 |  |  |
«Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ…φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλ΄ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον ,ότι ο φόβος κόλασιν έχει ΄ ο φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη». Ιω Α’ 4,16-19 Ο Θεός του φόβου που προβάλλεται από συγκεκριμένους θεολογικούς κύκλους, δεν έχει τίποτα κοινό με το δικό μας Θεό της αγάπης.
Η πίστη σε ένα τέτοιο Θεό δεν είναι παρά η άρνηση Του. Σε όλες τις κοινωνίες από τις πρωτόγονες μέχρι τις σύγχρονες η ταύτιση της θρησκείας με το φόβο οδήγησε στην απομάκρυνση του ανθρώπου από το «ιερό». Ο Ελιάντε τονίζει ότι στις αρχαίες θρησκείες ο φόβος των ανθρώπων για το «ιερό» είναι υπαρκτός και είναι και η αιτία του αθεϊσμού. Η θεολογία των αφορισμών, των απαγορεύσεων, των εντολών, των αποκλεισμών που επιλέχθηκε από τους χριστιανούς της Δύσης αλλά υιοθετήθηκε και από τους Ορθόδοξους οδήγησε σε τραγικά αδιέξοδα.
Ο Κικέρων έγραφε ότι «δε μπορούμε να αγαπήσουμε ούτε εκείνους που φοβόμαστε, ούτε εκείνους που μας φοβούνται». Ο άνθρωπος λοιπόν, όταν φοβάται το Θεό δεν μπορεί να τον αγαπήσει, να φτάσει στο σκοπό του που είναι το «καθ’ ομοίωση», να γίνει και αυτός «θεός». Υπάρχει μια τραγική έκφραση που χρησιμοποιούν πολλοί γονείς θρησκευόμενοι και όχι μόνο, για την ανατροφή των παιδιών τους: «Ο φόβος φυλάει τα έρημα». Ποτέ δε μας είπαν οι fun αυτής της ατάκας που κατέληξαν οι νέοι και οι νέες που μεγάλωσαν με φοβίες και ενοχές. Πόσα από τα παιδιά που έζησαν την πίστη σαν ένα σύνολο απαγορευτικών διατάξεων μεγαλώνοντας έμειναν στο χώρο της Εκκλησίας;
Οι νέοι δεν τρώνε χόρτο. Τα «μην», τα «όχι», τα «πρέπει» δεν τους λένε τίποτα. Ο νέος διψάει για αλήθεια, για αυθεντικότητα, είναι απόλυτος, και καλά κάνει. Η καθοδήγηση κάθε είδους (πολιτική, θρησκευτική , ιδεολογική) δεν τους λέει τίποτα. Δεν έχουν ανάγκη από έτοιμες πνευματικές ή όποιες άλλες συνταγές. Διψάνε για ένα Θεό που δεν είναι απόμακρος αλλά είναι ένας από μας, που σαρκώθηκε για να βρεθεί κοντά μας. Η πίστη σ’ Αυτόν δεν είναι δήλωση υποταγής σε μια ανώτερη εξουσία, σε μια αυθεντία που ακολουθώ τυφλά, αλλά μια σχέση ανεπιφύλακτης εμπιστοσύνης και αγάπης, μιας αγάπης που δε γνωρίζει όρια. Το ξεπέρασμα αυτών των ορίων έχουμε να προτείνουμε στους νέους όχι το φόβο. Χαρακτηριστικό το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, Νεφέλη Δεν είναι η νεφέλη που σήμερα πέντε του Μάη, έξι το απόγευμα χρύσωσε τον ορίζοντα. H αγάπη μου είναι που ξεπέρασε τα όρια της καρδιάς μου και τύλιξε όλο τον κόσμο σαν διάφανο στέφανο.
Από το βιβλίο του Ανδρέα Αργυροπούλου “Ο Θεός ,οι νέοι και άλλες Rock ‘n Roll ιστορίες”,Εκδόσεις Αρμός.
- Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Κρήτη, την Ελλάδα και όλο τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, με εγκυρότητα και αξιοπιστία, στο cna.gr
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Facebook
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Twitter
- Ακολουθήστε το cna.gr στο YouTube
- Ακολουθήστε το cna.gr στο Instagram
