμως, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τα απολυτοποιούμε όλα….Και κάπως έτσι χάσαμε την ουσία, “χάθηκε η μπάλα'” …..

Ας προσέχουμε, λοιπόν και πως πηγαίνουμε και πως μπαίνουμε….Με φόβο , δηλ. σεβασμό, στο Θεό, με ταπείνωση, με αγάπη!!

Άραγε δεν μπερδεύουμε τον Ναό-κτίριο, με την Εκκλησία; Έχουμε αποσαφηνίσει μέσα μας, ότι η Εκκλησία είναι το Μυστήριο του Σώματος του Χριστού, στο οποίο δια του Βαπτίσματός μας, γίναμε μέλη; Πολλές φορές, λέγοντας Εκκλησία, εννοούμε το κτίριο του Ναού. Εκεί βέβαια είναι ο χώρος που συγκεντρώνεται η Εκκλησία για να λατρεύσει τον Κύριό της. Συγκεντρώνονται οι Χριστιανοί, που είναι αδέλφια μεταξύ τους να λατρεύσουν τον Ένα-Κοινό τους Πατέρα. «Πάτερ ημών…» όπως λέμε στην προσευχή μας! Όχι πατέρα μου!

Στον Ναό δεν πάμε για να ικανοποιήσουμε θρησκευτικές ανάγκες, ούτε καθήκοντα. Πάμε να συναντήσουμε τους αδελφούς μας, για να προσφέρουμε όλοι μαζί την Θεία Ευχαριστία στον Πατέρα μας. Την Ευχαριστία που θα μεταβάλει την ζωή μας από θνητή (όπως το ψωμί της Ευχαριστίας) σε αθάνατη, όπως ο Χριστός, Σάρκα του Οποίου γίνεται η Ευχαριστία μας.

Όλα αυτά σαρκώνονται και λειτουργούν για όσους ευρίσκονται στον Ναό. Όσοι είναι απέξω είναι χωρισμένοι από το σώμα του Χριστού. Και όπως αν κόψουμε το πόδι ή το χέρι μας, δεν πεθαίνει το σώμα μας, αλλά το πόδι ή το χέρι μας φθείρεται και σαπίζει, έτσι και στην Εκκλησία. Αν εμείς αποκοπτόμαστε, πεθαίνουμε εμείς, δεν έχει πρόβλημα η Εκκλησία. Για την Εκκλησία δεν υπάρχει θέμα αριθμού μελών. Δεν είναι κόμμα να μετράει σε αριθμούς την δύναμή της. Την απασχολεί όχι πόσοι ήρθαν, αλλά τι είναι αυτοί που ήρθαν. Όλοι ξέρουμε ότι η σωματική συμμετοχή, δεν εξασφαλίζει απαραιτήτως, την ουσιαστική συμμετοχή.

Η συμμετοχή στην Θεία Λειτουργία δεν είναι μια παθητική σωματική παράσταση, χωρίς κατανόηση των πραττομένων και των λεγομένων, με μόνη συσχέτιση την δική μας (ατομική) προσευχή! Αυτό είναι λάθος. Ατομικά προσευχόμαστε στο σπίτι μας. Στην Εκκλησία προσευχόμαστε όλοι μαζί με τα λόγια του Ιερέα και του ψάλτη. ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ, ΠΑΝΤΑ ΣΕ Α’ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ !!

Άνθρωποι που πιστεύουν, αθεϊστές, αδιάφοροι, μπερδεμένοι, ακόμη και αρνητές του Θεού, αυτή τη στιγμή ίσως διαβάζουν αυτές τις σκέψεις.Και η διαφορετικότητά τους, έχει την άμεση δυνατότητα, ακόμη και μέσα από την ισχυρή αμφιβολία των πραγμάτων, να συναντηθεί στο γεγονός του εκκλησιασμού των ψυχών, του ευαγγελισμού εκείνου του βιώματος, το οποίο στην ορθόδοξη θεολογική σκέψη, είναι ξένο προς κάθε προσπάθεια επιβολής του δικού μου τρόπου στον τρόπο του άλλου. Εδώ είναι λοιπόν, η ευκαιρία της όμορφης αυτής συνάντησης, όπου ξεκινάμε από την παραδοχή, πως στην εκκλησία δεν υπάρχουν «πρέπει» αλλά «θέλω».

Στη θεολογική σκέψη της εκκλησίας, δηλαδή στον ευαγγελικό της λόγο, στα έργα των μεγάλων Πατέρων, στην ίδια της την παράδοση, δεν υφίσταται κανένα «πρέπει». Ποιος ο λόγος να έρθει στην εκκλησία κάποιος;

Επειδή πρέπει; Και ποιος ο λόγος να νηστέψει κάποιος την Μ. Εβδομάδα για παράδειγμα; Επειδή αποτελεί συνήθεια; Και γιατί άραγε να πιστέψει κάποιος; Επειδή πρέπει; Πόσο εύκολα έρχονται σε σύγκρουση τα «πρέπει» και τα «θέλω»; Αυτές οι δύο κατευθύνσεις της θέλησης του ανθρώπου; Κι αν κάποιος λοιπόν, νηστέψει την Μ. Εβδομάδα, επειδή πρέπει, επειδή συνηθίζεται για το «καλό» όπως λέγεται, αυτή η νηστεία μέσα από αυτό το υποκριτικό «πρέπει», σε τι συνάντηση οδηγεί τον άνθρωπο; Τον ωφελεί; Νηστεύει με την καρδιά του; Κι αν πάει στην εκκλησία την Μ. Εβδομάδα, επειδή όλοι συνήθως πηγαίνουν, έστω στην Ανάσταση το Μ. Σάββατο, σε τι συνάντηση πάλι οδηγείται ο άνθρωπος;

Πρώτος, ο Χριστός είπε στους μαθητές του «όποιος θέλει να με ακολουθήσει» (Μαρκ. 8,34). Δεν πίεσε κανέναν με το ζόρι. Σέβεται απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου. Αν λοιπόν, θέλει κάποιος, μόνο τότε ακολουθεί τον Χριστό, αν θέλει νηστεύει, αν θέλει προσεύχεται, αν θέλει εκκλησιάζεται. Τα «πρέπει» δεν χωράνε στην αγάπη του Θεού. Έτσι, η αρχή γίνεται από το «θέλω». Θέλω να πάω στην εκκλησία, θέλω να προσευχηθώ κ.ο.κ. Αν δεν γνωρίσει ο άνθρωπος το πρόσωπο του Χριστού, δεν υπάρχει λόγος ούτε να νηστέψει, ούτε να εκκλησιαστεί, πόσο δε μάλλον να πιστέψει στον Χριστό. Κι ο Χριστός τι λέει; Αυτό που είπε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ, «έλα και δες».

Τίποτε δεν γίνεται με το ζόρι και μαγικά στην εκκλησία. Όπως τίποτε δεν γνωρίζεται με καταναγκαστικό τρόπο ή επειδή αποτελεί συνήθεια. Αν δεν γνωρίσει κάποιος ποιος είναι ο Χριστός, τι είναι η εκκλησία, γιατί να πρέπει να πάει στην εκκλησία; Αυτόν τον εκκλησιασμό, αυτή τη συνάντηση με άλλα λόγια, του λόγου του Χριστού με τον άνθρωπο, αυτόν τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί στον άνθρωπο το ελεύθερο και απροϋπόθετο κάλεσμα του Χριστού, είναι ένα ΘΕΛΩ και ποτέ ένα “πρέπει”.